روح آب

بخوان ! كه در نفست آفتاب مي گذرد
زلال نور بر آن لعل ناب  مي گذرد

تو از حريم كدامين بهار مي آيي
كه تا ركاب سمندت ، گلاب مي گذرد

تو را دلي است چو دريا كه موج حادثه ها
حقير و خرد ، بر آن چون حباب مي گذرد

تو آيه هاي بلند هدايت ونوري
كه در حضور تو شب با شتاب مي گذرد

شراب نوش تو را كي به كام جان نوشيد
كسي كه روز و شبش در سراب مي گذرد

تو آمدي و شب عاشقان شيدايي
گرفته رونق و غرق شهاب مي گذرد

گمان خرمي جان خود نمي بردم
بر اين كوير ، مگر روح آب مي گذرد ؟

                                     * سياوش ديهيمي