به گزارش خبرنگار مهر، کارت بافی یا نوار بافی یا آنچه در الموت به نام پن بافی شناخته می شود، نوعی بافندگی است که تولیدات حاصل از آن نوارهای کم عرض اما بسیار محکم و بادوام و با کاربرد متنوع است.
از این محصولات که بیشتر در قزوین بافته می شود، در تزئین لباسها، دور یقه، یا لبه آستین، یا به عنوان کمربند و حتی بند کفش، بند موبایل، کراوات و ... استفاده می شود.
طبق تحقیقات کارشناسان میراث فرهنگی پیشینه کارت بافی در ایران به اواخر هزاره سوم و اوایل هزاره دوم پیش از میلاد می رسد.
لوح سفالی مثلثی شکلی با سه سوراخ در حفاری شوش داخل یکی از گورها یافت شده است و 40 لوح ساخته شده از عاج به شکل مستطیل چهار سوراخه همراه با تکه هایی از کارتهای دیگر و مقداری الواح آهکی شکسته به اشکال مربع و دایره که سوراخهایی نیز دارند از معبد اینشوشیناک به دست آمده است.
مریم پرهیزگاری که به همراه خواهرش در قزوین تنها خانواده ای هستند که نواربافی می کنند، به خبرنگار مهر گفت: پن بافی مختص به الموت است اما در بجنورد نیز بافته می شود منتها نقش و نوع بافت در این دو منطقه متفاوت است.
پرهیزگاری گفت: در منطقه الموت به کارتها "چپر" می گویند و به طور معمول از 24 کارت برای بافت یک نوار استفاده می شود هر چه تعداد کارت بیشتر باشد عرض نوارها نیز پهن تر می شود.
پرهیزکار با بیان اینکه در گذشته های دور، جنس چپر از پوست آهو بوده است گفت: قدیم از نخ های پیله ابریشم نوار می بافتند.
وی بیان کرد: طول تارها بسته به سفارش متراژ نوار توسط مشتری دارد اما به طور معمول از 15 تا 25 متر بافته می شود. عمدتا طرحهای مورد استفاده شامل پیچک، چشم خروس، 8 چپر، 29 چپر، تمام مداخل و نیمه مداخل است.
پرهیزگاری که سابقه ده سال فعالیت در زمینه پن بافی را دارد، بیان کرد: مدت زمان بافت نوار به چپرها بستگی دارد یعنی اگر چپر 12 تایی باشد یک ساعته یک متر نوار بافته می شود.
این هنرمند روستای علی آباد منطقه الموت گفت: تا به حال در چند نمایشگاه صنایع دستی شرکت کرده ایم همه از ما می پرسند این کار وقت گیر است چرا انجام می دهید اما ما تنها می خواهیم این هنر زنده بماند به همین دلیل در نمایشگاهها به صورت زنده پن میبافیم چون همه فکر می کنند کارمان ماشینی است.