به گزارش خبرنگار مهر، در سالهایی که گذشت میزگردهای بسیاری در زمینه چگونگی توسعه این صنعت و بالا بردن میزان ورود گردشگر به کشورمان از سوی بخش خصوصی و متولیان دولتی برگزار شد و کارشناسان مختلف طرحهای بسیاری را برای تحقق برنامه توصیه شده از سوی مقام معظم رهبری در زمینه پیشبرد صنعت گردشگری ارائه دادند اما یا طرحها به طور کلی تدوین و اجرایی نشد و یا اینکه متولیان گردشگری در بخشهای خصوصی و دولتی برداشتهای متفاوتی را از طرحهای یاد شده در ذهن خود گنجاندند و خلاصه اینکه نتیجه به اینجا ختم شد که هنوز خبری از سیل ورود گردشگر به ایران نیست و روز به روز نیز کم و کاستیهای موجود در صنعت گردشگری ایران از همان تعداد کم گردشگر ورودی به کشورمان می کاهد.
اگر چه بروز برخی از حوادث در جهان و تاثیر پذیری کشورمان از این حوادث نظیر تورم جهانی و یا تنشهای سیاسی از جمله دلایل کمی ورود گردشگر به ایران است اما نمی توان کم و کاستیهای صنعت گردشگری ایران را در رابطه با کمی امکانات رفاهی برای گردشگران در زمینه صدور خدمات گردشگری به نقاط مختلف دنیا دست کم گرفت.
نبود امکاناتی چون هتلهای ارزان قیمت، رستورانهای بین راهی با خدمات دهی استاندارد، دستشویی های بین راه و .. از دلایلی است که نباید در کمی ورود گردشگر به ایران دست کم گرفته شود. نبود این امکانات در صورتی است که سالانه متولیان گردشگری در بخش دولتی از ساخت و تاسیس و راه اندازی موارد ذکر شده در رسانه های عمومی خبر می دهند اما کمتر می توان در جای جای ایران پهناور این تاسیسات را رویت کرد.
به عقیده کارشناسان صنعت گردشگری، یکی از مهمترین تاسیساتی که دولت باید در سالهای آینده توجه ویژه ای به آن داشته باشد ساختن هتلهای ارزان قیمت است. این دسته از هتلها مستقیما برای گردشگرانی است که تنها قصدشان از سفر گردشگر و سیاحت و لذت بردن از مناطق مختلف جهان است و این دسته از افراد را اقشار متوسط جوامع مختلف تشکیل می دهند.
اگر چه در سالهای گذشته اخبار بسیاری در زمینه ساخت هتلهای ارزان قیمت در روزنامه ها و خبرگزاریهای مختلف کشور منتشر شد اما بدون آنکه خودمان را گول بزنیم واقعا از اینگونه هتلها در سراسر کشور خبری نیست. هیچ هتل یا متلی در کشور وجود ندارد که قیمتش کمتر از شبی 40 هزار تومان باشد. اگر احیانا هتلی هم با این قیمت در نقطه ای از کشورمان پیدا شد یقینا کمترین امکانات را برای مسافران مهیا کرده و یا اصلا امکاناتی ندارد و معلوم نیست زیر نظر کدام اتحادیه هتداری، نامشان به هتل تغییر هویت یافته است.
در حال حاضر در بیشتر کشورهای اروپایی هتلهای بسیاری با قیمت 30 تا 50 یورو اتاقهایی با سرویسهای عالی همراه با صبحانه در اختیار گردشگران می گذارند که این قیمتها در مقایسه با قیمت هتلهای کشورمان که اکثرا ستاره هایی که به آنها نسبت داده شده بیشتر از توان فعالیتهای رفاهی آنهاست بسیار پایین است. این گونه هتلهای ارزان قیمت که معمولا اتاقهای کمی هم دارند در تمامی سطح شهر پراکنده اند و این مساله خود یکی از مهمترین دلایل برای دارا بودن آمار بالایی از گردشگران ورودی به این کشورهاست.
