به گزارش خبرنگار مهر، در این دستورالعمل که از سوی معاونت گردشگری سازمان میراث فرهنگی ابلاغ شده، آمده است: اقامتگاه‌های بوم‌گردی، اقامتگاه‌هایی هستند که در محیط‌های طبیعی با رعایت بالاترین سطح ممکن ضوابط زیست محیطی و به شکلی سازگار با معماری بومی و سیمای طبیعی منطقه احداث شده و ضمن حداکثر تعامل با جامعه محلی، زمینه حضور و اقامت طبیعت‌گردان را با کیفیتی قابل قبول و تعریف شده در محیط‌های طبیعی فراهم میکنند.
این اقامتگاه‌ها همچنین به عنوان یکی از الگوهای توسعه پایدار طبیعت‌گردی سبب ارتقا و توانمندسازی جوامع محلی و جلب مشارکت سرمایه‌گذاران بومی می‌شود و با ایجاد فرصت‌های شغلی جدید در مناطق بومی از یک طرف به رشد اقتصادی و بهبود معیشتی جامعه بومی کمک کرده و از طرف دیگر از رشد بی‌رویه مهاجرت به شهرهای بزرگ جلوگیری می‌کند.
اقامتگاه بوم‌گردی، اقامتگاهی برای گردشگران هستند که دارای خصوصیاتی به این ترتیب باشند:
ـ آسیبی به محیط زیست اطراف اعم از طبیعی و فرهنگی وارد نسازند.
ـ کمترین تاثیر ممکن را هنگام ساخت و ساز بر روی محیط طبیعی اطرافش بگذارند.
ـ مناسب و هماهنگ با بافت فیزیکی و فرهنگی آن منطقه باشند و با توجه به شکل، ظاهر، رنگ و معماری محلی ساخته شده باشند.
ـ از روش‌های پایدار برای به دست آوردن آب مصرفی و کاهش مصرف آن استفاده کنند.
ـ سیستم کارآمد دفع زباله و فاضلاب داشته باشند.
ـ از منابع انرژی جایگزین با رعایت اصول پایداری بهره‌مند باشند.
ـ در راستای همکاری با انجمن‌های محلی تلاش کنند.
ـ برنامه‌های آموزشی درباره محیط‌های فرهنگی طبیعی و فرهنگی منطقه برای کارمندان و گردشگران ترتیب دهند.
ـ با شرکت در برنامه‌های تحقیقاتی، به توسعه پایدار منطقه کمک کنند.
پاسداشت فرهنگ بومی هدف هر اقامتگاه بومی است
هدف از تدوین این ضوابط، ساماندهی اقامتگاه‌های بوم‌گردی، حفظ و پاسداشت فرهنگ سنتی و بومی، افزایش محصولات گردشگری و ایجاد نوع جدیدی از مقاصد و جاذبه های گردشگری است.
حداقل شرایط لازم برای استاندارد اقامتگاه‌های بوم‌گردی:
حداقل شرایط لازم برای درجه‌بندی یک اقامتگاه بوم‌گردی در یکی از سطوح درجات، دارا بودن سطحی از خدمات و تسهیلات است که باید ضمن سازگاری با معماری بومی و رعایت اصول زیست محیطی، امکان اقامتی ایمن را برای گردشگران فراهم نماید. اقامتگاه‌های بومی به سه درجه ۱، ۲ و ۳ درجه‌بندی می‌شوند. درجه بر مبنای امتیازات مکتسبه در فرآیند ارزیابی تخصیص می‌یابد. در این فرآیند موارد در سه حیطه کلی به شرح ذیل مورد ارزیابی قرار خواهند گرفت:
الف) امور ساختمانی، تجهیزات و خدمات و موارد مربوط به آن ۳۰ درصد از کل امتیازات
ب) امور نیروی انسانی، ایمنی و بهداشتی و موارد مربوط به آن ۳۰ درصد از کل امتیازات
ج) امور پایداری، رعایت اصول زیست محیطی و ابعاد فرهنگی و موارد مربوط به آن ۴۰ درصد از کل امتیازات رعایت نسبت‌های تخصیص داده شده در مجموع امتیازات، ضروری است.
ارزیابی امتیازات:
در فرآیند ارزیابی، امتیازاتی از صفر تا ۱۰ ممکن است به هر یک از موارد ارزیابی تعلق گیرد. این امتیازات بر اساس سطح کیفی و مطلوبیت مورد ارزیابی، تعیین می‌شوند.
در اقامتگاه‌های بوم‌گردی درجه سه حداقل کسب امتیاز ۱ برای هر مورد الزامی است و حداقل میانگین مجموع امتیازات در این سطح از درجه نباید کمتر از ۲ باشد.
در اقامتگاه‌های بوم‌گردی درجه دو حداقل کسب امتیاز ۴ برای هر مورد الزامی است و حداقل میانگین مجموع امتیازات در این سطح از درجه نباید کمتر از ۵ باشد.
در اقامتگاه‌های بوم‌گردی درجه یک حداقل کسب امتیاز ۷ برای هر مورد الزامی است و حداقل میانگین مجموع امتیازات در این سطح از درجه نباید کمتر از ۸ باشد.
به آن دسته از اقامتگاه‌های بوم‌گردی که تجهیزات و خدماتی بیش از حد ضوابط لازم برای درجه مصوب ارائه میکنند و یا در راستای توسعه پایدار گردشگری اقدامات شاخصی انجام داده‌اند، می‌توان طبقه ممتاز اعطا کرد.