به این ترتیب دانشمندان پس از سال ها مطالعه عمیق متقاعد شدند که در گذشته گروههای ماقبل انسانی با جمجمه و جثه هایی به اندازه های گوناگون، همزمان در یک نقطه می زیسته‌اند و با وجود تفاوت بسیاری که میان اندازه و شکل جمجمه ها در منطقه دمانیسی وجود داشت باز هم نمی توان از گونه های مختلف انسانی سخن گفت. این یک کشف جدید بود.
مطالعاتی که اخیرا منتشر شده نشان می دهد این مهم است که گرفتار نام و یا نقاطی که در آن دگرگونی بوجود آمده است، نشویم بلکه باید بتوانیم تداوم فرایند تکامل را در کل آناتومی انسان مشاهده کنیم.
ساکنان اولیه منطقه دمانیسی که یا ویژگی هایی انسانی داشتند و یا ویژگی های ماقبل انسانی، پاهایی مناسب راه پیمایی های طولانی و دویدن داشتند یعنی پاهایی شبیه به پاهای انسان امروزی. اما دست و بازوهای آنها، شبیه موجوداتی ماقبل انسان بود.
مدیر موزه گرجستان می گوید: «ما بسیار خوش شانس هستیم زیرا اکنون نمونه ای از اولین موجودات انسان نما داریم و جمجمه ای که کشف شده کاملترین نمونه ای است که در سراسر جهان پیدا شده است. این جمجمه، شاهدی بر یافته های ما در گذشته در علم ریخت شناسی است . اگرچه تفاوتهایی را می توان میان فک های این دو جمجمه مشاهده کرد و احتمالا اندیشید که اینها دو گونه متفاوت هستند اما خود جمجمه نشان می دهد که هر دو از یک جمعیت هستند.»
تحقیقات بیشتر همچنان ادامه دارد تا مشخص گردد کدام نظریه برای بیان فرایند تکامل انسان های اولیه به انسان های امروزی کاملتر است.