یک راننده اتریشی که سالی دو یا سه بار با اتوبوس مسافران کشورش را در شهرهای مختلف ایران به سیاحت می برد یکی از منتقدان قیمت هتلهای ایران به نسبت کشورهای دیگر علی الخصوص کشورهای اروپایی است.
وی در اینباره می گوید: افرادی که از کشورهای اروپایی گردشگران کشورهای دیگر را تشکیل می دهند اکثرا از میان اقشار متوسط جامعه هستند و پولی که پرداخت می کنند برای هتل دو یا سه ستاره است. اما در ایران پول هتل پنج ستاره را باید برای یک هتل دو ستاره پرداخت کنیم و این مسئله سبب می شود هر سال به نسبت سالهای گذشته کمتر مسافر برای ایران جذب کنیم.
جیمز استوارت 58 ساله تا کنون با اتوبوس به 58 کشور جهان سفر کرده و ایران را در رابطه با هتل از گرانترین کشورها می داند این در حالی است که بسیاری از هتلداران ایرانی قیمتهای هتلشان را بسیار کم دانسته و همیشه دم از ورشکستگی می زنند.
متاسفانه با در نظر گرفتن قیمت هتلهای ایران مسئولان و متولیان صنعت گردشگری کشور نباید از حرفهای بسیاری از توریستهای کشور بی تفاوت بگذرند. در حال حاضر هتلهای سه ستاره کشورمان بین 80 تا 120 هزار تومان برای هر شب روی اتاقهای خود قیمت گذاشته اند و هتلهای پنج ستاره نیز قیمتهایی از 200 هزار تومان به بالا دارند و پرداخت این قیمتها برای گردشگران خارجی که می توانند مثلا برای دیدن آثار تاریخی کشورهای مسلمان ترکیه را با هتلهای خیلی ارزانتر انتخاب کنند کمی غیر قابل تصور است.
به عقیده کارشناسان صنعت گردشگری، هتلهایی مانند هتل لاله، هتل اسپیناس یا استقلال و نظیر آنها هتلهایی هستند که برای خارجیهایی که برای تجارت یا فعالیتهای اجتماعی یا سیاسی یا ورزشی یا مسابقات بین المللی وارد کشورمان می شوند مناسبند و گردشگری که از قشر متوسط جامعه است برای گردشگری، این هتلها را انتخاب نمی کند. اما روز به روز در کشورمان بر میزان افرادی که خواهان ساخت هتلهای پنج ستاره و در برخی موارد هتلهای هفت ستاره هستند افزوده شده و کار را برای ورود گردشگر خارجی به ایران سخت تر می کنند.
طه عبدخدایی یکی از مهمترین فعالان بخش صنعت گردشگری در کشورمان و رئیس سابق سازمان ایرانگردی و جهانگردی در این باره می گوید: ساخت هتل برای گردشگران داخلی و خارجی باید از روی اصول و مبانی هتلسازی روز دنیا انجام شود. یعنی اینکه هتلسازان باید برای ساخت هتل مواردی را در مورد به کار بستن حداقل تاسیسات گرمایشی و سرمایشی، فعالیتهای روزانه خدمه و ... در نظر بگیرند. به طور مثال هتلی که از تاسیسات گرمایشی و سرمایشی کلی استفاده می کند چه مسافر در اتاقهایش باشد و چه نباشد باید برای گرم و سرد شدن اتاقها هزینه کند. یعنی اینکه شوفاژ خانه تمام اتاقها را گرم می کند و سرماسازهای بزرگ برای راه اندازی نیاز به تامین انرژی بسیار زیادی دارند در حالی که اگر مانند هتلهای ارزان قیمت کشورهای اروپایی هتل بسازند برای هر اتاق به طور جداگانه وسایل گرمایشی و سرمایشی به کار گرفته و هر وقت مسافر داشته باشند از آنها استفاده می کنند که در این صورت هزینه هتلها هم به حد بسیار قابل توجهی کمتر شده و می توانند هتل ارزان قیمت در اختیار گردشگران بگذارند.
