از نشنیدن تا ناشناختگی

ناشنوایان و کم شنوایان؛ قشری که علاوه بر مشکلات شنیداری، اغلب به مشکلات کلامی و گفتاری نیز مبتلا هستند. بر طبق یک تعریف کلی، از دست دادن کامل شنوایی را "ناشنوایی" و کم شدن آن را "کم شنوایی" می نامند. تنها کافیست لحظه‌ای متصور شوید که نمی شنوید، بی شک بهترین راه ممکن را تنهایی و گوشه نشینی اتخاذ خواهید کرد. اما دلیل آن چیست؟ تنها یک تفاوت. در سال های اخیر چه اتفاقاتی در جامعه ای همچون ایران به وقوع پیوسته که در آن تفاوت ها آن چنان بزرگ می شوند که مبدل به نقص می گردند؟ بی شک مشکل از عدم فرهنگ سازیست. این قشر مشکلات بسیار زیادی برای شرکت همه جانبه در اجتماع دارد که از جمله مهمترین آن ها، نپذیرفتن آن ها به عنوان نیروی کار در بسیاری از شغل ها و یا همان لغت معروف "اشتغال" است. اما اساسی ترین مشکل، دیده نشدن و فهمیده نشدنشان می باشد؛ به نحوی که منجر به یک ناشناختگی بعید گشته است. هر کدام از معلولین دیگر نشانه هایی برای خود دارند؛ نابینایان از عصای سفید استفاده می کنند، معلولین حرکتی از صندلی چرخ دار استفاده می کنند و... اما ناشنوایان چطور؟ سمعک شاید نشانه ی مناسبی برای کم شنوایان باشد اما ناشنوایانی که هم اکنون در سنین بالا به سر می برند و یا آنکه دیگر هیچ روشی برای مبدل شدنشان به کم شنوایان وجود ندارد، آن ها چه باید بکنند؟
 در شهر نیشابور، مراکزی که ناشنوایان و کم شنوایان در آن حضور دارند، "دبستان شقایق" و همچنین "کانون ناشنوایان نیشابور" می باشد. خوشبختانه در "دبستان شقایق"، در حال حاضر توسط روش های اتخاذ شده از جمله "پروتز کاشت حلزونی" و همچنین "روش تلفیقی شنیداری_کلامی و یا همان avt" که از سنین پایین آغاز می شوند، اغلب ناشنوایان مبدل به کم شنوایان گشته تا بتوانند از باقی مانده حس شنوایی خود برای سنین بزرگسالی استفاده نمایند. در این روش ها، بر خلاف روش های سنتی که اغلب از زبان اشاره برای ارتباط بهره گرفته می شد، استفاده از حس لامسه و بینایی جایز نبوده و افراد یا همان کودکان به منظور یادگیری زبان باید از حس شنوایی و کلامی خود بهره بگیرند.