به گزارش خبرنگار مهر، تیم ملی جودو کشورمان روز سه شنبه بعد از کسب دو مدال برنز از رقابتهای گرندپری به تهران بازگشت. بازگشتی که یک عضو و سرپرست تیم را به همراه نداشت. محمدرشنونژاد که بعد از کسب مدالهای متعدد در رده های سنی نوجوانان و جوانان، سال گذشته در اولین حضور خود در رقابتهای مردان آسیا موفق به کسب مدال نقره شد، در هلند ماند و به تهران نیامد.
به گفته سیاحی دبیر فدراسیون، اعضای تیم ملی یک روز قبل از بازگشت به تهران، به قصد خرید هتل را ترک کرد و این جودوکار پس از آن دیگر به هتل بازنگشته است. محمدرضا رودکی که همزمان مسئولیت سرپرست و نمایندگی حراست را برعهده داشته، در هلند ماند تا پیگیر کارهای این جودوکار باشد.
در روزهایی که جودو نتایج خوبی در رقابتهای مختلف کسب نمی کند، غیبت این جودوکار می تواند فشار روانی دو چندانی را به فدراسیون تحت مدیریت محمد درخشان وارد کند. مدیری که ۱۴ ماه قبل وعده بازگشت به روزهای خوش را برای جودو داده بود.
استفاده از کلمه «پناهنده» در این شرایط که دبیر فدراسیون عنوان داشته هیچ اطلاعی از او نداریم، برای این موضوع شاید زود باشد و شاید هم چندان صحیح به نظر نرسد ولی بررسی سابقه این موضوع در جودو ایران، این ادعا را ثابت می کند که بازگشت «رشنو» به تهران سخت و تا حدودی بعید به نظر می رسد.
وداع با تیم ملی و خروج ورزشکاران از ایران به دلایل مختلف طی سالهای اخیر در رشته های مختلف اتفاق افتاده که برای اغلب این رشته های ورزشی نیز غیرمنتظره بوده، ولی این موضوع در جودو به یک موضوع عادی تبدیل شده و سابقه طولانی دارد. این رشته المپیکی هر چند مدالهای خوبی کسب نمی کند، ولی از این حیث در ورزش ایران رتبه نخست را دارد و تقریبا رکورد دار است.
امیروالی، شهرام شهبازی، فرخ عزیزی، عباس زینعلی، سام ستوده، حسن شیخی، محمد احدپور، وحید سرلک، محسن غفار، احسان رجبی، محمد ملک محمدی، شایان نصیرپور، سبحان رسولی، حسین خدامرادی، امیر و آریا شیخ حسینی و هادی هادیها جودوکارانی هستند که طی سالهای گذشته از ایران خارج شده اند.
برخی از این نفرات پشیمان شده و به ایران بازگشتند و حتی به عضویت تیم ملی هم درآمده اند. مانند سبحان رسولی که به لبنان رفت و بعد از مدتی نتوانست کارهای خود را هماهنگ کنند و به ایران بازگشت.اغلب این نفرات عضو تیم ملی بوده و بار سفر از ایران را بسته اند.
کادر فنی تیم ملی در رقابتهای هلند به همراه سرلک و ستوده
ولی در این بین باید بررسی شود چرا جودوکاران علاقه زیادی به خروج از ایران دارند و نمی خواهند برای تیم ملی کشور خود مبارزه کنند. در زمانی که سرلک از ایران خارج شد، شرایط را به قدری برای او در تیم ملی سخت کردند که وی عطای کار را به لقایش بخشید و رفت.
همین رشنونژاد که سال گذشته نایب قهرمان آسیا شد، به دلیل شرایط بدمالی، مصاحبه ای کرد که قصد دارد مدالهای خود را به حراج بگذارد تا هزینه سفر به تهران و حضور در اردوها را فراهم کند. وی اذعان داشت که به جودو عشق می ورزد و می خواهد برای فعالیت در ورزش مورد علاقه خود دست به هر کاری بزند.
بعد از همین گفتگو که بیشتر شبیه درد و دل بود، رشنونژاد از سوی فدراسیون تحت فشار قرار گرفت و چندماهی با بی توجهی مسئولان فقط تمرین کرد و به نوعی در محرومیت خاموش بود. جودوکاری که می توانست آینده وزن ۶۰- کیلوگرم را بیمه کند، با همین برخوردها انگیزه خود را از دست داد. در واقع شرایط خروج این ورزشکار با آتیه را از همان ماه های پایانی سال ۹۵ فراهم کردند.
وزارت ورزش و جوانان می بایست پیگیری کند که چرا این جودوکار با تیم ملی به ایران بازنگشته است و با کدام قانون وظایف سرپرستی و نماینده حراست به یک نفر واگذار شده است؟ اکنون که یک جودوکار به ایران برنگشته چه کسی پاسخگوست؟
پیگیریهای خبرنگار مهر از عصر روز گذشته به این نتیجه رسید که رشنونژاد همان روز دوشنبه هلند را به قصد آلمان ترک کرده و به کمک برخی ایرانی های در حال فراهم کردن شرایط ادامه کار در قاره سبز است. هرچند خانواده او در این مورد صحبتی نمی کنند و این امکان وجود دارد که با فشار خانواده به ایران بازگردد. ولی بعید به نظر می رسد چنین فرضیه ای به سرانجام برسد.