به گزارش خبرنگار مهر، اولین نشست از سلسله نشستهای "نگاهی دیگر" در سال 90 در قالب جلسه نقد و بررسی مجموعه داستان "به چیزی دست نزن" نوشته لیلا عباسعلیزاده عصر یکشنبه 28 فروردین، با حضور محمدرضا گودرزی، لادن نیکنام و نویسنده کتاب در فرهنگسرای انقلاب برگزار شد.
لادن نیکنام نویسنده، شاعر و منتقد در این برنامه گفت: اولین نکتهای که درباره متن این کتاب به نظرم رسید، شاعرانگی آن بود. هنگام مطالعه کتاب یک نگاه شاعرانه بهصورت لایه پنهانی برایم محسوس بود. بخشی از این نگاه به نویسنده و نحوه بهکارگیری توصیفات و لوازم ادبی باز میگردد. بخش دیگر هم به زبان باز میگردد. زبان به خوبی نمود شاعرانهاش را نشان میدهد.
وی افزود: این مسائل باعث میشود که داستان بیشتر بر ذهن مخاطب به خصوص مخاطب شرقی تاثیر بگذارد. ویژگی بعدی که در داستانهای این مجموعه، تنوع داستانهاست. گویی نویسندگان در مجموعههای اولشان میخواهند بسیاری از مسائل را به خود ثابت کنند. مضامین داستانهای "به چیزی دست نزن" متنوع هستند و راویها تغییر میکنند. نویسنده هربار از یک چشم به جهان داستانیاش نزدیک میشود.
نویسنده با این کتاب، جهان داستانیاش را خلق کرده است
این منتقد گفت: داستانهای کتاب مینیمال هستند و هر بار با یک ذائقه و فضای متفاوت روبرو میشویم. داستانهای کتاب خستهکننده نیستند و هنگام مطالعه آن گاهی فکر میکردم منطق شعرخوانی بر داستانها حاکم است. نکته دیگر این که عباسعلیزاده توانستهاست با این کتاب جهان داستانیاش را خلق کند و این کاری است که هر نویسندهای نمیتواند انجام دهد. ویژگیهای شخصیتی نویسنده را میتوان در داستانها دید. فضاهای داستانی، فضاهایی هستند که هر روز با آنها دست به گریبانیم.
نیکنام ادامه داد: نویسنده با نگاه از زوایای مختلف، داستان مینیمال تحویل میدهد و جایی تمامش میکند که در ذهن باقی میماند. در جهان نویسنده گاهی اغراق و تلطیف دیده میشود ولی از هر منظر که به آن نگاه کنیم، تنوع در آن وجود دارد. نکته بعدی زمان در این داستانهاست. زمان داستانی در اجرای داستانها بسیار اهمیت دارد. زمان به تناسب متن بلند و کوتاه میشود و حالت آکاردئونی زمان، کارکرد مهمش را در این مجموعه نشان میدهد.
داستانها بر فضا تکیه دارند
این نویسنده گفت: یکی از مسائلی که در آثار اول دیده میشود این است که خلاقیت خیلی دستمایه نویسنده قرار میگیرد. ویژگی دیگر مجموعه داستان "به چیزی دست نزن" تکیه داستانها بر فضاهاست. تمام نکاتی که بستر جامعه را برای فرد میسازد، کاملا در داستانهای این مجموعه آمده است. عباسعلیزاده آدم داستانش را مشخص میکند و او را از متن بیرون میکشد.از 17 داستان این مجموعه 8 داستان راوی اول شخص دارد که حدود 4 داستان از این تعداد روای مرد دارند.
وی افزود: در این داستانها سعی شده است پیش بردن روایت با نگاه مردانه باشد. به نظرم در این مقاطع یک دوگانگی در زبان دیده میشود و یک نوع اضطراب در این داستانها القا شده است. راوی داستانها گاهی اول شخص است، گاهی سوم شخص و گاهی ترکیبی از این دو است. زبان اکثر داستانها به زبان معیار نزدیک است و در بخشهایی حالت ژورنالیستی به خود میگیرد.
نیکنام گفت: به نظرم اگر نویسنده در دیالوگنویسی غریزیتر و شهودیتر عمل میکرد، میتوانست موفقتر باشد. نقاط قوت داستانها مقطع ورود و خروج به داستان بود و در میانههای کار، نقاط ضعف وجود داشت.
نظر شما