مجله مهر؛ عارف چراغی: انتهای خیابان ونک به تازگی کافه‌ای تاسیس شده که در ظاهر با دیگر کافه ها تفاوتی نمی‌کند. کافه‌ای دنج و جمع و جور که پر از تابلوهای نقاشی خاص است با منویی که مشابه آن را هم در کافه‌های دیگر هم دیده‌اید. اما چیزی که این کافه را از دیگر کافه‌ها متمایز می‌کند، پرسنل این کافه است. این کافه به همت 10 نفر از بچه های مبتلا به سندروم داون و اوتیسم تاسیس شده که همه ی آنها در دو شفیت گرداننده ی این کافه هستند.
کافه دانتیسم و حال‌وهوایش
نام کافه دانستیم از ترکیب دو اسم سندروم داون و اوتیسم گرفته شده است.
وارد کافه که شدیم صدای پیانو توجه مان را به خود جلب کرد. یکی از بچه های مبتلا به سندروم داون پشت پیانو نشسته بود و با لبخند دائمی‌اش مشغول نواختن قطعه‌ای معروف بود.
پشت میزمان که نشستیم دو نفر از پرسنل کافه با روپوشهای خوشرنگی به ما نزدیک شدند، همانطور که سعی می کردند با حفظ لبخندشان جملاتی را که از قبل حفظ کرده بودند را بدون غلط بیان کنند گفتند قهوه میل دارید یا کاپوچینو؟
بچه های سندروم داون با چهره‌های معصوم‌شان همیشه برای مردم جذاب بوده‌اند اما اینکه مهمان شان باشید یک چیز دیگر است.
در کافه دانتسیم حجم قابل توجه ای انرژی مثبت جریان دارد و تا به آنجا نروید این موضوع را حس نمی‌کنید. بچه های سندروم داون و اوتیسم با تمرکز خاصی سعی در جلب رضایت مشتریان خود دارند. هر کدام به کار خود مشغول هستند. یکی سفارش می‌گیرد، یکی حاضر می‌کند و دیگری پیانو می‌زند. هر کدام در کمال خونسردی به کار خود مشغول‌اند و دیدن همین صحنه‌ها برای مشتریان بسیار لذت بخش است.
روی دیوار های کافه چندین و چند تابلوی نقاشی نصب شده بود که همه ی آنها را همین بچه‌ای اوتیسمی کشیده اند.
پدر محمد، یکی از پرسنل کافه که مبتلا به اوتیسم است می‌گوید: محمد روی تابلوی آفتاب‌گردانش 8سال وقت گذاشته است. سایر نقاشی‌ها اما زمان کمتری نسبت به آن برده اند. محمد علاوه بر نقاشی، نوازنده‌ی پیانو است و بیماری اوتیسم نتوانسته جلوی شکوفایی استعدادهای او را بگیرد.
منو و خوراکی‌های دانتیسم
در این کافه از دستگاه هایی استفاده می شود که کار کردن با آنها برای بچه های اوتیسمی و سندروم‌داون راحت تر باشد. دستگاههایی که با فشار دادن یک دکمه قهوه می‌دهد و با زدن دکمه ی دیگر، کاپوچینو را حاضر و آماده تحویلتان می دهد. با همه‌ی این ها، این بچه ها از مدتها قبل آموزش های خود را شروع کرده اند. مثلا بچه هایی که وظیفه ی پختن کیک را دارند از حدود 6 ماه قبل تمرینات خود را شروع کرده اند. باورتان می‌شود؟ کیک هایی که در این کافه می‌خورید کار همین بچه های مبتلا به اوتیسم است.
چند نفر دیگر از این بچه ها حدود 2 ماه است که مشغول یادگیری باریستا هستند و اینطور که به ما گفته‌اند تا پایان ماه رمضان آموزش هایشان به اتمام می‌رسد و رسما در کافه مشغول به این کار می شوند.
منوی این کافه از روز افتتاحیه کم کم رو به تکمیل شدن است. مثلا روز اول افتتاحیه منو فقط سرو چای را داشت که بچه ها شوک زیادی به دلیل تنوع منو متحمل نشوند. روز دوم کار، آبمیوه طبیعی به منو اضافه شد، روز سوم دمنوش و روز چهارم کیک‌ها نیز اضافه شدند و این منو تا امروز همچنان در حال بروزرسانی است.
