به گزارش خبرنگار مهر، با وجود حضور نیروهای متخصص و فعال در عرصه نمایشنامه نویسی و تولید آثار نمایشی قابل قبول در عرصه ادبیات نمایشی ایران و همچنین با وجود برگزاری جایزه بزرگ نمایشنامه نویسی خانه تئاتر که طی دوره‌های گذشته در سطح کیفی قابل قبولی برگزار شده است، معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دلیل اولویت قرار دادن جایگاه نمایشنامه نویسی در برنامه ریزی‌های خود اقدام به برگزاری جشنواره ملی نمایشنامه نویسی کرد و در نهایت این جشنواره در راستای راه‌اندازی بنیاد ملی ادبیات نمایشی ایران برگزار شد.
با وجود اینکه برخی از کارشناسان و صاحبنظران تئاتری معتقد بودند این اقدام به نوعی موازی کاری با فعالیت‌هایی است که در زمینه نمایشنامه نویسی انجام می‌شود اما برخی دیگر از کارشناسان و صاحبنظران تئاتری نیز معتقد بودند هر اقدامی که برای توجه و حمایت بیشتر از تئاتر و نمایشنامه نویسی باشد قابل تقدیر و توجه است. از این رو برگزاری جشنواره ملی نمایشنامه نویسی نیز در راستای توجه و تقویت نیروهای مستعد در عرصه نمایشنامه نویسی در سراسر کشور برگزار شد.
جشنواره ای که می توانست یک اتفاق باشد
اما برگزاری این جشنواره که می‌توانست با یک برنامه ریزی مناسب و درست در اولین گام خود با قدرت و توانایی بالا حرکتی رو به رشد باشد به دلیل نبود برنامه ریزی درست که لازمه هر اقدام و حرکت تخصصی است، به حاشیه رفت.
برگزاری نخستین جشنواره ملی نمایشنامه نویسی به دلیل نبود همین برنامه ریزی شاهد رخ دادن اشتباهاتی بود. تقدیر از چند اثری که پیش از برگزاری جشنواره اجرای عمومی یا نمایشنامه خوانی و یا تقدیر شده جشنواره‌های دیگر بودند، باعث شد که معرفی نشدن اثر برگزیده اول جشنواره به دلیل اجرای عمومی این اثر بعد از ارائه به دبیرخانه جشنواره ملی نمایشنامه نویسی حاشیه‌ساز شود. این در حالی است که علی ایزدی دبیر جشنواره در بین اهالی رسانه و با تأکید فراوان گفته که تقدیر از این سه اثر کاری غیرقانونی و نقطه ضعف جشنواره نبوده و بررسی وضعیت اجرای عمومی 400 اثر رسیده امکانپذیر نبوده است.
این روزها به دلیل وجود امکاناتی همچون اینترنت و جستجوگرهایی که باعث می‌شوند هر گونه اطلاعاتی از دور افتاده‌ترین نقاط زمین و محل سکونت انسان‌های دور از تمدن‌های شهری نیز قابل دسترس باشند، یافتن اطلاعاتی در خصوص وضعیت اجرای عمومی یا تقدیر و یا نمایشنامه خوانی 400 اثر کار سخت و غیر قابل انجامی نیست. با یک بررسی در این جستجوگرها مشخص می‌شود نمایشنامه "چه‌گوآرا" نوشته حمیدرضا نعیمی توسط کامبیز اسدی در سالن اصلی تالار مولوی و با حضور بازیگرانی چون آرش دادگر اجرای عمومی داشته است. یا با یک پرسش ساده از داوران این جشنواره که بی‌اطلاع از پیشینه نمایشنامه‌های ارائه شده نبودند، می شد اطلاعات مناسبی به دست آورد یا امکان دسترسی به اطلاعات نمایشنامه "تو مشغول مردنت بودی" نوشته کامران شهلایی که در جشنواره نمایشنامه خوانی تالار مولوی حضور داشت و یا دسترسی به اطلاعات نمایشنامه "دیوار زنگ نزده" نوشته لیلا روغنگیر قزوینی که پیش از این در سال 91 در جشنواره سراسری تئاتر "ما رأیت الی جمیلا" در قزوین حضور داشته و اطلاعات آن در سایت ایران تئاتر نیز موجود است، میسر بود.
اصرار علی ایزدی به عنوان دبیر نخستین جشنواره ملی نمایشنامه نویسی مبنی بر نبودن وقت و زمان لازم برای بررسی وضعیت نمایشنامه‌های ارائه شده و همچنین شخصی نمود دادن برخورد رسانه‌ها نسبت به روند و شرایط ایجاد شده در نخستین دوره این جشنواره را می‌توان تنها توجیهاتی از سوی وی دانست زیرا یکی از وظایف دبیر و دبیرخانه جشنواره همین بررسی‌ها و کسب اطلاعات است در غیر اینصورت کار داوری و بررسی آثار را هیأت داوران انجام می‌دهند.
مدیرانی که تئاتر را نمی شناسند بر مسندهای تئاتری
البته در این‌جا نمی‌توان یک واقعیت و روند نادرست شکل گرفته در تئاتر ایران را طی سال‌های اخیر نادیده گرفت؛ جابجایی مدیران تئاتری و جایگزینی آنها با افرادی که تخصص و تجربه لازم در عرصه مدیریت تئاتر و نمایشنامه نویسی را ندارند باعث می‌شود حرکت و جریانی که با هدف توجه و حمایت از نمایشنامه نویسی ایران آغاز می‌شود با حاشیه مواجه شود.
کارنامه کاری علی ایزدی حاوی مدیریت تئاتر کانون تئاتر مدارس و همچنین مدیریت طرح استقرار گروه‌های نمایشی به مدت شش ماه است. این در حالی است که کانون تئاتر مدارس و موجودیت آن در اداره‌کل هنرهای نمایشی و کارنامه کاری ایزدی به عنوان مدیر این کانون مشخص نیست و هیچگاه اخبار و اطلاعات و نشستی درباره این کانون و فعالیت آن توسط ایزدی منتشر و برگزار نشده است.
حضور شش ماهه ایزدی در طرح استقرار گروه‌های نمایشی نیز که با بودجه‌ای میلیاردی همراه بود بیشتر به عنوان فاز اول این طرح یعنی ارائه پروانه موقت به گروه‌ها بود. علی ایزدی در زمان حضور خود در این طرح کتابی را با هزینه میلیونی حاوی اطلاعات گروه‌های مدنظر به چاپ رساند که سرنوشت آن کتاب ها هم گویا چندان خوشایند نیست زیرا فاز دوم طرح استقرار گروه‌های نمایشی به صدور پروانه دائمی برای گروه‌های نمایشی اختصاص دارد.
حضور افراد و مدیران ناآشنا به امور تخصصی و کارشناسانه با وجود اینکه به لحاظ رفتاری و گفتاری در جایگاه و مرتبه بالا و ارزشمندی نیز باشند خروجی مناسبی نخواهد داشت. اتفاقات رخ داده در خصوص نخستین جشنواره ملی نمایشنامه نویسی به گونه‌ای بود که معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در سخنانی تأکید کرد که باید به نکات گفته شده در خصوص این جشنواره توجه و رسیدگی شود و در صورت تأیید این نکات و اشتباهات، به برطرف کردن آنها اقدام شود. این امر نشان دهنده جایگاه مهم این جشنواره در برنامه ریزی‌های معاونت هنری است که نباید با یک برنامه ریزی غیر کارشناسانه به حاشیه رود.
نظر شما