به گزارش خبرنگار مهر، عصای سفید چونان پرچمی است که به نشان استقلال در دست روشندلان به حرکت در می‌آید و آینه‌ای است که قدرت و نعمت خدایی را به تماشای تأمل و تفکر دیگران می‌گذارد.
روشندلان می‌توانند با همان چشمان به ظاهر بسته خویش در زلال شعور و صفای فطرت خدایی‌شان جلال و جمال حضرت حق را بنگرند و با چشم لامسه خود با همه‌کس و همه چیز سخن بگویند و حتی با تأمل در گردش حکیمانه چرخ روزگار به مهمانی نشانه‌های خلقت بروند.
این روز بهانه‌ای شد تا به سراغ یکی از روشندلان روستای ورجان بخش کهک رویم، فاطمه تقوی 57 سال سن دارد که در سن سه سالگی بر اثر بیماری و نبود امکانات پزشکی در روستا نابینا شده است.
او 54 سال است که با همین چشمان بسته زندگی می‌کند و اینکه نابینا شده و نمی‌تواند ببیند را صلاح خدا در کارش می‌داند و معتقد است خداوند درهای دیگری از روی رحمت به سویش باز کرده است.
تقوی می‌گوید: در انجام کارهایش هیچ مشکلی ندارد، خدا همیشه دستش را می‌گیرد و با وجود خداوند به هیچکس احتیاج ندارد.
بزرگترین آرزویش عاقبت به خیری است و همیشه از خدا می‌خواهد کمکش کند تا محتاج کسی نشود.
وقتی از او پرسیده می‌شود چرا می‌گویند، انسانهای نابینا به خدا نزدیکتر هستند با آرامشی که در چهره‌اش موج می‌زد لبخندی می زند و می گوید: به دلیل اینکه خدا همیشه همراه و بزرگترین پشتیبان ماست و در همه حال مواظبمان.
به راستی هم همین‌طور است، اینها با چشمان باز دل به روی دنیا لبخند زده‌اند، هر چند که چشمانشان بر روی رنگ‌های دنیا بسته است ولی دنیا با تمام فصل‌هایش با همه فراز و نشیبش در آنها جریان دارد و نبود رنگ و نور نمی‌تواند بین آنها و کائنات حصار بکشد و ندیدن را صلاح و مصلحت خدا در کارشان می‌دانند.
در این گفتگوی کوتاه با این نابینای قمی این مسئله مشخص شد که تصور ما از دنیای نابینایان با آن چیزی که هست چقدر تفاوت دارد، ما نگاه می‌کنیم ولی بسیاری از چیزها را درست نمی‌بینیم ولی روشندلان با چشم دل می‌بینند و آن را هدیه‌ای از جانب خدا می‌دانند و همیشه شکرگزار هستند.