امام جواد (ع) نخستین امام شیعه است که در خردسالی به امامت رسید. این مسئله بر اثر طعن مخالفان و توطئه ظالمان مایه حیرت و سرگردانی برخی شیعیان بود اما بر اثر خودگرایی شیعه و ایمان ژرف به امامت، از تردیدها کاسته شد .
امام جواد را همه مسلمانان، عالمی بزرگ می دانستند. آن حضرت انسانی بردبار، نیکو سخن، عابد و بسیار باهوش بود. حدیثهای بسیاری از آن امام، در کتابهای حدیث، از جمله عیون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب و بحارالانوار نقل شده است.
حضرت جواد در دوره ای که فرقه های مختلف اسلامی و غیراسلامی در میدان رشد و نمو یافته، علوم و فنون سایر ملتها نیز پیشرفت بسیاری کرده و پیشرفت کرده و کتابهای زیادی به زبان عربی ترجمه و در دسترس قرار گرفته بود ، با وجود کمی سن وارد بحثهای علمی شده، با سرمایه خدایی امامت که از سرچشمه ولایت مطلقه و الهام ربانی مایه گرفته بود، احکام اسلامی را مانند پدران و اجداد بزرگوار خود گسترش داد و به تعلیم و ارشاد عمومی پرداخت .
با توجه به شرایط سخت اجتماعی و خفقان موجود در آن عصر، امام جواد این موقعیت را نداشت که به صراحت و با گستردگی به تربیت شاگرد بپردازد اما با این وجود حدود صد نفر شاگرد داشت و 250 حدیث نیز از آن حضرت نقل شده است .
حضرت امام محمد تقی(ع) با کمالات علمی و معنوی خود در راستای روشنگری اذهان عمومی و هدایت و رهبری به شایستگی فعالیت می‌کرد و ارتباطی همراه با بخشش و پرهیزکاری با اقشار مختلف مردم داشت .
امام نهم در آخر ماه ذیقعده سال 220 هجری و در سن 25 سالگی به شهادت رسید، مزار مطهر آن حضرت در کاظمین کعبه دلهای عاشق و خداجوی است .