مردم ایران در خصوص درآمدهای نفتی دچار توهم هستند

به گزارش خبرنگار مهر ، حسن قدیری ابیانه شامگاه دیروز دوشنبه در جمع دانشجویان شرکت کننده در طرح ضیافت اندیشه دانشگاه شهید مدنی آذربایجان با بیان این مطلب اظهار داشت: خیلی از مردم و مسئولان کشور ما معتقد به عدم توزیع عادلانه ثروت در کشورند و این شعار در همه مقاطع به ویژه دوران انتخابات از سوی کاندیداها با قدرت بیان می شود اما مسئله این است که هیچکس تاکنون راهکار درستی برای این مشکل پیدا نکرده است.

وی افزود: برای یافتن پاسخ روشن برای این معضل باید تصور درستی از درآمد نفتی کشور برای عموم مردم ارائه شود و اینکه ایران با تولید روزانه 4 میلیون بشکه نفت خام و صادرات دو میلیون و 300 هزار بشکه ای آن ماهانه فقط می تواند 63 هزار تومان برای هر فرد ایرانی درآمد زایی کند که با این اوصاف این مبلغ کفاف خرج تحصیل یک دانشجو در یک دانشگاه دولتی را نیز نمی دهد.

قدیری ابیانه با تاکید بر اینکه اگر تصورات در خصوص درآمد نفت خام توهمی باشد خواسته های غیر واقعی و غیر منطقی نیز از آن متولد می شود ابراز داشت: القای چنین فکری اثراتی سوء در بر دارد که در برخی مواقع غیر قابل جبران است و موجب دامن زدن به نارضایتی های عمومی از سیستم حاکمیتی کشور می شود.

این فعال فرهنگی در ادامه سخنان خود گفت: اگر به این درآمد نفتی درآمدهای غیر نفتی مثل مالیات و و وام های بانکی را هم اضافه کنیم بر اساس بودجه سال 90 درآمد هر ایرانی چیزی در حدود 187 هزار تومان می شود و دولت و مجلس باید با این مبلغ یک سال هر خانواده ایرانی را مدیریت کنند که در این محل جابجایی حق صورت می گیرد.

قدیری نقص نظام آموزشی را در ایران طلبکار بار آوردن جامعه دانست و گفت: از کودکی آموزش دیده ایم که چون بابا نان می دهد پس باید در هر مرحله از زندگی که به مشکل برخوردیم از پدر کمک بخواهیم و همین امر در سطح جامعه به دولت و مردم تعمیم می یابد.

سفیر سابق ایران در ایتالیا و مکزیک اظهار داشت: همه باید بدانند کشور یک کشتی پارویی است که همه سرنشینان آن باید برای رسیدن به مقصد در آن پارو بزنند نه یک قطار با کوپه اختصاصی که تا مقصد رساندن مسافرانش، آب در دل کسی تکان نمی خورد.

قدیری ابیانه در پایان سخنان خود بر محور بودن هر شهروند ایرانی در پیشرفت کشور تاکید کرد و گفت: همه باید بدنبال ایفای نقش باشند ، از مصرف گرایی دست بکشند ، به تولید هموطن خود احترام بگذارند و آن را مصرف کنند و مهمتر از همه کار را بهترین تفریح بدانند نه بهترین کار را تفریح.