استفاده از رطیلها برای رمزگشایی ترس در انسان

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان واحد علوم مغزی و شناختی دانشگاه کمبریج در انگلستان با استفاده از تصویربرداری fMRI فعالیتهای مغزی گروهی از داوطلبان در حالی که مشغول نگاه کردن به یک رطیل در نزدیکی خود بودند را به ثبت رساندند.

نتایج نشان می دهند بخشهای مختلف شبکه ترس مغز در برابر ابعاد، فاصله و جهت حرکت عامل ترسناک، عملکرد واکنشی ویژه ای از خود نشان می دهند، رفتاری که می تواند در تشخیص و درمان افرادی که به فوبیا های بالینی مبتلا هستند کمک کند. به گفته "دین موبز" از دانشگاه کمبریج نتایج این مطالعه نشان می دهند ترس به واسطه یک تک ساختار مغزی به وجود نمی آید، بلکه بخشهای متعددی به شکل یک شبکه مغزی در کنار هم واکنش ترسیدن را خلق می کنند.

محققان طی سه مرحله بر روی گروهی از داوطلبان در حالی آزمایش کردند که مغز آنها تحت اسکن fMRI قرار داشت: ابتدا در شرایطی که رطیل درون یک جعبه در کنار پای آنها قرار داشت، سپس در شرایطی که جعبه به فاصله ای نزدیکتر یا دورتر از فرد برده می شد، و در نهایت در شرایطی که رطیل آزادانه به جهتهای مختلف حرکت می کرد.

به گفته "موبز" نتایج نشان می دهند زمانی که رطیل از دور به سمت فرد حرکت می کند، عملکرد منطقه ترس به سرعت جایگزین منطقه اضطراب مغز می شود. همچنین به نظر می رسد زمانی که رطیل به سمت فرد حرکت می کند، بدون توجه به اینکه فاصله اولیه جاندار تا انسان چه اندازه نزدیک بوده، بخش ترس مغز فعالیتهای شدیدی از خود نشان می دهد.

محققان اعلام کردند در واقع داوطلبان در این آزمایش در حال نگاه کردن فیلمهایی بسیار واقعگرایانه از رطیلها بودند که به آنها این تصور را القا می کرد که جاندار در نزدیکی پاهای آنها در حرکت است زیرا استفاده از رطیل واقعی برای انجام حرکاتی مشابه برای هر یک از داوطلبان کاملا غیر ممکن است.

همچنین نتایج مطالعه نشان داد بسیاری از داوطلبان که پیش از آغاز آزمایش بیشترین میزان ترس را از این جاندار نشان داده بودند، به واسطه خطای ادراک رطیل را جانداری بزرگتر از حد معمول می دیدند. گمان می رود این خطای ادراکی می تواند در یافتن منشا بیماری افراد مبتلا به انواع فوبیا، ترس شدید، غیر معقول و مداوم از اشیا، افراد و موجودات، بسیار کلیدی باشد.

بر اساس گزارش تلگراف، "موبز" معتقد است مکانیزم این اختلال شناختی می تواند دلیل ابتلا به فوبیا در افراد مختلف باشد؛ به گفته وی از آنجایی که انتظار کشیدن برای ترسی بزرگ می تواند منجر به بزرگنمایی شدید آن خطر یا ترس در ذهن فرد شود، این پدیده می تواند با داشتن اثری آبشاری دیگر فرایندهای واکنشی مغز را به گونه ای تحت تاثیر خود قرار دهد که با نزدیکتر شدن موضوع ترسناک، مغز واکنشی برابر واکنش در برابر ترسی عظیمتر و شید تر از شرایط واقعی را از خود بروز دهد.