به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر محسن اسماعیلی در مقاله‌ای آورده است: شاید بتوان گفت راز عظمت غدیر ارائه الگو و معیار زندگی است؛ چه در ساحت فردی و چه در ساحت اجتماعی. حرکت افراد و جامعه به سوی سعادت و خوشبختی نیازمند شناخت راه، نیازهای آن و شیوه پیمودن و سرعت سیر است.
کسی که بدون شناخت و معرفت، حتی به خیال خود، راه حق می‌پیماید، جز حیرت و خستگی نمی‌اندوزد و مثالش، بنابر آنچه در روایات است، مثال حیوان چشم بسته‌ای است که با زحمت و دشواری به دور آسیاب می‌چرخد و باز همان جا است که بود؛ البته همراه با خستگی، درماندگی و ناامیدی از ادامه راه.
غدیر برای نشان دادن راه به تنهایی نبود؛ چرا که این کار مهم را بعثت بر عهده گرفته بود. هدف رسالت راهنمایی بود و آن را به بهترین صورت انجام داد. غدیر آمد تا راهبری کند و شیوه پیمودن راه را به بشر بیاموزد. راه را باید رفت اما آنچنان که رهروان رفتند، نه آنگونه که خود می‌پسندیم و می‌خواهیم. برای همین است که علی(ع) را «میزان الاعمال» نامیده‌اند و البته امامان پس از او هم چنین‌اند؛ مگر نه آنکه در صلوات و سلام بر آنها اعتراف کرده و می‌گوییم«آنان که بر شما پیشی می‌گیرند از راه به در می‌روند (مارقین) و آنان که از شما عقب می‌افتند نابود می‌شوند (زاهقین) و تنها کسانی به مقصد می‌رسند که گام به گام همراه شما هستند (لاحقین).»
به همین دلیل افراط و تفریط، هر دو بر خلاف فلسفه غدیر است. چه تندروها و چه کندروها نظم جامعه را بر هم زده و نبض آن را پرتنش می‌سازند و در هر حال، با هر نیتی که چنین کنند، امام خویش را از مقصد و مقصود خود مانع می‌شوند. برای همین است که خود آن حضرت فرمود: دو دسته دشمنان من هستند و همین‌ها کمر مرا شکستند؛ یکی تفریط کنندگان که گاهی قیافه روشنفکری هم می‌گیرند و به بهانه‌های واهی در هر چیز شک می‌کنند و اتفاقاً از همه مردم عقب‌ترند و دیگری افراط کنندگان که عمدتاً جاهلان بی‌خبر از واقعیت‌ها هستند که از دین جز پوسته‌ای، آن هم شکننده، سهمی ندارد. همه را دشمن می‌پندارند و در آخر حتی بر امام خویش هم خرده می‌گیرند و شمشیر می‌کشند.
به همین دلیل این فرقه به مراتب خطرناک‌تر از گروه نخست هستند و به گفته حضرت بیماری آنان هاری است. مگر خوارج جز این بودند؟!
درس بزرگ غدیر برای امروز (و البته هر روز ما) همین است که ژست‌های بی‌مایه و شبه عالمانه و واکنشهای جاهلانه، نباید برای کسی جلب توجه کند. راه نجات و سعادت تنها اعتدال و پیروی از معیارها است؛ برای همین است که در آن روز بزرگ و به شکرانه عید غدیر باید چنین گفت و خواست: «خدایا! تو را گواه می‌گیریم که ما به دین محمد و خاندان او گرویده‌ایم. سخن ما و آیین ما، سخن و آیین آنها است. هر چه را ایشان گویند تکرار می‌کنیم و به هر دینی که آنان دارند می‌گرویم. هر چه را منکرند، منکر می‌شویم و هر که را دوست دارند، دوست می‌داریم. با هر که دشمنی ورزند دشمنی می‌کنیم و به هر که نفرین کنند، نفرین می‌کنیم و از هر که بیزاری جویند، بیزاری جوییم و با هر که مهر ورزند، ما نیز مهر می‌ورزیم. ما به آنان ایمان آورده‌ایم و تسلیم آنان هستیم. به رضای ایشان راضی بوده و از آنان پیروی می‌کنیم. پس، ای خدای بزرگ، نعمت ایمان را بر ما کامل‌گردان و مستقر و ثابت نگهدار. آن را عاریتی قرار مده. ما را به ایمان زنده بدار و به آن بمیران. ما به آنان اقتدا کرده و دل بسته‌ایم. پس حشر ما را در دنیا و آخرت با ایشان قرار ده و ما را از مقربان درگاهت به شمار آور که ما به این نعمت خشنودیم! ای مهربان‌ترین مهربانان.»
-----------------------
منبع: سایت دکتر محسن اسماعیلی
نظر شما