لذت زخم شهادت نه تو دانی و نه من

به گزارش خبرنگار مهر، سال 1392را در حالی آغاز کردیم که حماسه راهیان نور در مناطق و یادمانهای دفاع مقدس باشکوه تر از سال پیش رخ داد. رخدادی که می رود تا همچون جریانی سالم و پویا باعث افزایش بصیرت و نهادینه کردن مفاهیم ارزشمند فرهنگ غنی دفاع مقدس در میان نسل جوان باشد.

مناطقی همچون شلمچه، هویزه، شرهانی، طلائیه، چزابه، دهلاویه، اروندکنار و فکه در روزهای آغازین سال شاهد حضور عاشقان ایثار و شهادت در نقاط مختلف کشور بود. اما بی شک نمی توان در فکه قدم زد و یادی از سید شهیدان اهل قلم شهید مرتضی آوینی که تمام وجودش را وقف هنر متعهد اسلامی نمود، نکرد.

مرتضی آوینی در خصوص خیلی از مناطق و عملیاتهای جبهه فیلم ساخته بود اما مدام می گفت «فکه چیز دیگری است و آن چه را در فکه دیدم جای دیگری ندیدم».

شهید آوینی آخرین فیلمش را در فکه می ساخت که شهید شد. در لحظه های آخر از روی برنکارد به حالت نیمه خیز بلند شد و گفت: «خدایا گناهانم را ببخش و شهیدم کن». فکه عملیات نظامی مشهور، بزرگ و موفقی نداشت. حکمتش آشکار نیست اما هنوز هم فکه فضایی جانسوز دارد و کسانی که به دیدن فکه می روند در این زمین شور و حالی دیگری پیدا می کنند.

شاید غوغای مظلومیت شهدای فکه به این منطقه چنین شور و حالی بخشیده باشد؛ اما به راستی شهید آوینی چه چیزی را در فکه می دید؟ نگاه عمیق و ایدئولوژی راسخ او در مبانی هنر اسلامی و تعهد دوچندان وی در خلق ارزشهای دفاع مقدس او را به هنرمندی خدا محور تبدیل ساخته بود زیرا هنرمند متعهد قالب هنری را جاده ایی می نگرد برای ارائه ایدئولوژی خدامحورنه ایدئولوژی پوسیده خود محور یا غیر خدامحور.

آوینی هراسی نداشت از پرجمعیت بودن و پرامکانات بودن حریف. نفی وادادگی در برابر جو غالب سینماگران که بیشتر شیفته هالیودی هست و رویای پیوستن سینمای ایران به غرب را دارند. نتیجه اش سینمای سیاه روشنفکری است که امروزه همچون قارچهای سمی در این خاک رشد می کنند.  

در آغاز انقلاب نقشه و طراحی سینمای آرمانی و انقلاب را ترسیم کرده بودند. قالب هنری نهضت دینی و انقلابی حضرت امام (ره)بود. بنا بود جشنواره فیلم فجر ما برای کشورهای مسلمان دست کم به اندازه (اسکار) و (برلین) غربی ها باشد اما حالا چه شده که از مبنا فاصله گرفته است و نگاه آوینی در آن یافت نمی شود. چگونه است که پس از سالها اکنون برخی آثار ضدجنگ را به نام دفاع مقدس عرضه می کنند. در آلبوم های موسیقی، در صحنه های تئاتر، بر بوم های نقاشی و بلاخره درقابهای تلوزیون و سینما از تعهدی که در آوینی سراغ داشتیم فاصله گرفتیم.

مگر قرار نبود در جهت ارزشهای اسلامی و مفاهیم دفاع مقدس آثار هنری ماندگار تولید کنیم. اگر شهید آوینی را سید شهیدان اهل قلم می دانیم پس رد نگاه او را در آثار عرصه دفاع مقدس نمی بینیم. گفته هایش، نوشته هایش و مهمتر از آن آثارش چگونه در میان نسل جدید نهادینه شود؟

به گواه اغلب مخاطبان هنوز در میان برنامه های دفاع مقدس سیما، فیلم های مستند روایت فتح شهید آوینی حرف اول را می زند. لذت زخم شهادت نه تو دانی و نه من، داند آن کس که ز مینای جنون مدهوش است. هنر مند واقعی هرگز نمی میرد و هنرمند شهید همیشه زنده است. آوینی هنوز زنده است.

به گزارش خبرنگار مهر، شهید آوینی كه همراه یك گروه فیلمبردار جهت ساخت مجموعه جدیدی از روایت فتح به منطقه عملیاتی فکه عزیمت كرده بود در حین بررسی منطقه و تحقیق پیرامون هشت سال دفاع مقدس در روز 20 فروردین ماه سال 1372 با مین برخورد كرد و به شهادت رسید. سالروز شهادت هنرمند آوینی بنا به پیشنهاد شاعران، نویسندگان و هنرمندان حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی به مقام معظم رهبری، «روز هنر انقلاب اسلامی» نامگذاری شد.
-----------------------------
مصطفی بوعذار
نویسنده و کارگردان دفاع مقدس