پیش بینی می شود تا روز عید فطر رفته رفته منوی کافه تکمیل شود تا از این نظر هم تفاوتی با دیگر کافه های شهر نداشته باشد.
کافه دانتیسم، از ایده تا اجرا
آیلین آگاهی مدیر و موسس کافه دانتیسم می‌گوید: ایده‌ی تاسیس این کافه از حدود 2 سال پیش به ذهن من رسید و در تمام این مدت در تلاش برای اجرایی کردن آن بودم.
آگاهی می‌گوید من مدرس موسیقی هستم و حدود 17سال است که به همین بچه‌ها آموزش می‌دهم. این بچه ها در این سالها بارها به کنسرتهای مختلف رفته اند و اجراهای گوناگونی را انجام داده اند.
از سال 95 به این فکر افتادم که یک شغلی را برای این افراد ایجاد کنم. زیرا وقتی نُت جدیدی را به بچه‌های مبتلا به اوتیسم و سندروم‌داون یاد می‌دادم هر کدام اگرچه به خوبی یاد درس را یاد می‌گرفتند اما تا زمان کنسرت بعدی در خانه هایشان تنها بودند و زمان فراغت زیادی داشتند. به همین دلیل تصمیم به افتتاح این کافه گرفتم.
در پایان سال 95 مجوزهای لازم آن را گرفتم و حدود 3هفته ی پیش با اخذ آخرین مجوزها از سازمان بهزیستی کشور به یک قدمی افتتاح کافه نزدیک شدیم. با حمایت های سازمان بهزیستی و به کمک خانواده های ده نفر از بچه های مبتلا به سندروم داون و اوتیسم این کافه را راه اندازی کردیم.
آگاهی می گوید من به عنوان مربی شغلی معرفی شده ام تا بچه ها کارها را به خوبی یاد بگیرند.
ما کافه دانستیم را به صورت خودگران و با هزینه های تامین شده از سوی خانواده های این بچه‌ها تاسیس کرده ایم. از روز اول افتتاحیه این کافه شاهد بودیم که خانواده های زیادی که فرزندان مبتلا به اوتسیم و سندروم داون دارند به ما مراجعه می کردند که بچه‌هایشان در این کافه مشغول به کار شوند که متاسفانه به دلیل کمبود فضا قادر به چنین کاری نیستیم اما در صورت گسترش این کافه حتما اقدام به جذب بچه های دیگر خواهیم کرد همانطور که در همین چند روز 5 نفر به پرسنل خود اضافه کردیم.
درباره‌ی اوتیسم
اوتیسم کم‌توانی نیست بلکه یک نوع توانایی متفاوت است و قطعا آن توانایی و استعداد وجود دارند.
پرسنل کافه دانسیتم در دانشکده‌ی موسیقی هم پای دیگر افراد درس می‌خوانند و فقط با برگزاری یک جلسه ی فوق‌العاده برای هر درس می توانند به خوبی افراد عادی درس را یاد بگیرند.
احداث این کافه باعث شد تا خانواده های زیادی که کودکان مبتلا به سندروم داون و اوتیسم دارند، ببینند و بفهمند و امیدوار باشند که فرزندان آنها هم می‌توانند مهارت‌های مختلفی را یاد بگیرند و شغلی برای خود دست و پا کنند.
افراد مبتلا به اوتیسم از نوعی اختلال در ارتباط گیری با اطرفیان خود رنج می برند که متاسفانه بعضا با منزوی شدن این افرد توسط خانواده‌ها این اختلال رفته رفته پررنگ تر می شود. کافه‌داری و مشاغل مشابه، نه تنها یک شغل انفرادی نیست بلکه در معرض ارتباط مداوم با مردم جامعه است که می‌تواند تاثیر بسزایی روی افراد مبتلا به اوتیسم بگذارد. در واقع مشارکتهای عمومی و فعالیت های اجتماعی می تواند تا حد زیادی این بیماری را کنترل کند.
شما هم اگر در خانواده تان فرد مبتلا به سندروم داون و یا اوتیسم دارید حتما برای شکوفا شدن استعدادهایشان گام بردارید و کافه داونتیسم را هم فراموش نکنید؛ بروید و لذت ببرید.