امام حسین(ع) بزرگمردی است که برای حراست از ارزشهای ناب اسلامی، آزادگی و آزاداندیشی با رشادت خون را هدیه کرد و عاشورا را بعنوان نقطه عطفی در تاریخ بشریت، برای همیشه تاریخ ماندگار کرد .
امام حسین(ع) دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه(س) است که سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت چشم به جهان گشود.
از ولادت حسین بن علی که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام به حسین داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم پی بردند.
در رابطه معنوی پیامبر و امام حسین همین بس که رسول خدا فرمود: "حسین از من و من از حسینم ".
پس از شهادت امام حسن(ع)، امام حسین مسئولیت رهبری جامعه اسلامی را عهده دار شد و به امامت رسید، امام حسین می دید که معاویه با اتکا به قدرت اسلام حکومت را به دست گرفته و فعالیتهای او عامل تخریب جامعه اسلامی و لطمه به قوانین و آموزه های خداوندی است به همین دلیل نیز با نهایت قدرت ، اما با هوشمندی به مقابله با این فعالیتهای مخرب پرداخت.
در تمام مدتی که معاویه از مردم برای ولایتعهدی یزید، بیعت می گرفت، حسین به شدت با او مخالفت کرد و هرگز تن به بیعت یزید نداد و ولیعهدی او را نپذیرفت، حتی در شرایط لازم سخنانی تند به معاویه گفت و یا نامه ای کوبنده برای او نوشت .
امام حسین(ع) بی هیچ شک و تردیدی وارث بیکرانگی نبوت محمدی است، مردی که وارث عظمت عدل و مروت پدری چون حضرت علی (ع) است و وارث مادری چون حضرت فاطمه (س) است.
امام حسین با جانفشانی و فداکاری و درایتی که در واقعه عاشورا از خود نشان داد، و در همیشه تاریخ آن روز، خود و یارانش را به ثبت رساند، مظهر بزرگ منشی، فداکاری، جانباری و خداخواهی است که برای طی طریق کمال و دستیابی به سعادت و هدایت بشریت، از هیچ کوششی، حتی نثار خون و جان خویش و نزدیکانش نیز فروگذاری نکرد.
ولادت امام حسین(ع) یادآور همه خوبیها و رشادتهاست و به همین دلیل دلهای مشتاقان امام و رهروانش در این ایام خالصانه می تپد و شادی را با همه وجود در خود احساس و همه تلاش را برای انتقال این شادی به دیگران دارند.
امام حسین مقتدرانه و هوشمندانه زندگی کرد، و با همه بدیهای زمانه خود چنان مقابله کرد که در نهایت به قیام عاشورا و ماندگاری این نهضت سراسر درس، در همیشه تاریخ انجامید.