به گزارش خبرنگار مهر، سلامی درباره ساختار و سبک تصویری خاص "آن جا" و به خصوص انتخاب رنگ سیاه و سفید گفت: "آقای کاهانی وقتی سیناپس فیلم را به من دادند، همه چیز برایشان مشخص بود. در فیلمبرداری من همیشه از تجربه‌های جدید استقبال می‌کنم. "آن جا" شاید اولین فیلم من بود که از ابتدا تکلیفش با خودش روشن بود. امروز بیشتر فیلم‌ها فیلمبرداری می‌شوند و بعد تصمیم می‌گیرند سیاه و سفید شود. اما ما از همان روز اول قرار شد فیلم را سیاه و سفید و دوربین روی دست کار کنیم."
سلامی درباره تمهیدات از پیش تعیین شده برای گرفتن نتیجه بهتر از فیلمبرداری سیاه و سفید فیلم "آن جا" افزود: "ما اتاق‌ها را بر اساس همین اصل رنگ و در دیوارها کنتراست ایجاد کردیم. به این دلیل که سقف‌ها کوتاه بود و جای نورپردازی در اتاق اصلی نداشتیم، سقف‌ها را هم به رنگ دلخواه درآوردیم. در واقع می‌دانستیم این فیلم قرار است متفاوت از کارهای اینچنینی روز شود."
فیلمبردار "آن جا" درباره دیگر نقاط مثبت و منفی این نوع فیلمبرداری گفت: "فیلمبرداری سیاه و سفید در تبدیل 35 نتیجه بهتر می‌دهد. یکی از معضلات تبدیل HD به 35 تغییر رنگ است که لو می‌رو. اما نکات منفی نیز دارد که مهمترین آن اینکه نمی‌توان تفاوت شب و روز را نشان داد. وقتی نور و رنگ باشد می‌توانید با تابش یک نور آبی از پنجره شب را تداعی کنید و تماشاگر هم باور کند. من در "آن جا" این تفاوت را با ایجاد کنتراست بیشتر در شب و کمتر در روز، بازی با سایه‌ها و ... ایجاد کردم."
سلامی درباره وجه شخصی و دلی بودن انتخاب رنگ سیاه و سفید برای "آن جا" افزود: "واقعیت این است که ما در شهرمان کمتر رنگ‌های زنده می‌بینیم. ما در فصل پائیز چه رنگ‌هایی در سطح شهر در اختیار داریم که ثبت این رنگ‌ها مزیت به حساب آید؟ نمی‌توانیم لباس قرمز به تن مزدک میرعابدینی کنیم و او را بین مردم بفرستیم، چون گل‌درشت می‌شود. رنگ در، دیوار و پنجره، خودروها، لباس‌ها و ... سیاه و سفید است و به نظرم با انتخاب رنگ سیاه و سفید چیزی را از دست ندادیم."
فیلمبردار "آن جا" درباره تجربه فیلمبرداری در فضاهای بسته و تمهیداتی که برای جذابیت تصویری هر سکانس اندیشیده، گفت: "به نظر من فیلمبرداری در شهر سخت است، چون زیبایی‌شناسی طبیعت را ندارد. بیشتر فیلم‌هایی هم که مورد لطف جشنواره‌ها قرار می‌گیرند، معمولاً زمانی طولانی را در طبیعت، بیابان و ... گذرانده‌اند. اما در "آن جا" به تمهیداتی خاص اندیشیدم به ویژه اهمیت لنزشناسی؛ چگونه دیدن شخصیت‌های مختلف فیلم با لنزهای مختلف برایم اهمیت داشت."
سلامی ضمن اشاره به لوکیشن‌های تکراری خانه پیمان و استودیو ضبط موسیقی گفت: "با توجه به این محدودیت‌ها نمایی در فیلم تکراری نیست. در طول فیلم هیچ وقت پیانو از یک نقطه مشابه دیده نمی‌شود. این تمهید کمک می‌کند با توجه به سیاه و سفید بودن رنگ فیلم چشم تماشاگر خسته نشود. مثلاً در آخرین دیدار تورج با پیمان او را با نمای زیر گرفتیم تا تسلط او بر پیمان مشخص شود. دود سیگار هم که به صورت پیمان فوت می‌کند، کاملاً فکر شده بود تا با تمهیدات خاص تصویری به خوبی دیده شود."
وی در پایان درباره اهمیت دیده شدن کارهایش از سوی مخاطب با توجه به اکران نشدن فیلم‌های "ساکنین سرزمین سکوت"، "آدم" و ... گفت: "اصولاً وقتی کاری انجام می‌دهی، دوست داری دیده شود. به نظر من هنرمند کسی است که دوست دارد دیده و از کار او تعریف شود. اما من ترجیح می‌دهم در اینگونه فیلم‌ها باشم تا در سینمای بدنه. من به همکاری و تبادل نظر پشت شکل‌گیری "آن جا" اهمیت می‌دهم. فیلم از بی‌دغدغه‌ترین آثار من بود و بهترین پلان عمرم نمای پیانو زدن پیمان و دود سیگار در پسزمینه است."