لاله خسروی در گفتگو با خبرنگار مهر به تعریف قصه‌گویی دیجیتال پرداخت و گفت: اصطلاح قصه‌گویی دیجیتال، از ۱۹۷۰ توسط ریاضی‌دانان و برنامه‌نویسان بازی‌های کامپیوتری درباره جنبه‌های تعاملی رابطه فرد و ابزار دیجیتال به کار برده شد. اما آنچه امروز قصه‌گویی دیجیتال نامیده می‌شود، زیر شاخه‌ای از رسانه‌های دیجیتال است که به هر فرد امکان ارائه قصه خود را در دنیای دیجیتال با استفاده از نرم‌افزارهای مربوط می‌دهد و اولین کسانی که اصطلاح قصه‌گویی دیجیتال را در معنای حاضر آن به کار بردند، هنرمندانی بودند که در دهه ۹۰ قرن بیستم از ابزارهای دیجیتال و عکس‌های آرشیوی و تکنیک روایت(نریشن) برای بیان احساس و دریافت شخصی خود در خلق فیلم‌هایشان بهره بردند.
وی ادامه داد: ظرف مدت کوتاهی این جریان مورد توجه قرار گرفت تا جایی که در میانه دهه نخست قرن جدید، قصه‌های دیجیتالی به رسانه‌های جمعی راه یافتند. در این میان تلویزیون آموزشی هلند و برخی از شبکه‌های تلویزیونی آمریکا پیشتاز استفاده از قصه‌های دیجیتالی در برنامه‌های خود شدند.
او به ویژگی‌های قصه‌گویی دیجیتال اشاره و بیان کرد: انعطاف، تنوع و دسترسی آسان سه ویژگی برجسته قصه‌های دیجیتالی به شمار می‌آیند. به علاوه قصه گویی دیجیتال، طی یک دهه گذشته به طور فزاینده‌ای مورد توجه پژوهشگران در حوزه‌های مختلف نیز قرار گرفته و کاربرد آن در زمینه‌های مختلف از ادبیات و هنر تا علوم تجربی و اجتماعی با محور درمان و آموزش، هم اکنون موضوع تحقیق متخصصان و پژوهشگران در موسسات علمی‌و دانشگاهی سراسر جهان است. همچنین آموزش در مدارس و مشارکت اجتماعی شهروندان دو رویکرد برجسته نسبت به پدیده نوظهور قصه‌های دیجیتالی هستند.
خسروی که از اعضای موسسه قصه‌گویی دیجیتال شهرزاد است با اشاره به فعالیت‌های این موسسه گفت: گروه قصه گویی دیجیتال شهرزاد، یک گروه مستقل فرهنگی- هنری است که در سال ۱۳۹۱ در نتیجه همکاری سه تن از متخصصین در امر آموزش خلاق با تخصص‌های گوناگون در زمینه‌های قصه گویی، فیلمسازی، عکاسی، گرافیک و کامپیوتر تشکیل شده است. این گروه پس از بررسی و تحقیق در مورد جدید ترین شیوه‌های آموزش خلاق مبتنی بر شرایط و امکانات جهان امروز، برنامه جامع کارگاه قصه گویی دیجیتال را تدوین و با همکاری آموزشگاه هنری آریا برای اولین بار در ایران این کارگاه را اجرا کرده است.
به گفته این کارشناس ادبیات نمایشی، گروه شهرزاد، دوره‌های آموزشی قصه گویی دیجیتال را برای گروه‌های سنی مختلف و با اهداف آموزشی، پرورشی و فرهنگی برگزار می‌کند. در این دوره‌های آموزشی، کارآموزان اجرای پروژه‌های قصه گویی دیجیتال را به صورت گروهی و فردی، با استفاده از وسایل عکاسی و تصویر برداری قابل دسترس برای عموم مانند موبایل، تبلت، دوربین‌های عکاسی و فیلمبرداری خانگی و ... و همچنین نرم افزارهای ساده تدوین و صدا گذاری در یک فضای تعاملی تجربه می‌کنند. زیرا ما بر این باوریم که همه افراد، قصه‌هایی برای گفتن دارند و ایجاد فرصت برای گفت و شنود با زبان هنر می‌تواند گامی‌موثر در جهت شناخت هویت فردی و فرهنگ تعامل در جامعه باشد.
خسروی به ویژگی‌های مثبت موبایل و دیگر وسایل دیجیتال اشاره و بیان کرد: ما می‌توانیم به توانمند سازی شهروندان در بیان خود با استفاده از رسانه قصه گویی دیجیتال بپردازیم و آنها را به استفاده خلاق از فن آوری‌های روز و امکانات در دسترس مانند موبایل و دوربین دعوت کنیم.