به گزارش خبرگزاری مهر، دوره نوجوانی براي بعضي از والدين يعني تبديل بچه مطيع و دوست داشتني به يك نا آشنا و گاه به هيولايي كه زندگي را به جهنم تبديل خواهد كرد. در صورتي كه مي توان با پيروي از اصول ذهن با نوجواني كه به جاي اظهار محبت،بي تفاوت است و چون فولاد آبديده در برابر توصيه هاي والدين مقاومت نشان مي دهد رفتاري مناسب داشت و او را به اردوگاه خود فراخواند.
نوجواني دوره اي است كه بچه آماده مي شود به دوران بلوغ قدم گذارد. اين مرحله مي تواند بسيار خطرناك باشد زيرا بچه به شدت به سوي چيزي جذب مي شود و يا بالعكس به خاطر استدالال هاي ضعيف و غير منطقي اش نسبت به بسياري از چيزها دلسرد و نوميد مي گردد. به همين دليل نزديك شدن به دنياي واقعي نوجوانان مستلزم دقت و مهارت است.بايد به نرمي و ملايمت به فضاي روحي شان گام نهاد و از تمايلات، رنجش ها و آرزوهايشان با خبر شد.
نوجوانان به رغم بي توجهي و نافرماني ما پيوسته به مراقبت و حمايت مان نياز دارند. در واقع وقتي نوجوان در فراز و نشيب زندگي اسير ترس و مطيع ترديد مي شود و اعتماد به نفسش با خطر مواجه مي گردد به كمك و حمايت والدينش بيشتر نياز دارد. هر گاه نوجوان نتواند توقعات اطرافيانش را در زمينه آراستگي ظاهر،عملكرد مدرسه،مقام و موقعيت در ميان همسالان و همپايگانش برآورده سازد در با تلاق احساس بي ارزشي و بي كفايتي فرو مي رود و مي كوشد با اظهارات پوچ و توخالي اين ناتواني را استتاركند.
از آنجا كه نوجوانان در پنهان كردن احساسات منفي نسبت به بچه ها مهارت بيشتري دارند،براي جلوگيري از هر گونه آسيب به اعتماد به نفسشان ضرورت دارد كه با دقت بيشتري رفتار و كردارشان را زير نظر داشته باشيد. بعضي از بچه ها در مرحله ورود به دور نوجواني اعتماد به نفس و شور و اشتياق شان را از دست مي دهند.از اين رو ضرورت دارد دريابيم كه چرا فرزند مشتاق و با نشاط مان به نوجواني عبوس و كج خلق تبديل شده است، يا چرا چيزي كه زماني اسباب سرخوشي و شادابي اش بوده اكنون يك عامل خسته كننده و حوصله سرآور است.به هر حال هدف ما اين است كه او را در مصادف با موانع و تنگناهايي كه در مسير دستيابي به اهدافش و جود دارد ياري كنيم.
نوجواني كه زندگي يكنواخت، كسالت آور و فاقد هرگونه انگيزه اي را سپري مي كند رفته رفته از لحاظ روحي و فكري زمنگير مي شود و در دام افسردگي و دلمردگي فرو مي افتد. بنابراين وقتي فرزندتان متاثر از احساس پوچي و بيهودگي مي گويد؛ "نمي دانم يا نمي خواهم كاري انجام دهم" ضرورت دارد با نرمي و ملايمت از او پرس و جو كنيد و زير زبانش را بكشيد كه چرا كارها و بر نامه هايش را رها كرده است و علت آن را جويا شويد و اين نخستين گام براي بيرون راندن احساس پوچي و بيهودگي و فراخواندن شور و شوق به زندگي اوست. براي تسكين و كسالت و بي روحي اش از او تقاضا كنيد كه آينده دلخواهش را ترسيم كند و اهداف و خط مشي هاي خود را براي رسيدن به آن توصيف نمايد. به عنوان مثال از او بپرسيد كه ده سال ديگر از امروز دوست دارد چه كار كند.اگر به طور مثبت در اين تمرين شركت كرد مي توانيد اهداف دلخواهش را" شغل مورد علاقه،سير و سياحت هاي دلپذير و غيره"با آنچه اكنون در اين هفته و اين ماه انجام مي دهد مرتبط كنيد.
آراستگي ظاهر براي نوجوانان اهميت بسزايي دارد. آنان پيوسته وضعيت لباس،صورت ظاهر و شكل و قواره شان را به دقت كنترل مي كنند تا توجه و تاييد دوستان و همسالان خود را به دست آورند. نوجوان تحت تاثير احساس زشتي و عدم جذابيت قرار مي گيرد و خودشان را موجودي بي ارزش حس مي كنند. برخي از نوجوانان مي كوشند تا با گرسنگي بر تغييرات جسماني شان غلبه كنند. هدف اين رژيم اجباري آن است كه علايم بلوغ جنسي پنهان و سادگي شكل و قواره بچگي حفظ شود. اين نوجوانان به شدت محتاج كمك و حمايت معقول و كارشناسي هستند تا از رژيم غذايي نامناسب كه تندرستي شان را با خطر مواجه كرده دست بشويند و باور كنند كه پس از رسيدن به بلوغ و متحمل شدن تغييرات جسماني هنوز مورد توجه و محبت والدينشان مي باشند.
والدین باید به نوجوان نشان دهند كه هنوز هم بچه خوب و نازنين و دوست داشتني است. مي توانيد او را به خاطر شكل و قيافه،مو و سادگي اش تحسين كنيد. تحسين عاري از هرگونه مقايسه نظير موهاي تو خوش رنگ است و يا لبخند تو جذاب و گيراست. بيشترين تاثير را به جا مي گذارد.اين شيوه برخورد رفته رفته ذهنش را از شك و دودلي پاك و مصفا خواهد كرد و خويشتن دوستي و خود باوري را به جاي آن خواهد نشاند.
هنگامي كه به نكته هايي براي آراستگي ظاهر اشاره مي كنيم بايد اين واقعيت را مد نظر داشته باشيم كه جسمش متعلق به ما نيست و او حق دارد آن را به دلخواه آراسته كند. از انتقاد درباره ظاهرش مطلقا خودداري كنيد چون نوجوان درباره ظاهرش بسيار حساس مي باشد و با كمترين خرده گيري در اين زمينه رنجش به دل مي گيرد. نوسانات روحي او را تحمل كنيد به طور كلي نوجوان دمدمي مزاج است. گاهي زندگي را لبريز از عشق و محبت و فرصت مي بيند و گاه آن را كانون فلاكت،نفرت و نامردي حس مي كند.
در نتيجه مي توان گفت كهدوران نوجواني دوران بحران مي باشد و كودك ديروز ما به نوجواني تبديل شده با حساسيت هاي بيشتر و بدون قطع هر گونه تماس جسماني،فضاي فيزيكي بيشتري را نسبت به دوران بچگي برايش قايل شويد اما بايد حالات و حركات نوجوان را درك كنيم و تا چه اندازه از تاثيرات فيزيكي ما استقبال مي كنند.گرچه ممكن است دوست نداشته باشد كه مانند دوران بچگي آنان را ببوسيم و در آغوش مان بگيريم با و جود اين لازم است همواره تمايل مان را براي در آغوش گرفتن شان نشان دهيم.