به گزارش خبرگزاری مهر، نانو لوله‌ها کاربردهای وسیعی در حوزه علوم دارویی و بیوتکنولوژی دارند ولی اشکال عمده آنها حلالیت کم در محلول‌های آبی است که باعث محدودیت کاربرد آنها در سیستم‌های زیستی می‌شود.
عامل‌دار کردن نانولوله‌ها یکی از راه‌های افزایش حلالیت آنها است که می‌تواند منجر به کاربردهای وسیع نانولوله‌ها در حوزه نانو بیوفناوری شود.
برای این منظور پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق تحقیقاتی را اجرایی کردند که در آن برهم کنش نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و بازهای DNA در محلول آبی به طور نظری مورد بررسی قرار دادند.
در این راستا این محققان ابتدا نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و کمپلکس‌های بازهای DNA آن مدل‌سازی کردند و در نهایت انحلال و پایداری ساختارهای مربوط در آب مورد ارزیابی قرار دادند.
به علت آنکه نانولوله‌های کربن سیلیکونی نسبت به نانولوله‌های کربنی خالص کمتر سمی هستند، در این پروژه از نانولوله‌های کربن سیلیکونی برای برهمکنش با بازهایDNA استفاده شده است. علاوه‌بر آن استفاده از فلز دوپه شده روی نانولوله به افزایش برهمکنش با بازهایDNA کمک می‌کند.
نتایج به دست آمده از این تحقیقات نشان داد از بین بازهای DNA، تیمین برای عامل‌دار کردن نانولوله‌های کربن- سیلیکونی قویتر عمل می‌کند و نشان داد که تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.