خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه-علی کریمی: زینت عبادت کنندگان جهان، پیک محبّت بود، امام دوستی وصفاء، هرجایی کسی را می دید که غریب و درمانده است و یا فقیر و مستمندی ر ا می دید که دیگران توجّهی به آنها ندارند، آنان را مورد عنایت و تفقّد قرار داده و حتّی برای اکرام و اطعام آنها را به خانه ی خویش دعوت می نمود، تا آنجا که مورّخین نقل نموده اند: حضرت علیّ بن الحسین (ع) هزینه ی زندگی صد خانواده ی تهی دست را در مدینه عهده دار بود و آنقدر در نیمه های شب مانند جدّ مظلومش علی (ع) ، انبان موادّ غذایی را به دوش کشید که بعد از شهادت حضرتش و در هنگام غسل ایشان اثر و زخم آن محموله ها را بر دوش مبارکش دیدند.
باید گفت که متاسفانه بسیاری از مردم ناآگاه، از امام چهارم به عنوان امام بیمار یاد نموده و با ذکر این عنوان، در ذهن آنها شخصی رنجور و با چهره ای زرد تداعی می شود، در حالی که بیماری آن همام یک مصلحت الهی و در دوره ای موقّت بود و بس. امام زین العابدین در عین اقتدار و سلامت بعد از واقعه ی کربلا با گریه های بیست ساله خویش، با مبارزات تبلیغی خود، با پند و ارشاد امّت، با تبیین معارف در کلاس دعاء، که تنها صحیفه ی سجّادیه ی معروف شامل پنجاه و چهار دعا است که بر همین کتاب به قول مرحوم آقا بزرگ تهرانی بیش از پنجاه شرح نگاشته اند، به تبیین و تبلیغ و احیای واقعه ی عظیم عاشوراء پرداخت و روح حماسه و نقش آفرینی و شهادت را بار دیگر در میان امّت اسلام که حتّی دچار انحطاط اخلاق شده بودند زنده نمودند. پس از آنچه بیان شد می توان نتیجه گرفت که امام سجّاد (ع) در هر یک از زمینه های مذکور یک کانون تربیتی تشکیل داده بود تا اگر امکان مبارزه ی نظامی وجود ندارد ، با مبارزه ی فرهنگی اقدام به نجات امّت و انجام وظیفه ی امامت نماید.
( مصادر : الخصال / حلیه الاولیاء / کشف الغمّه / الذّریعه / تذکره الخواصّ )