همچنین بسیاری از هتلداران علت قیمتهای بالای اتاقهای هتل خود را اجبار در پرداخت اقساط وامهای خود با سودهای بسیار بالا عنوان می کنند. فرخ مهر، رئیس اتحادیه هتل داران استان تهران پیش از این در گفتگو با مهر اعلام کرده بود که کوتاهی بانکها در وام دادن به هتلسازان از مهمترین مشکلات این قشر از فعالان صنعت گردشگری است. وی افزوده بود که بانکها در صورتی ارایه وام به این دسته از فعالان را در دستور کار خود قرار می دهند که از سود بالایی در این فعالیت برخوردار باشند مثلا بسیاری از بانکها وام با نرخ سود 24 درصد را به هتلسازان ارایه ندادند اما وقتی که حرف از وام با نرخ 27 درصد شد توانستند امکان استفاده از وام را در اختیار این افراد قرار دهند. با توجه به این مساله قیمت بالای هتل در کشورمان با رویه هایی که بانکداران در پیش گرفته اند چنان دور از ذهن هم نیست.
با این وجود با تمام مشکلاتی که پیش روی این دسته از فعالان صنعت گردشگری است، تذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که همیشه سود کم، فروش بالا را به ارمغان می آورد، اگر هتلداران کمی از قیمت هتلهای خود بکاهند در تمامی فصول سال مسافران به هتلهایشان هجوم آورده و هیچگاه اتاق خالی نخواهند داشت تا انتقام کمبود درآمد خود را از همان تعداد کم گردشگر مراجعه کننده به هتلشان بگیرند.
در سال 89 اعلام شد که نرخ هتلها افزایش نخواهد داشت اما هتلهای شهرهای مختلف از 10 تا 30 هزار تومان افزایش نرخ داشتند و این مساله باعث شد که قطاری از چادر در پیاده روهای شهرستانها و کمپینگ های در نظر گرفته شده برای مسافران بوجود آمده و مردم برای سفرهایشان حداقل ها را در نظر گیرند. در ضمن بهار امسال هم به نسبت سالهای گذشته کمتر از مسافران خارجی در سایتهای تاریخی خبری بود. پس بهتر نبود هتلداران به جای آنکه به دستورات افزایش نرخ توجه کنند با کمتر کردن نرخ اتاقهایشان افراد داخل چادر را به اتاقهای هتلشان هدایت کنند تا اتاقهایشان خالی نماند و بتوانند اقساطشان را سر موقع بپردازند؟
در ارتباط با گردشگران داخلی نیز وضع به همین منوال است. یک خانواده ایرانی اگر بخواهد با تور به یکی از شهرهای کشورمان، مثلا یزد یا اصفهان سفر کند، هزینه سفرشان کمی پایین تر از سفر به کشورهای خارجی همسایه است (مثلا ترکیه) بنابراین ترجیح می دهند که به جای آنکه دو میلیون تومنشان را در ایران خرج کنند، 200 هزار تومان بیشتر هزینه کرده، به ترکیه رفته و پول را بی چون و چرا به ترکها تسلیم کنند. خارج هم رفته اند و لذت سفر علی القاعده برایشان بیشتر و خاطره انگیزتر خواهد بود. با توجه به شرایط یاد شده اگر خانواده ای هم نتواند این میزان پول را برای سفری یک هفته ای خرج کند یا به مسافرت نمی روند یا اینکه برای اقامت از چادر استفاده می کند. اینجاست که هتلداران سودی نمی کنند و اتاقهایشان در هر صورتی چه پول دست مردم باشد چه نباشد خالی می ماند. پس بهتر است قبل از آنکه دولتی ها برای دادن نرخهای ارزان و اجبار کردن نرخ ها برای هتلداران دست به کار شوند، خودشان برای جذب مشتری بیشتر سود کمتر را پیشه خود قرار داده و برای فعالیت خود تبلیغ کنند، کاری که امروزه کمتر از سوی هتلداران ایرانی دیده می شود.