به گزارش خبرنگار مهر، احمد پاکتچی استاد دانشگاه امام صادق (ع) در همایش مطالعات میان رشته‌ای قرآن کریم که به همت پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد، سخنان خود را با اشاره به برنامه‌های این نشست مبنی بر استفاده از همه رشته‌ها در آن گفت: سخنرانی من درباره زمان است، اینکه زمان سنجی را چگونه می‌توان از منظر علم تاریخ استخراج کرد. همچنین صورت بندی موجود درباره مسئله زمان را از تاریخ بگیریم و آنها را در آنچه که در قرآن کریم تاریخی انگاشته می‌شود پیاده سازی کنم. بنده به این حکم نمی‌کنم که آن امور تاریخ‌اند، بلکه تاریخی انگاشته می‌شود.
وی افزود: آن چیزی که باعث شد این موضوع به عنوان یک مسئله در ذهن من شکل بگیرد مقایسه‌ای بین عهد عتیق و قرآن بود. چون به شدت احساس می‌کردم که آنچه که تاریخی انگاشته می‌شود در تورات با قرآن صورت بندی‌ها و زمان بندی‌شان بسیار متفاوت است. هرچند امروز فقط بر روی قرآن متمرکز می‌شوم.
پاکتچی در پایان این سخنرانی یادآور شد: من الگویی به نام الگوی چهارگان که از ترکیب دو رابطه دوگانه به وجود می‌آید را ارائه می کنم. براساس این الگو دیالوگ بین چهارنوع زمان فقط در وضعیت‌های میانه‌ای است که در قرآن اتفاق افتاده است. یعنی وضعیت‌های افراطی و کرانه وارد دیالوگ نشده‌اند و بر همین اساس دیالوگ، ما با این مواجه می‌شویم که زمان تطبیقی نسبی در قرآن با زمان ساختاری مطلق و زمان ساختاری مطلق به زمان ساختاری نسبی احاله می‌شود. مانند داستان شکست روم و... . اما هیچ نوع احاله‌ای درباره دو وضعیت کرانه‌ای یعنی زمان تطبیقی مطلق و زمان ساختاری نسبی دیده نمی‌شود. بنابراین می‌توانیم بگوئیم که گفتمان زمان سنجی قرآن، گفتمان میان زمان تطبیقی نسبی یا زمان ساختاری مطلق، یعنی دو وضعیت میانه‌ای است که هر دو از نظر تکرار در قرآن بسیار زیاد است. در نهایت وجه مشترک زمان تطبیقی نسبی و زمان ساختاری مطلق که بیشترین کاربرد را در قرآن دارند، ارتباطشان با روند است. در صورتی که در زمان کرانه‌ای ارتباطشان با رخداد بود.
فایل صوتی این سخنرانی را در بالا می توانید بشنوید.
نظر شما