به گزارش خبرنگار مهر در مشهد، حجت الاسلام دکتر عبدالحسین خسروپناه ظهر امروز در نشست علمی تبیین و تحلیل روشنفکری دینی اظهار داشت: روشنفکری در ایران از مسایل مهم جامعه شناسی سیاسی کشور است که بیش از یک قرن به عنوان متاعی وارداتی از غرب وارد جامعه معاصر ما شده و دو مولفه دین و قومیت را تحت الشعاع قرار داده است.
وی عنوان کرد: همه روشنفکران، چه دینی و چه غیر دینی دغدغه عقب ماندگی و انحطاط و عدم پیشرفت و ارتباط دین با مدرنیته را داشته و به دنبال دلایل عقب ماندگی خود هستند.
خسرو پناه ادامه داد: روشنفکری در غرب به صورت کلیسا ستیزی و در کشورهای اسلامی حتی می توان آنرا نوعی بدیل سازی برای روحانیت تلقی کرد و به همین دلیل جریان روشنفکری با نشر مطبوعات و روزنامه ها روحانیت و رهبران دینی را واپسگرا و مخالفان اصلاحات و مدعیان خرافه معرفی کردند.
وی با بیان اینکه گوهر روشنفکری با دین و روحانیت ضدیت ندارد گفت: تحقیقات انجام شده نشان می دهد چهار گفتمان روشنفکری دینی علم گرایانه، فلسفی، جامعه شناختی و هرمنوتیکی از زمان مشروطیت تا امروز در کشور ما وجود داشته که همه معتقدند دین عامل انحطاط ما نسیت.
مدیر گروه فلسفه و کلام پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی افزود: روشنفکری دینی همانند همه جریانهای روشنفکری دغدغه انحطاط و رابطه دین و مدرنیته را داشته اما علاوه بر آنها معتقد است عامل اصلی انحطاط دین نبوده بلکه معرفت دینی ما است.
وی با بیان اینکه هر کدام از این چهار گفتمان خوشبینی نسبت به رابطه علم و دین دارند گفت: تمام علوم به خصوص علوم انسانی زائیده مبانی متافیزیک غیر دینی هستند از اینرو این علوم با دین تعارض داشته و تا زمانی که ما علوم انسانی و طبیعی و .. را براساس دین نسازیم این تعارض حل نخواهد شد.