عباس (ع)؛ کسی که مثل هیچ کس نیست

به گزارش خبرنگار مهر در ارومیه، عباس با مشک آب آب نیاورده بود، آبرو آورده بود. با مشک آبرو آوردن کار هرکس نیست با مشک آب آوردن کار هرکسی است، عباس کسی است که مثل هیچ کس نیست، چه غافلند آنان که مشک عباس را با تیر زدند، آبرو با تیر بر زمین نمی ریزد، آبرو با تیز تازه تر می شود.

عباس (ع) را همین افتخار بس که او در روز عاشورا پرچمدار حسین (ع) است، چه نادانند آنان که برای او امان نامه از ابن زیاد می آورند، عباس برای امان امت از ظلمت بیداد آمده است، چه غافلند آنان که نمی دانند امان خدا بهتر است از امان پسر سمیه.

از کدام فضیلت تو باید سخن گفت، ای پدر فضل، آیت وفا، نهایت ادب، مصداق صداقت صالحان، سخاوت وفا،تویی که فراتر از تمام معیارهای بشری تمام هستی خویس را تقدیم اعتقاد راستین خویش کردی، این عظمت نام توست عباس (ع) که با تکرار آن می شود تمام درهای بسته را گشود.

عباس(ع) دست های جدا افتاده از پیکرت سند رذالت دشمن است، تاریخ وفادارتر از تو به ایمان و عقیده خویش را در حافظه اش ندارد.

امروز تاسوعاست! اینجا تمام تقویم ها روی حادثه ورق می خورند و من سخت آماده ام برای پرگشودن برای چشیدن ظلمی که به آل الله رفته است.

... و می رسم به تاسوعا و عباس (ع) آنجایی که تاریخ از آنجا شروع می شود... آنجایی که گاهی گذشتن از جان تکلیف است، آنجا که خدا خواهد و سرهای بی تن و بر بالای نیزه ها قرآن بخواند تا اسلام بر سر نیزه ها نماند.

علم عباس (ع) هنوز برپاست، دست عباس هنوز قلم نشده است، همین دسته های تاسوعا و عاشوراست که هر سال از کوی و برزن بیرق خونین نهضت حسینی را برپانگه داشته اند، بیرق خونین عاشورا را نگه داشته اند تا رسم مردانگی از جهان برنیفتند.

باب الحوائج! ای دست مشکل گشای خداوند، دردمندیم و جویای درمان در این روز پراندوه بار غم از دوشمان و رنج منحت از دلمان بردار!

حضرت عباس(ع)

عباس (ع) در سال 26 هجری قمری، حضرت عباس (ع) پایه عرصه گیتی نهاد. مادر گرامیش فاطمه، دخت حزام بن خالد بن ربیعه بن عامر کلبی و کنیه اش (ام البنین) بود.

چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود، که امیرالمومنین از برادرش عقیل، که به اصل و نسب قبایل آگاه بود، درخواست کرد زنی را از دودمانی شجاع برای او خواستگاری کند و عقیل، فاطمه کلابیه (ام البنین) را برای آن حضرت خواستگاری کرد و ازدواج صورت گرفت.

امیرالمومنین (ع) از این بانوی گرامی، صاحب چهار پسر به نامهای عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد.

عباس (ع) ازبرادران دیگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خویش، حسین (ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار کردند.

ارادت قلبی ام البنین (س) به خاندان پیامبر (ص) آنقدر بود که امام حسین (ع) را از فرزندان خود بیشتر دوست می داشت؛ بطوری که وقتی به این بانوی گرامی خبر شهادت چهار فرزندش را دادند فرمود: مرا از حال حسین (ع) باخبر سازید و چون خبر شهادت امام حسین (ع) به او داده شد، فرمود رگهای قلبم گسسته شد، اولادم و هر چه زیر این آسمان کبود است، فدای امام حسین (ع).

مقام حضرت عباس (ع) نزد ائمه (ع)

روز عاشورا هنگامی که حضرت عباس (ع) از ا سب بر روی زمین افتاد، امام حسین (ع) فرمودند:‌(الان انکسر ظهری و قلت حیاتی) یعنی (اکنون پشتم شکست و چاره ام کم شد). این جمله بیانگر اهمیت حضرت عباس (ع) ونقش او در پشتیبانی از امام حسین (ع) است.

امام زمان (ع)، در قسمتی از زیارتنامه ای که برای شهدای کربلا ایراد کردند، حضرت عباس (ع) را چنین مورد خطاب قرار می دهند: السلام علی ابی الفضل العباس بن امیرالمومنین المواسی اخاه بنفسه، الاخذ لغده من امسه، الفادی له،‌الوافی الساعی الیه بمائه، المقطوعه یداه لعن الله قاتله یزید بن الرقاد الجهنی و حکیم بن طفیل الطائی.

امام زین العابدین (ع) به عبیدالله بن عباس بن علی بن ابی طالب (ع) نظر افکند و اشکش جاری شد. سپس فرمود:‌هیچ روزی بر رسول خدا (ع) سخت تر ازروز جنگ احد نبود، زیرا در آن روز عموی پیامبر، شیر خدا و رسولش حمزه بن عبدالمطلب کشته شد و بعد از آن روز بر پیامبر هیچ روزی سخت از روز جنگ موته نبود، زیرا در آن روز پسر عموی پیامبر جعفر بن ابی طالب کشته شد

امام زین العابدین (ع) فرمود:‌ خداوند حضرت عباس (ع) را رحمت کند که به حق ایثار کرد و امتحان شد و جان خود را فدای برادرش کرد تا آنکه دو دستش قطع شد. لذا خداوند عزوجل در عوض،‌ دو بال به او عطا کرد تا همراه ملائکه در بهشت پرواز کند، همان طور که به جعفر بن ابی طالب (ع) هم دو بال عطا فرمود و به تحقیق، حضرت عباس (ع) نزد پروردگار مقام و منزلتی دارد که روز قیامت همه شهدا به آن مقام و منزلت غبطه می خورند. 

القاب تابناک حضرت ابوالفضل العباس (ع)

 قمر بنى‏هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید و سقا از القاب مهم حضرت عباس (ع) هستند.

عباس بن علی 14 سال با پدرش امیرالمؤمنین و بقیه عمر خویش را در کنار دو برادرش زندگی کرد و هنگام شهادت در روز تاسوعای حسینی 34 سال از عمر شریفش گذشته بود.