به گزارش خبرنگار مهر، این درست که گفته اند سالی که نکوست از بهارش پیداست ولی این مثل قدیمی برای جودو ایران صادق نبود. کسب مدال طلا توسط محجوب در مسابقات بین المللی آلمان که در اولین روز سال به دست آمد و به اولین مدال طلای ایران در سال 89 معروف شد اهالی این رشته را امیدوار کرد که بعد از پشت سر گذاشتن یک سال سخت و پرحاشیه، سالی موفقیت آمیز را پیش رو خواهند داشت.
سال 88 برای جودو ایران که درگیر حواشی مختلف و متعدد بود به دست فراموشی سپرده شد و قطعا سال 89 نیز به دفترچه خاطرات خواهد پیوست ولی شکست و ناکامی های آن فراموش نخواهد شد.
تیم ملی جودو در ابتدای سال کار خود را با هدایت سید محمود میران آغاز کرد و تلاش های او از ماه ها قبل برای تشکیل اردو به جایی نرسید و او با تیمی 5 نفره راهی قبرس شد. انتظار کسب مدال از تیمی که تمرینات خوبی پشت سر نگذاشت، انتظار بالایی بود ولی بازگشت تیم شکست خورده با حواشی متعددی همراه بود و فدراسیون خیلی زود دست به تغییرات زد و حاج یوسف زاده را به جای میران به کار گمارد.
ولی همان تیم با ترکیب های متفاوت در چند تورنمنت سطح بالای دیگر هم شرکت کرد که همه و همه با شکست همراه بود. ولی در هیچ کدام از آن شکست ها نه جنجالی شد و نه فدراسیون به تغییر کادر فنی مبادرت ورزید.
حاج یوسف زاده که بعد از مسابقات قبرس از تیم ملی انتقاد کرده بود، اعتقاد داشت تیم ملی به زمان نیاز دارد. همان زمانی که در اختیار میران قرارداده نشد و خیلی ساده چند برابر آن به حاج یوسف زاده اعطاء شد.
در میان شکست های متعدد و پیاپی تیم ملی بزرگسالان نوجوانان و جوانان با هدایت زارعیان و جناب زاده در مسابقات آسیایی تایلند 13 مدال رنگارنگ کسب کردند. تا حداقل نیم نگاهی به پشتوانه سازی نشان داده شود. پشتوانه هایی که به جز محجوب سایر آنها راه به جایی نبردند.
کسب مدال نقره آرش میراسماعیلی در قزاقستان و دو مدال رودکی در بازیهای آسیایی حسن ختام مدال آوری جودو ایران در سال 90 بود. تیم نصف و نیمه میران که در اوج بحران در فدراسیون و سانحه سقوط هواپیما راهی مسابقات جهانی 2009 روتردام شده بود به مراتب بهتر از تیم تمرین کرده و کامل تر حاج یوسف زاده روی تاتامی جهانی 2010 نتیجه گرفت.
میران در تماس خبرنگار مهر تنها به بیان یک جمله بسنده کرد: جودو در سال 89 اصلا نتیجه نگرفت که بخواهیم در مورد آن سخن بگوئیم و اگر به همین منوال پیش برود تیم ملی در سال آینده هم نتیجه نمی گیرد و سهمیه المپیک هم از دست می رود.
اینکه چرا جودو ایران که روزی قهرمان آسیا بود و در مسابقات جهانی مبارزات خوبی به نمایش می گذاشت و حداقل یک مدال کسب می کرد دو سال است که نتیجه نمی گیرد دلایل مختلف دارد.
در واقع دوران طلایی جودو ایران به حضور "پارک" کره ای در راس فدراسیون جهانی برمی گردد. دورانی که در 2005 قاهره با تلاش های درخشان و باقی ماندن پارک در IJF تا 2007 تداوم پیدا کرد ولی استعفای پارک و به قدرت رسیدن " مارویوس ویزر" باعث تغییر مسیر جودو جهان شد.
"ویزر" با تفکرات حرفه ای پشت صندلی ریاست فدراسیون جهانی نشست و با تمهیدات خود خیلی زود جودویی که در جهانی 2007 به گواه اکثر کارشناسان رو به زوال گذاشته بود را نجات داد.
برگزاری تورنمنت های مختلف تحت عنوان گراند اسلم، گرند پریکس و یا جام جهانی به خصوص اردوهای مشترکی که بعد از این مسابقات برگزار می شد، جودو را خیلی زود به روزهای اوج خود بازگرداند.
