به گزارش خبرنگار مهر در رشت، دعاگو کارشناس مسائل کشاورزی عصر دوشنبه در نشستی به نام "چای کالای استراتژیک " در رشت، افزود: در دو استان گیلان و مازندران سطح زیر کشت چای حدود 34 هزار هکتار است که 28 هزار هکتار آن در گیلان واقع شده است و حدود 74هزار خانوار چایکار به طور مستقیم از این فرآورده گذران زندگی می کنند.
دعاگو با اعلام اینکه زمین های بین یک تا پنج هکتار 15 درصد کل کشتزارهای چای است، گفت: زمینهای با وسعت پنج تا 20 هکتار نیز حدود 5/1 درصد باغهای چای را در بر می گیرد و همچنین زمینهای بزرگ بالای 20 هکتار حدود 22/0 درصد باغ های چای ایران را تشکیل می دهند.
وی گفت: در هندوستان 40 درصد باغ های چای بیش از 400 هکتار و حدود 40 درصد دیگر نیز بین 200 تا 400 هکتار وسعت دارند و حدود 15 درصد از باغات چای این کشور نیز بین 50 تا 100 هکتار هستند.
دعاگو ، خرده مالک بودن باغات چای کشور را یک معضل مهم دانست و اشاره کرد: حدود 83 درصد از باغات چای در قطعه های کوچک زیر یک هکتار اداره می شوند که هرگز وامهای اندک، کود، سم و سایر خدمات به موقع به دست چایکار نمی رسد.
وی افزود: بخش اعظم مالکیت باغ های چای در ایران برخلاف اغلب کشورهای چای خیز جهان از قطعات کوچکی تشکیل شده است که وسعت حدود 83 درصد آنها به کمتر از یک هکتار و کمتر از یک درصد آنها به بیش از 20 هکتار بالغ می شود .
این کارشناس مسائل باغبانی خاطر نشان کرد: کوچک بودن سطح عمل چایکاری صرفنظر از هدررفتن یا عدم بهره برداری کامل از عوامل تولید اصولا هرگونه عملیات به زراعی را تقریبا غیرممکن و در صورت امکان نیز غیر اقتصادی می سازد.
دعاگو بیان داشت: 85 درصد باغات چای بر روی تپه ها و ارتفاعاتی با شیب های تند بیش از 30 درصد قرار دارند که خاک آنها در معرض آسیب دیدگی و فرسایش دائم است.
وی عنوان کرد: شرایط جوی نامناسب مناطق چایکاری کشور به خصوص سرمای زودرس پاییز و تنزل درجه حرارت در زمستان و ادامه آن تا اوایل بهار و همچنین کمی باران در ماههای خرداد تا مرداد سبب می شود که طول مدت بهره برداری در مقایسه با سایر نواحی چای خیز جهان کوتاهتر باشد.
دعاگو یادآورشد: پراکندگی باغ های چای و به خصوص فواصل و مسافت های نامناسب با کارخانه های چای موجب برزو لطمه و از بین رفتن لطافت و کیفیت مطلوب برگ ها می شود، زیرا فشردگی، گرم شدن و زخمی شدن و اکسیداسیون ( تخمیر) محصول سبب کاهش کیفیت چای تولیدی می شود.
دعاگو کارشناس کشاورزی گفت: عمر مفید باغ های چا ی در ایران به پایان رسیده و از بهره وری اقتصادی تهی است، زیرا عمر متوسط اکثر باغهای چای به حدود 70 سال می رسد و در این باغها بوته های با عمر 100 ساله نیز وجود دارد.
وی ادامه داد: کارشناسی نبودن نحوه تعیین بهای خرید برگ سبز چای و چای خشک تولیدی و عدم توازن منطقی بین هزینه های تولید و بهای برگ سبز چای در باغ و اجرت ساخت در کارخانه سبب کاهش مرغوبیت برگ سبز شده و چای حاصله نیز از کیفیت مطلوب به دور است.