اين شاعرمعاصر درگفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ، با بيان اين مطلب افزود : بسياري از شاعران شريف و نجيب ما در سراسر كشور به عسرت زندگي مي كنند و آبروي فقر و قناعت نمي برند اما تني چند از شاعران و متشاعران در بلعيدن امكانات دولتي وغير دولتي بر طبل " هل من مزيد " مي كوبند .
عبدالرضا رضايي نيا ادامه داد : براي فرصت طلبي هاي اين آدم ها شواهد بسيار و شگفت است ، از دله دزدي هايي چون بن كتاب و شعرخواني هاي سكه اي و سور چراني هاي چند ستاره بگير تا كنگره سازي ها و همايش بازي ها و ايرانگردي ها و جهانگردي ها و قرار دادهاي كلان پنهان و بده بستان با مقامات فرهنگ كه اغلب بهره اي از هنر و ادبيات و فرهنگ ندارند ، تا داوري ها و ناداوري ها در جوايز فرهنگي مرتبط با كتاب و شعر و ادبيات، حتي با نام هاي مقدس... ، عجالتا به همين اشاره ها اكتفا مي كنم ، مي دانم ضمير مرجع خود را پيدا مي كند .
وي در خصوص تشكيل انجمن صنفي شاعران ، ياد آور شد : من از ضرورت ها حرف نمي زنم ، ضرورت ها اظهر من الشمس اند ، اما تجربه دو دهه حضور مستمر در وادي ادبيات به من آموخته است كه اين تشكلهاي به ظاهر فراگير و حتما خير خواهانه در نمايه نهادهاي دولتي يا مجامع غير دولتي - با هر نامي كه تشكيل شده اند ، از بنياد و كانون و انجمن و شورا و.. غالبا در معرض دو آسيب ويرانگر بوده اند كه سرشت و سرنوشت آنان را به باد فنا داده است ، يكي سوء استفاده آدم ها وجمع هاي سياسي كار از آن له و عليه فلان و بهمان كس و جريان سياسي و ديگري ايجاد رانت و فرصت ويژه براي چند آدم مرتبط با هنر وشعر تحت عناوين محترمانه هيات موسس، هيات مديره ، شوراي علمي و كارشناسي داوري و ...
اين شاعرو منتقد ادبي اضافه كرد : من كه از اوضاع هنرمندان و شاعران چندان بوي بهبودي نشنيده ام ، تجويز شخصي خودم در اين ده ، پانزده سال اين بوده كه درهيچ حلقه و انجمن و كانوني دولتي يا غير دولتي شركت نكنم ، چون به مدد اندكي هوشياري مي توان سايه طراران و تردستان خوش اشتها را در پشت پرده اين تجمع هاي به ظاهر مقدس تشخيص داد .
عبدالرضا رضايي نيا خاطرنشان كرد : بدون تعارف آنان كه صالح نيستند ، بي ترديد مصلح وضع ادبيات نخواهند بود ، بايد دست اين گونه آدم هاي ابن الوقت را كه با اغتنام فرصت از سكوت قاطبه شاعران و نويسندگان به آلاف و الوف رسيده اند ، كوتاه كرد ، همچنين دست آدم هاي خوش گوشت اداري را كه از خون هنر و ادبيات ارتزاق مي كنند ، اما با پوزخند به گرسنگي شاعران وهنرمندان در فكر سوء استفاده هاي سياسي و اجتماعي از هنر و هنرمندانند ... ، اگر چنين بود مي توان به بهبود وضع شاعران در حاشيه تشكل هاي صنفي و تشكيلات هنري اميدوار بود و گرنه عطايشان را بايد به لقايشان بخشيد .