به گزارش خبرگزاری مهر، طی این دو رصد تلسکوپ دوست داشتنی هابل با نگاهی عمیق به 13.2 میلیارد سال پیش توانسته است نخستین گروه از کهکشانها را که تا به حال چشم انسان توانایی مشاهده آن را به دست نیاورده بود، رصد کند و تلسکوپ چاندرا نیز موفق به رصد یک سیاره کوتوله درست پس از زمانی شده که این سیاره توسط یک سیاهچاله متوسط از هم دریده شده است.
به گفته اخترشناسان در موسسه علوم تلسکوپهای فضایی هرچه نگاه هابل به فضا عمیق تر شود به آن مفهوم خواهد بود که به گذشته بازگشته است زیرا نور برای عبور از میان جهان قابل مشاهده به میلیاردها سال زمان نیاز دارد. این ویژگی هابل را به ماشین زمان قدرتمندی تبدیل کرده است که به اخترشناسان این امکان را می دهد که کهکشانها را در 13 میلیارد سال پیش مشاهده کنند، یعنی 600 تا 800 میلیون سال پس از زمانی که پدیده انفجار بزرگ رخ داده است.
وجود این کهکشانهایی که به تازگی مشاهده شده اند زمان را به عقب برمی گرداند، به زمانی که کهکشانها 500 تا 600 میلیون سال پس از انفجار بزرگ برای اولین بار در حال شکل گیری بوده اند. به گفته اخترشناسان این کهکشانهای نوپا می توانند ریشه در گروه های ستاره ای داشته باشند که در اوایل تشکیل جهان هستی شکل گرفته اند. جیمز دانلوپ از دانشگاه ادینبرگ در اسکاتلند معتقد است به طور حتم ساختارهای قابل توجهی از کهکشانها در ورای محدودیت بینش هابل قرار دارد که باید برای رفع این محدودیت تلاش بیشتری کرد.
هابل این تصاویر جدید را با استفاده از دوربین جدید مادون قرمز WFC3 خود به ثبت رسانده و این تصاویر در جلسه اعضای انجمن نجوم آمریکا در واشنگتن مورد بررسی و تحلیل اخترشناسان قرار گرفت. این دوربین نسبت به دوربینهای پیشین هابل که تنها توانایی رصد کهکشانهایی را در فاصله 900 میلیون سال پس از انفجار بزرگ را داشته اند، بسیار قدرتمندتر است. این دوربین به گونه ای پا را از محدودیتهای گذشته هابل فراتر گذاشته است.
همچنین با ارسال تلسکوپ به مراتب قدرتمندتر جیمز وب در سال 2014 اخترشناسان قادر خواهند بود جزئیات طبیعت کهکشانهای آغازین را مورد بررسی قرار داده و کهکشانهای بیشتری را در گذشته های جهان کشف کنند. با استفاده از یافته های جدید هابل اخترشناسان توانسته اند دریابند که کهکشانها از خوشه های کوچک و درحشان ستاره ای به شهرهای مارپیچی عظیم ستاره ای امروز تبدیل شده اند. همچنین تصاویر نشان می دهد کهکشانهای کوچک آبی رنگ بوده اند.
محققان کشف جدید هابل را به "نگاه کردن به آلبوم عکس کودکی های جهان هستی" تشبیه می کنند. به گفته مسئولان پروژه هابل، این تلسکوپ در حال حاضر آرشیوی از 500 هزار قطعه عکس ایجاد کرده است که در دسترس 6 هزار اخترشناس در سرتاسر جهان قرار دارد.
در پروژه ای دیگر تلسکوپ پرتو ایکس چاندار با همکاری تلسکوپ زمینی ماژلان موفق به رصد ستاره کوتوله ای شده است که توسط یک سیاهچاله به دو نیم دریده شده است. این ستاره که در خوشه ای در کهکشان NGC 1399 و در فاصله 65 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد انفجاری از نوری شدید را در مرکز این کهکشان از خود به جا گذاشته است.
به گزارش مهر، تصاویر به دست آمده از چاندرا نشان می دهد تابشهای شدید و درخشان نوری منبعی فوق درخشان از پرتو ایکس یا ULX است، این منابع نمونه کمیابی از اجرامی هستند که نسبت به ستاره ها پرتو ایکس بیشتری از خود ایجاد می کنند اما این میزان نسبت به ابر سیاهچاله های مرکز کهکشانها بسیار کمتر است.
چگونگی دقیق ایجاد یک منبع ULX همچنان ناشناخته باقی مانده است اما دانشمندان پیشنهاد داده اند این منابع سیاهچاله های فضایی متوسطی هستند که جرمی چند صد یا چند هزار بار بیشتر از جرم خورشید دارند.
با این همه اطلاعات به دست آمده از دو تلسکوپ ماژلان لایه ای جالب را به این داستان علمی افزوده است، طیف نور تابش داده شده از این پدیده نشان دهنده حضور اکسیژن و نیتروژن است اما هیچ نشانه ای از حضور هیدروژن در آن مشاهده نشده است. این به آن معنی خواهد بود که ستاره کوتوله بیش از اندازه مجاز به یک سیاهچاله متوسط نزدیک شده و نیروی کشش از جانب سیاهچاله باعث شده است تا از هم دریده شود.
بر اساس گزارش سی ان ان، در صورت اثبات این نظریه علاوه بر اینکه وجود سیاهچاله های متوسط به تایید خواهد رسید، بلکه تصاویر به ثبت رسیده اولین مدارک از حمله چنین سیاهچاله ای به یک ستاره خواهد بود.