به گزارش خبرنگار مهر، سومین نشست پ‍ژوهشی حوزه هنری با عنوان "بررسی جایگاه نیایش در ادبیات فارسی" صبح شنبه با حضور ایرج شهبازی استاد دانشگاه تهران و جمعی از علاقمندان، در تالار حافظ این مرکز مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
ایرج شهبازی در این نشست تأمل پیرامون حقیقت نیایش، جایگاه آن در نظام هستی و ضرورت و کارکردهای دعا در زندگی اجتماعی را مهمترین پرسش های انسان در طول تاریخ بر شمرد و اظهارداشت: بر اساس اسناد مکتوب و مستندات موجود، در همه جوامع اعم از جوامع کوچک و بزرگ، ابتدایی، سنتی و پیشرفته، قدیم و جدید، دعا به عنوان جدی ترین دل مشغولی آدمیان مطرح بوده است.
وی تصریح کرد: دعا به عنوان امری فطری و نیاز ذاتی همه انبیاء، همواره در برابر استدلال شکاکان، مخالفان و منکران مقاومت کرده و تا امروز هیچگاه صحنه زندگی را ترک نکرده است، "او لین آندر هیل" در این زمینه می گوید: "دعا یکی از خصائص اسرار آمیز انسان است، بارها از جانب مکاتب مادی، عقل گرا و طبیعت گرا مورد شک و تردید قرار گرفته اما بارها بازگشته و حقوق خود را در زندگی انسان مطالبه کرده است.
شهبازی افزود: ما توانایی تحلیل عمیق و دقیق حقیقت دعا را نداریم چرا که دعا امری ناشناخته و راز آلود است به همین دلیل از منظری متفاوت بهتر می‌توان به آن توجه کرد یعنی باید به جای بحث درباره اینکه حقیقت دعا چیست، به بررسی آثار دعا در زندگی انسان چیست، پرداخت.
وی یادآورشد: بررسی های فرهنگی، تاریخی، پزشکی، جامعه شناختی و مردم شناختی نمایانگر آن است که جوامع دارای فرهنگ دعا، از همدلی، آرامش، نوع دوستی، انگیزه مندی و شادابی بیشتری برخوردارند و جوامع فاقد دعا از آسیب های فراوانی رنج می برند.
شهبازی، سپس به تاثیر دعا و نیایش در ادبیات فارسی پرداخت و گفت: مولوی به عنوان یکی از عارفان بزرگ تاریخ ایران در مثنوی از نیایش و مناجات عاشقانه ای سخن گفته که درس های فراوانی در خود دارد، مولوی در بخش اعظم نیازهایش چیزی از خدا طلب نمی کند، بلکه محتوای قالب نیایش های او مبتنی بر گفتگوهای شورانگیز با خداوند متعال است.
وی اظهارداشت: مناجات های مولانا در ادبیات مثنوی، گویای دغدغه های وجودی روحی متعالی است، حاجت هایی که مولانا در ضمن مناجات های پرشور خود از خداوند طلب می کند فراتر از خواسته های عادی، مادی، روزمره و زودگذری است و نشانگر اوج رفیع نیازهای عظیم انسانی و الهی بشری است، در خواست بصیرت و واقع بینی، طلب دانش کامل، رهایی از دست خود، اصلاح خطا در گفتار و کردار، درخواست مبتلا شدن به فراق، عفو و آمرزش و درخواست رهایی از دشواری های اختیار و آزادی، به عنوان بخشی از مطالعات مولانا در گفت و گوهای درونی اش با خداوند متعال است که در ضمن قصه ها و از زبان شخصیت های داستان های شش دفتر مثنوی بیان شده است.
وی عنوان کرد: دعا امکانی است تا انسان به وسیله آن پر کشیده و جان خود را به اوج دانش و معرفت نزدیک و خواسته هایی متعالی و بلند را از پروردگار کریم خویش بخواهد.