به گزارش خبرگزاری مهر، به گفته محققان مطالعه بر روی 13 فضانورد که به مدت طولانی در ایستگاه فضایی بین المللی حضور داشته اند نشان می دهد که استحکام استخوان آنها طی نیمسال اقامت در این ایستگاه به مقدار 14 درصد کاهش یافته است.
3 فضانورد از میان این 13 نفر که به مدت طولانی تری در این پایگاه به سر برده اند 30 درصد از استحکام استخوانهای بدن خود را از دست داده اند که این میزان با میزان سستی استخوان با فردی مسن و مبتلا به پوکی استخوان برابری می کند.
به گفته متخصصان دانشگاه کالیفرنیا در صورتی که اقدامات و پیشگیری های اصولی به منظور کنترل این اختلال صورت نگیرد برخی از فضانوردان پس از اتمام ماموریت در معرض خطر شکستگی های استخوانی مرتبط با سالخوردگی قرار خواهند گرفت.
محققان دانشگاه کالیفرنیا به همکاری دانشگاههای تحقیقات فضایی در هیوستون و با حمایت سازمان ناسا با استفاده از برنامه رایانه ای جدید به بررسی خطر شکستگی استخوان لگن در افراد مبتلا به پوکی استخوان پرداخته تا با استفاده از اطلاعات به دست آمده از این برنامه بتوانند نتیجه اسکن استخوان لگن را در تعدادی از فضانوردان زن و مرد مورد تجزیه قرار دهند.
مطالعات گذشته نشان می دهد که تراکم مواد معدنی استخوانهای فضانوردان به صورت ماهیانه از 0.4 الی 1.8 درصد کاهش می یابد. اما محققان با انجام بررسی های جدید اعلام کردند که میزان از بین رفتن تراکم استخوان در ماه از 0.6 درصد تا 5 درصد خواهد بود.
سازمان ناسا از گذشته بر میزان کاهش قوای ماهیچه ای و تراکم استخوانها طی پروازهای طولانی مدت فضایی آگاهی داشته است که این اختلال به دلیل غوطه ور بودن در میان میکروگراویتی و بی وزنی به وجود می آید. به گفته ناسا به منظور کاهش اثر قرارگیری در چنین فضایی، فضانوردان باید حداقل روزانه دو ساعت به ورزش پرداخته و پس از اتمام ماموریت خود هفته ها دوره توانبخشی را تحمل کنند.
بر اساس گزارش اسپیس، نقاطی که بیشترین میزان از دست رفتن تراکم را در میان فضانوردان به خود اختصاص می دهند استخوانهای ستون فقرات و لگن هستند که درمان استخوان لگن نیازمند جراحی های پیچیده و نگهداری های بیمارستانی بوده و اختلال در ستون فقرات منجر به کاهش قد، کمر دردهای شدید و از فرم خارج شدن بدن خواهد شد.
نظر شما