به گزارش خبرگزاری مهر و به نقل از سایت کمیته ملی پارالمپیک، سیامند رحمان وزنه بردار 100+ کیلوگرم ایران با تاکید بر سختیهایی که باید برای کسب مدال در عرصههای مختلف ورزش متحمل شد، اظهار داشت: خیلی باید سخت، بیوقفه، طاقت فرسا و البته با هدف تمرین کرد تا در میدانی مانند پارالمپیک مدال گرفت، اما وقتی خوشحالی اطرافیان مثل هم تیمی‌ها و به خصوص مردم را بابت این موفقیت و مدال به دست آمده می‌بینیم، خستگیمان کاملا فراموش می‌شود.
وی با اشاره به واکنشی که دیگر ورزشکاران کاروان ایران پس از کسب مدالش در پارالمپیک داشتند، تصریح کرد: دست تکتک آنها را میبوسم، خیلی به من لطف داشتند. شور و نشاطی که در چهره آنها مشخص بود، باعث شد همه خستگیهای چندماهه من از تنم خارج شود.
این وزنه‌بردار ملی‌پوش، گفت: زمانی‌که وارد سالن مسابقات میشدم دقیقا به این موضوع فکر میکردم که رکورد جهانی را تغییر بدهم. این حس را داشتم که میتوانم از عهده انجام این کار بر بیایم. یادم میآید قبل از اعزام به ریو، با پدر و مادرم هم در مورد هدفی که برای رکوردشکنی داشتم، صحبت کرده بودم. خدا را شکر با تمریناتی که داشتم توانستم از عهده انجام این کار بربیایم.
رحمان خاطرنشان کرد: طی یک سال و نیم گذشته با کمک فدراسیون جانبازان و کمیته ملی پارالمپیک به طور مستمر و با تمام وجود در اردوها تمرین میکردم. با این هدف و امید که رکوردهای تاریخی کسب کنم. اینگونه تمرینات و البته قولی که به مردم کشورم برای کسب بهترین رکوردها داده بودم، باعث شد به وزنه 300 کیلویی اکتفا نکنم و برای بالا بردن وزنه سنگین‌تر اقدام کنم.
ملی‌پوش وزنه برداری معلولان ایران که در بازی‌های پارالمپیک لندن با مهار وزنه 280 کیلوگرمی رکورددار بازیها شد، تاکید کرد: یک ماه و نیم از پارالمپیک ریو گذشته است اما هنوز مرور خاطرات این دوره بازیها برایم لذتبخش است و از آنها به نوعی انرژی میگیرم. خیلی از لحظات این بازیها برایم ماندگار است؛ مثل لحظهای که توانستم با موفقیت وزنه 300 کیلویی را بالای سر ببرم. البته جذاب ترین لحظه پارالمپیک همان زمانی بود که وزنه 310 کیلویی را مهار کردم و بعد از آن شنیدن صدای پدر و مادرم و انعکاس خبر شعف و شادی ملت ایران از موفقیتم جزو لحظه‌های نایاب حضورم در ریو بود.
وی تصریح کرد: واکنش دیگران و به خصوص مردم از مدالآوری انگیزهای مضاعف در من ایجاد میکند. این موضوع در کنار حمایت مسئولان ورزش جانبازان و معلولان در ایران و البته توکل به خدا باعث می‌شود، سختی و دشواری بابت ادامه کار در عرصه ورزش و وزنه برداری نداشته باشم. کماکان به فکر کسب افتخارات در این حرفه خواهم بود. همچنان کسب مدالهای خوشرنگ در عرصههای مختلف را به عنوان اولویتهای مهم در برنامه دارم و با این هدف به امید خدا زیر نظر مربیان تمریناتم را دنبال میکنم.
نظر شما