به گزارش خبرگزاري مهر، پيام كوفي عنان دبيركل سازمان ملل كه ازسوي ادوارد مورتيمر (. Edward Mortimer) مدير بخش ارتباطات دفتر دبيركل ملل متحد در تهران قرائت شد ، بدين شرح است :
اينجانب درودهاي خود را به تمامي شركت كنندگان دراين همايش كه بسياربه موقع برگزار مي شود، تقديم كرده و سپاس ويژه ام را ازدفتر مطالعات سياسي وبين المللي كه ميزباني آن را به عهده گرفته است، ابراز مي دارم. شما درلحظه اي مهم براي ملل متحد و در حقيقت براي جامعه جهاني گرد هم آمده ايد. درست در ماه پيش شصتمين سال امضاي منشور ملل متحد را جشن گرفتيم اما افكارمان متوجه آينده است و نه گذشته. ما عميقا مشغول بحث و گفت و گو درباره اين هستيم كه چگونه پاسخ دسته جمعي خود و نهاد هاي مشتركمان را با نيازهاي دنيايي كه به سرعت در حال دگرگوني است، هماهنگ سازيم.
دبير كل در ادامه اعلام كرد: تا چند لحظه بعد به اين موضوعات حياتي مي پردازم، اما ابتدا اجازه دهيد تاكيد كنم هيچ پيشنهاد اصلاحاتي، به هر اندازه مهم، نبايد ما را از وظايف ضروري مشخصي كه بر عهده داريم دور سازد، به ويژه نياز به حل درگيري هايي كه به درازا كشيده و حصول اطمينان از اينكه كشورهايي كه در مرحله دشوار گذار قرار دارند، حمايت مورد نيازشان را دريافت كنند. به همين دليل است كه سازمان ملل متحد براي برقراري صلح و ثباتي كه بر مبناي دولتي مستقل و دموكرات در افغانستان و عراق بنا شده باشد، كماكان به تلاش خود ادامه خواهد داد، درست مانند بسياري كشورهاي ديگر، همچنين براي صلحي عادلانه و با دوام بين فلسطينيان و اسرائيلي ها. ايران سهمي مهم در پيدا كردن راه حل براي بسياري از اين مشكلات دارد، درست به مانند سهم اين كشور در يافتن پاسخ دسته جمعي ما به چالش هاي جهاني.
كوفي عنان در فراز ديگري از پيام خود تاكيد كرد : اينجانب مشتاقانه منتظر ادامه همكاري با مسئولان جمهوري اسلامي زير نظر رئيس جمهور منتخب، عاليجناب محمود احمدي نژاد هستم، همانگونه كه با دولتي كه در آستانه پايان كار خود است، انجام داده ام و اميدوارم افتخار ملاقات ايشان را در اجلاس جهاني سران 2005 كه در نيويورك در ماه سپتامبر برگزار خواهد شد را داشته باشم.
عنان در ادامه آورده است: ما هم اكنون در ميانه تلاشي دشوار براي اصلاح مفاهيم، ساختارها و فرآيند هايي هستيم كه به وسيله آنها به عنوان جامعه اي بين المللي كار مي كنيم تا بهتر بتوانيم پاسخ هاي دسته جمعي موثر به نيازهاي دولت ها و اشخاص در سراسر جهان تدارك دهيم. اجلاس سران فرصتي منحصر به فرد تنها براي انجام چنين اقدامي است. به همين دليل در 21 مارس برابر با نوروز ايرانيان، اينجانب مجموعه پيشنهادات جامعي براي بازسازي در گزارش خود با عنوان " با آزادي بيشتر: به سوي توسعه، امنيت و حقوق بشر براي همه" ارائه كردم.
دبيركل اظهار داشت: ماه گذشته رئيس مجمع عمومي پيش نويس سندي را ارائه داد كه حاوي دستاوردهاي سياسي است كه به اعتقاد ايشان روساي كشورها و دولت ها ضروري است بتوانند درباره آن در اجلاس سران به توافق برسند.آن سند به تمامي موضوعات عمده مي پردازد و منعكس كننده نكاتي است كه از سوي دولت هاي عضو طي چند ماه بحث و گفت و گو حاصل شده است. مشورت هاي بيشتر در حال حاضر بر مبناي اين پيش نويس در حال انجام است و گمان مي كنم نسخه اي جديد از آن در اواخر اين هفته موجود خواهد بود.
كوفي عنان تصريح كرد: دستور كار اصلاحات براي ايران همانند ساير كشورها در منطقه شامل منافعي حياتي است و من معتقدم تشريك مساعي عمده اي مي تواند از جانب شما صورت پذيرد.
دبيركل سازمان ملل در ادامه خطاب به برگزار كنندگان در تهران اظهار داشت: به عنوان نكته آغازين اجازه دهيد اهميت فرهنگ صلح و نياز به ايجاد و تقويت آن در هر دو سطح ملي و بين المللي را ياد آور شوم. ما بايد خود و جوامع خود را آموزش دهيم تا ازكليشه بندي هاي يكديگر فراتر رفته و از مقوله بندي هاي ساده انگارانه كه موجب تشديد عدم تفاهم مي شود و مشكلات جدي فراهم مي كند كه قابل حل نيستند، پرهيز نمائيم. به همين دليل هنگامي كه ايران نخستين بار پيشنهاد گفت و گوي تمدن ها را در سال 1998 ارائه داد، اينجانب قويا از تلاش ها براي ترويج آن به وسيله سازمان ملل متحد، حمايت كردم و كماكان به اين اقدام ادامه خواهم داد.
