به گزارش خبرنگار مهر، در ابتدای این نشست رضا درستکار درباره این فیلم گفت: "باعث تاسف است سینمای ایران تاب تحمل فیلم‌های این کارگردان خوش فکر را ندارد که با وجود سال ها مطالعه در حوزه بحث های اقلیمی هیچ یک از چهار فیلمی که با این مضمون ساخته اکران نشده است."
وی ادامه داد: "بحث اصلی این فیلم خانواده است. مرور تقویمی فیلم از زمان تولد و پس از آن، توجه فیلمساز به خانواده را نشان می دهد و اینکه میان دو قوم متفاوت پیوند ایجاد شده است."
فرهاد مهرانفر نیز با اشاره به تلاش دولت ها برای پر‌رنگ نشدن اقوام و ملیت ها، گفت: "کشورهای چند ملیتی همیشه تصورشان این است اگر اقوام و فرهنگ های آنها با یکدیگر هماهنگ شوند، برای دولت مشکل ایجاد می شود، اما واقعیت این است با اتحاد و حتی ادغام این قومیت ها از طریق ازدواج، فرزندان صلح به دنیا می آیند و این امر حس مشترک آنها را بیشتر می کند. بنابراین قهر خیلی از فرهنگ ها و قومیت ها از هم به خاطر نداشتن شناخت است."
وی افزود: "به اعتقاد من چنین فیلم هایی بیش از آنکه یک قصه را روایت کنند باید فرصتی برای فضا سازی فراهم آورند. باید توجه داشته باشیم همه اقوام از یک جا ریشه می گیرند. اگر در یک فیلم شرایط کار و زندگی یک زن برنجکار ایرانی را به خوبی به تصویر بکشیم، به همان خوبی یک زن برنجکار ویتنامی را خواهیم شناخت و این نماد وابستگی ملت هاست."
مهرداد حجتی نیز اظهار داشت: "فیلم های قوم گرایانه را فقط باید در حوزه سینمای مستند جستجو کرد و چون فیلم های مهرانفر نیز حالتی مستندوار دارد، این مسئله در آن دیده می شود. ساخت چنین فیلمی کاری دشوار است چون باید یک خط داستانی کم رنگ دنبال شود و بستری برای بحث درباره هویت فراهم آید. این فیلم تمام مولفه های یک فیلم مستند روایت‌گونه را در خود دارد. شما نمادی از یک قوم و ملت را در فضایی کوچک و پرت می بینید، قومی که ریشه هایش را در آب، برف، زمین، درخت، باد و نور می بیند."