رویکرد "ویزر" به جودو اصیل و حذف برخی فنون وارداتی باعث شد تا ژاپنی ها که با جمعی از ستارگان پرافتخار خود در "ریو"2007 شکست سختی را متحمل شده بود دوباره به اوج رسیده و با اقتدار قهرمان جهان شود.
در این بین جودو ایران نتوانست سرعت پیشرفت خود را با سرعت جودو جهان هماهنگ کند و از این غافله عقب ماند. بارها نوشته و عنوان کرده ایم، زمانی که جودوکاران تیم های مطرح دنیا ساک به دوش از این تورنمنت به آن تورنمنت و از این اردو به آن اردویی بین المللی در حال تردد بودند مسئولان جودو ایران درگیر جنگ قدرت و حواشی خود ساخته ای بودند که تبعات آن سال 89 دامن جودو را گرفت.
نکته مهم و بارز دیگر علم تمرین در جودوست. اینکه فنون جودو همان فنون است و قوانین هم با وجود تغییرات برای همه کشورها یکسان یک سوی قضیه است و تمرینات نامناسب و به دور از استانداردهای جهانی سوی دیگر داستان!
در واقع فاکتورهای قهرمانی یک قانون ساده و هماهنگی در سراسر دنیاست. ولی مهم اجرا و رسیدن به استانداردهای آن است. چرا ازبکستانی که تا چند سال پیش جزو قدرتهای درجه چندم آسیا محسوب می شد، اکنون جزو تیم های مطرح جهان است که ما به دنبال مربی آنها هستیم به همین موضوع برمی گردد.
به عبارت ساده تر جودوکاران ما در سطح جهانی تمرین نمی کنند. با روزی دو جلسه دو ساعته که نحوه اجرای آن روی طراحی چند سال قبل می باشد نمی توان مدال جهانی کسب کنند.
مدنی عضو کمیته فنی و رئیس کمیته مربیان فدراسیون جودو در این رابطه به مهر گفت: قبول داریم که تمرین ما باید روی علم و اصول روز دنیا باشد. ما به خوبی این موضوع را دریافته و با برنامه خاصی به دنبال رفع آن هستیم.
وی افزود: طبق هماهنگی انجام شده با کمیته ملی المپیک کلاس های یک روزه آموزش و هماهنگی مربیان را برگزار کرده و از اساتید این فن خواسته ایم و آمده اند و تدریس کرده اند. من معتقدم اگر روی المپیک لندن تمرکز کنیم نتیجه نخواهیم گرفت ولی با برنامه هایی که در دست است و باید قدم به قدم اجرا شود می توانیم در دو المپیک دیگر به این مهم دست پیدا کنیم.
این پیشکسوت جودو در خاتمه سخنان خود گفت: از جودو به اندازه کافی انتقاد شده است. اکنون دیگر زمان سازندگی و کار و تلاش است تا جودو را به حرکت درآوریم. دیگر انتقاد کارساز نیست و باید بکوشیم تا جودو را به روزهای خوب خود برسانیم.
به هر حال فدراسیون جودو باید تمهیدات جدیدی اتخاذ کند. کادر فنی تیم ملی نیازمند تحول اساسی است. محمدرضا حاج یوسف زاده تمام داشته های خود را در طول سالهای اخیر به تیم ملی منتقل کرده وبه نظر نمیرسد چیز جدیدی برای ارائه داشته باشد.
یک مثال ساده؛ تیم ملی تکواندو در مسابقات جهانی 2007 چین نایب قهرمان شد. این نایب قهرمانی به دل هیچ کس حتی رئیس فدراسیون ننشست. ناکامی در انتخابی المپیک مزید بر علت شد تا ذوالقدر که یار غار پولادگر بود و هنوز هم هست از راس تیم ملی کنار رود و در جای دیگری به تکواندو خدمت کند و مهماندوست با حضور خود و برنامه های نو توانست تکواندو را متحول و همچنان پابرجا نگه دارد.
آیا امینی نمی تواند یا نمی خواهد از حاج یوسف زاده در جای دیگری بهره ببرد و تیم ملی را به فردی واجد شرایط واگذار کند. اگر سال 88 و قبل از آن جودو درگیر مشکلات مدیریتی بود، سال 89 مشکلات فنی در تیم ملی سر باز کرد.
نظر شما