خبرگزاری مهر- گروه استان ها - سیده فاطمه هلالات؛ حاج حسین یک روحانی است. خوب معنای آزادی را می داند. طعمش را چشیده که سرمست از کشورش آذربایحان راهی شده تا برود کربلا. حاج حسین مردی میانسال با مو و محاسن جوگندمی است. کم حرف می زند و شمرده. در آن کاروان تنها او و آقای مترجم، فارسی متوجه شده و به فارسی حرف هم می زنند، هرچند بریده و گاهی نامفهوم.
از اینکه قرار است زائر حسین باشد خوشحال است. بسیار خوشحال! خودش اینطور می گوید. می گوید عشق به حسین(ع) در آذربایجان سینه به سینه از والدین به فرزندان منتقل می شود و زمانی که کشورشان آزاد شد آتش این عشق هم زبانه کشید.
برای حاج حسین اما این آزادی آنقدر زیباست که کربلا را مقصد زیارت هر ساله اش کرده است. می گوید نذر نیست، نیت است. «نذر نکردم اما اینطور راز و نیاز کردم که اگر خدا عمرم را زیاد کرد و سلامت باشم هر سال بیایم زیارت اباعبدالله(ع)».
«همیشه دعاگوی رهبر عزیزمان هستیم که شرایط زیارت را فراهم کرد» . می گوید: آیت الله خامنه ای رهبر ما هم هست ما به وجودش افتخار می کنیم.
می خواهد برود از شهادت هم باک ندارد. او عزم رفتن کرده است. می گوید می خواهد برود بدون ذره ای واهمه از نا امنی در عراق.
زیارت حسین شناسنامه مومن است
اینجا همه عجله دارند حتی بی بی زهرا. بی بی زهرا بانویی حدودا ۵۰ ساله اهل پاکستان است. گام هایش را سریع برمی دارد. می خواهد زودتر برود و برای اولین بار است زائر امام حسین(ع) می شود. می گوید: همیشه آرزو زیارت امام حسین(ع) را داشتم و الان خیلی خوشحالم.
این احساس خاص او نیست. «پیر نصیر» یکی دیگر از اعضای کاروانی که بی بی زهرا با آن راهی کربلاست هم حس و حالش با حال بی بی تفاوت زیادی نمی کند.«در شناسنامه مومن است که کربلا را زیارت کند» این اعتقاد قلبی اوست.
تحمل سختی زیارت برای دل خوشی
از یک جایی به بعد مسیر زوار ایرانی و اتباع غیر ایرانی دو تا می شود. اتباع راهروی بلند آبی رنگی را طی می کنند تا برسند به صف های کنار گیت های گذر. راهرویی که به خاطر آماده نشدن ساختمان اصلی اتباع حالا تنها اسکلت داربستی است که دورش را با گونی های آبی پلاستیکی پیچیده اند. همانجا با «زردخت بانو» برخورد می کنم. سوار گاری چهار چرخ شده و چادر قهوه ای روشن اش را دو کمرش پیچیده است.
به سختی از روی گاری بلند می شود. می گوید انگشتانش خشک شده اند با این حال لبخند روی لبانش هست.
زردخت بانو و همسفرانش هفت روز را از پاکستان با اتوبوس در راه بوده اند تا برسند به شلمچه و از اینجا به بعد می خواهند پیاده بروند.
این بانوی ۷۲ ساله سه بار دیگر نیز به زیارت امام حسین(ع) مشرف شده است.
زردخت بانو با زیارت دلخوش می شود. می گوید: دلمان زیارت می خواهد. با زیارت دلمان خوش می شود. این ها را می گوید و در صف طولانی برای رفتن می ایستد.
آرزوی یک نگاه به بارگاه
اما برای ویلچر مادربزرگ افغانستانی جا پیدا نمی شود. خیلی ها باید جابه جا شوند تا جا باز شود.
برای همین او و شش نفر دیگر که با او آمده اند عقب می ایستدند. مادربزرگ نه چشم هایش خوب می بیند و نه گوش هایش صداها را خوب می شنود. پسرش دو سالی هست که از افغانستان به ایران آماده اما خودش تازه وارد است. دخترش می گوید از وقتی آمده برای رفتن به کربلا بی قراری می کند.
در گوشش سوال اینکه با این رفتن از امام حسین(ع) چه می خواهد را فریاد می زنند تا می شنود و پاسخ می هد: می خواهم چشم هایم باز شود تا گنبدش را ببینم.
ویلچرمادربزرگ بازهم می رود تا بین جمعیت جا شود تا از آنجا برود، به امید یک نگاه...
گذر ۵۰ هزار تبعه خارجی از شلمچه
فرماندار خرمشهر در آخرین آماری که ارائه کرده است، شمار اتباع غیرایرانی که از اول ماه صفر از مرز شلمچه به عراق سفر کرده اند را ۵۰ هزار نفر اعلام می کند.
جداکردن مسیر گذر و عبور اتباع خارجه از پایانه شلمچه تا عراق از مسیر زائران ایرانی را از جمله کارهای است که ولی الله حیاتی به عنوان اقدامات انجام شده برای تسهیل در تردد اتباع خارجی در این مرز بین اللملی از آن یاد می کند.
وی با یادآور شدن اینکه مرزبین الملی شلمچه تنها گذرگاه عبور اتباع خارجی است، به بیشترین زائران خارجی اربعین گذر کرده از این مرز نیز اشاره می کند و می گوید: عمده اتباع خارجی گذر کرده از مرز شلمچه از کشورهای روسیه، پاکستان، هند، افغانستان، آذربایجان و لبنان بوده اند.
تردد زائران تبعه خارجی از مرز شلمچه در روزهای آخر بیشتر شده است و هر روز بر تعداد گذر محبان اباعبدالله(ع) افزوده می شود. تا تاریخ یکدلی و نزدیکی دل های عاشقانی را در حافظه خود ثبت کند که نه بعد مسافت و نه زبان و ملیتشان مانعی برای عرض ارادتی میلیونی نبوده است.