به گزارش خبرنگار مهر، تلویزیون سال ها در پخش اخبار شیوه مشخص و ویژه ای را مد نظر قرار داده بود. به این ترتیب که گویندگان خبر بسیار خشک و رسمی و بدون احساس در چهره خبرهای مختلف را می خواندند و به این نکته توجه ویژه ای داشتند که همه چیز برای بیننده جدی جلوه کند. این مساله حتی در طراحی و ساخت دکورهای بخش خبر و شیوه تصویربرداری با تاکید زیادی رعایت می شد.
از ابتدای دهه 80 این رویه تلویزیون تا حدود زیادی تغییر کرد و با الگوبرداری از شبکه های خبری مشهور و موفق دنیا گویندگان خبر دیگر مجبور نیستند تا آن حد خشک باشند، بلکه با آزادی عمل بیشتری رفتار می کنند. در ابتدای بخش خبری لبخند می زنند و بده - بستان اندکی نیز میان مجریان در استودیو برقرار می شود. گرچه این اتفاق در بخش خبری افتاده است، اما این روزها شاهد ادبیات های مختلف گویندگان خبر هستیم؛ ادبیاتی که گاهی از استانداردهای بخش های خبری فاصله دارد.
یک گوینده خبر خوب با تسلط کامل به کارش باید اطلاعات جامعی نیز داشته باشد. او باید اشراف کاملی به ادبیات فارسی و تا حدودی زبان عربی و انگلیسی هم داشته باشد تا بتواند اسامی خارجی را درست تلفظ کند، اما این مسئله تا چه حد در میان گویندگان خبر رادیو و تلویزیون مورد توجه قرار می گیرد. در این باره خبرگزاری مهر یک سلسله گفتگوهایی تهیه کرده که به مرور زمان منتشر می شود.
مسعود اوحدی، کارشناس رسانه و استاد دانشکده صدا و سیما در ارزیابی ادبیات گویندگان خبر رادیو وتلویزیون به خبرنگار مهر گفت: من بیشتر برنامه های خبری را می شنوم تا ببینم، چرا که گویندگان خبری عادت کرده اند که بیشتر حواس شان به متن باشد و کمتر شخصیت خودشان را بروز داده اند. مسلماً وقتی گویندگان خبر شخصیت های تلویزیونی برای خودشان ندارند تا ما آنها را با آن ویژگی بشناسیم، بنابراین فرقی نمی کند خبر را ببینید یا بشنوید. در حالی که وقتی خبری را می شنویم باید بگویم فلانی آن خبر را داد، نه اینکه نسبت به گوینده بی تفاوت باشیم.
وی در ادامه افزود: گرچه علمی بودن خبر اهمیت دارد، اما مهم است که شما به عنوان بیننده این خبر را از کدام گوینده می‌شنوید. متاسفانه خواندن خبرها حالت انتزاعی دارد و گویندگان به تناسب خبر نمی توانند تن صدایشان را تنظیم کرده و به آن اوج و فرود دهند. به نظرم مشکل عمده در بحث گویندگان خبر نبود شخصیت تلویزیونی است.
مدرس دانشگاه تهران درباره اینکه ادبیات گویندگان ما تا چه حد با استانداردهای بخش های خبری هماهنگ است، توضیح داد: متاسفانه با سبک های خبری هماهنگ نیستیم و گویندگان با الفبای کار اشنایی ندارند، حتی بعضی آنها به دلیل اشراف نداشتن به زبان انگلیسی اسامی خارجی را به اشتباه می خوانند. در واقع گویندگان خبر هیچ ویژگی ندارند.
این کارشناس رسانه درباره اینکه شبکه خبر با توجه به تعدد بخش های مختلف خبری چقدر موفق بوده؟ توضیح داد: همانطور که اشاره کردم من بیشتر سعی می کنم خبر را بشنوم تا ببینم. بنابراین به کلیت توجه می کنم تا به جزییات. پاسخ دادن به این سئوال نیازمند تحقیقات است، اما درباره تفاوت در فرم های خبری باید بگویم که برخی خبرها می طلبد که ادبیات گوینده صمیمانه تر باشد و در برخی خبرها نه، باید جدی باشد، اما آنچه خیلی اهمیت دارد شخصیت تلویزیونی است.
اوحدی یادآور شد: مثلاً برای خواندن خبرهای حاشیه ای می توان ادبیات صمیمانه ای داشت، اما در خبرهای جدی نباید این لحن مورد استفاده قرار بگیرد. باید جدی خبر منتقل شود. باید گوینده خبر طوری خبر را بخواند که انگار برای خودش نیز مطرح است. البته منظورم این نیست که با خواندن خبر احساساتی شود یا برای خبرهای مرگ و میر اشک بریزد، بلکه به گونه ای باشد که مخاطب احساس کند خبر مال خود گوینده است.
مدرس دانشکده هنر درباره اشتباهات گویندگان خبر به ویژه در خواندن اسامی خارجی و عذرخواهی نکردن از مخاطبان توضیح داد: متاسفانه این نوع اشتباهات دیگر برای گویندگان عادی شده است. با توجه به اینکه آنها اصل خبر را نمی خوانند و برخی حتی به زبان انگلیسی تسلط ندارند دچار چنین اشتباهاتی می شوند. باید این موارد مورد توجه جدی قرار بگیرد.