هر فرهنگ صلحي به وسيله توسل به تروريسم تهديد مي شود، امري كه ايران همانند بسياري از ديگر كشورها تجربه دست اولي از آن داشته است. تروريسم، برخاسته از دين يا ايدئولوژي به خصوصي نبوده و به همين ترتيب هدف آن تنها كشورهايي خاص يا مردمي خاص نيست. همگي ما اهداف بالقوه آن هستيم وحقيقتا بايستي به عنوان جامعه اي بين المللي با اين پديده مقابله كنيم. براي اين اقدام ضروري است درباره اينكه چگونه آن را تعريف كنيم به توافق نظر برسيم و كنوانسيون جامعي كه بر اساس آن همه انواع تروريسم غير قانوني خواهد بود را تصويب كنيم. در حاليكه من كاملا نسبت به حساسيت ها و ملاحظات موجود در اين باره آگاه هستم، معتقدم بايد بتوانيم درباره اينكه حق قانوني مردم براي مقابله با اشغال خارجي نمي تواند و نبايد شامل حق كشتن به عمد يا مثله كردن شهروندان وغيرنظاميان شود، توافق كنيم.
ما همچنين بايد فرهنگ احترام كامل به حقوق بشر ايجاد كنيم. اگرمي خواهيم جايگاه حقوق بشر را آنچنان كه درمنشور ملل متحد براي آن تعيين شده احيا كنيم، نيازمند آغازي نو هستيم. تاسيس شوراي حقوق بشري كه حمايت گسترده اي از سراسر جهان از آن به عمل مي آيد، راه طولاني براي احياي اعتبار تشكيلات حقوق بشر بين المللي در پيش رو دارد.
به نظر من فرهنگ احترام به حقوق بشر بايد شامل قبول مسئوليت در حمايت از جمعيت شهروندان در مقابل نسل كشي، پاكسازي قومي و ساير اين گونه جنايات شنيع باشد. اين مسئوليت در ابتدا و بيشتر از همه متوجه دولت هاي مستقل است. همان گونه كه نياز است جامعه بين المللي از راه ابزار ديپلماتيك، انسان دوستانه و ساير ابزار صلح آميز به دولت ها كمك كند تا اين مسئوليت را انجام دهند. اگر، تنها اگر چنين ابزارهايي ناكام بمانند و به نظر آيد دولتي كاملا ناتوان بوده يا نمي خواهد به مسئوليت خود تن دهد، جامعه بين المللي به عنوان آخرين اقدام بايد بپذيرد كه مسئوليتي مشترك دارد تا اقدامي دسته جمعي از راه شوراي امنيت سازمان ملل انجام گيرد. معتقدم اجلاس سران مناسبتي است كه درآن اين مفهوم مسئوليت براي حمايت و رويكرد پياپي كه با خود همراه دارد را پذيرا شود. هنگامي كه اصولي كه بر اساس آن جامعه بين المللي قصد اقدام نمايد، واضح باشد به نفع تمامي دولت ها خواهد بود. همچنين اين اصول زمينه را براي مداخلات انسان دوستانه يك جانبه به وسيله كشورها يا گروهي از كشورها از بين برده و در نتيجه موجب كاهش اين گونه مداخلات مي گردد.
بخشي مرتبط كه نياز به توضيح بيشتر دارد، قوانين حاكم بر استفاده از زور به وسيله كشورها است. اجازه دهيد تاكيد كنم هيچ كس پيشنهادي براي تغيير ماده 51 منشورنداده كه حافظ حق مسلم دفاع منفرد و دسته جمعي است چنانچه حمله مسلحانه عليه يك عضو سازمان ملل صورت پذيرد تا وقتي كه شوراي امنيت اقدامات لازم براي حفظ صلح و امنيت بين المللي به عمل آورد. مي دانم كه اين نكته اي بسيار حساس براي ايرانيان است، زيرا زماني كه ايران در سال 1980 مورد حمله قرار گرفت و ايران براي حق دفاع از خود تنها گذاشته شد، شوراي امنيت در اتخاذ تصميم ناكام ماند.
اما هنگامي كه پيشنهاد استفاده از زور به ميان مي آيد، نه در دفاع از خود در مقابل حمله اي حتمي يا واقعي، بلكه در برخورد با تهديدي پنهان يا غير محتمل معتقدم تصميم نبايد از سوي كشورهاي خاص بلكه به گونه اي دسته جمعي از سوي شوراي امنيت اتخاذ شود كه يكي از نيت هاي سازمان ملل مندرج در ماده يك منشور است يعني "اقدامات دسته جمعي موثر براي جلوگيري و برطرف كردن تهديدات عليه صلح" را برآورده سازد. من پيشنهاد كرده ام كه شوراي امنيت بايد تصويب قطعنامه اي كه اصول راهنما براي گرفتن چنين تصميماتي را ارائه مي دهد تصويب كند. اما مباحثات دراين مورد قبل از اينكه به وسيله شوراي امنيت مورد توجه قرار گيرد نياز به ادامه گفتگو در جلسه اي ديگر دارد.