روایت هایی درباره رابطه میزبان و میهمان دریک روستای گردشگری

به گزارش خبرنگار مهر، روستای ابیانه یکی از روستاهای گردشگری جذاب برای گردشگران خارجی و داخلی است که به روستای سرخ نیز معروف است چرا که خانه‌های آن با خاک  و خشت‌های قرمز رنگ ساخته شده‌اند و زیبایی بصری این روستا را چند برابر کرده است از سویی این روستا در مکانی قرار گرفته که دور تا دورش کوهستانی است و آب وهوای این روستای تاریخی را متفاوت کرده است.

این روستا به خاطر بافت تاریخی، آب و هوای مطلوب و زنده ماندن برخی از سنت‌ها و اداب و رسوم از جمله پوشش مردم محلی بین گردشگران شناخته شد اما این شناخته شدن شکلی متفاوت به خود گرفت. اکنون صنعت گردشگری در این روستا به جایی رسیده که هم گردشگر از میزبان ناراضی است و هم میزبان از گردشگر.

چند سالی است که ورود گردشگران به این روستا در ایام عزاداری امام حسین(ع) محدود شده است و هر سال شورای روستا در اطلاعیه ای عنوان می کند که دیگر گردشگران وارد روستا نشوند اما بازهم ازدحام جمعیت در این روستا آزار دهنده است هم برای گردشگران و هم برای ساکنان.

در این باره، احمد نیابتی از راهنمایان گردشگری که تورهای یک روزه به سمت ابیانه برگزار می‌کند به خبرنگار مهر می گوید: یک روستا را به قطب گردشگری تبدیل کردیم اما به مردم و گردشگران آموزش ندادیم به همین دلیل است که گردشگران وقتی به روستا می‌روند، برخی از زنان و مردان روستا که لباس محلی به تن کرده‌اند به گردشگران می‌گویند، بیایید عکس بگیرید و زمانی که گردشگر با آنها عکس می گیرد طلب پول می‌کنند و یا مردم روستا تصور می‌کنند هر اغذیه و هر وسیله‌ای که داشته باشند را باید به قیمت گزاف به گردشگر بفروشند.

این نظر را نه تنها نباتی که بیشتر راهنمایان گردشگری نیز باور دارند و معتقدند که هم گردشگران و هم میزبان باید آموزش بیشتری می‌دیدند. درباره مشکلی که اهالی روستای ابیانه با گردشگران دارند نیز، یکی از معتمدان روستا به خبرنگار مهر می گوید: من ۵۷ است که به گردشگران روستا در ایام محرم غذای نذری می‌دهم. گردشگران خارجی یک غذا می‌گیرند و با احترام می روند اما گردشگران ایرانی هم غذای بیشتری می گیرند و هم غذا را حیف و میل کرده و روی زمین می ریزند ما از این رفتار آنها ناراحت می شویم. به آنها می‌گوییم که چرا زیر درختان ما در باغ نشسته اید آنها خرده می گیرند و می گویند که مگر سایه درخت را خریده اید؟ به این فکر نمی کنند که هر چیزی در این روستا جزو میراث ماست. آن‌ها نظم مراسم عزاداری های ما را به هم می ریزند.

وی ادامه می دهد: الان دیگر زنان و مردان روستا مرغ و خروس و دام در روستا نگه نمی دارند. سالهای گذشته زنان در کوچه می نشستند و مرغ و خروسها هم در باغ و یا درکوچه بودند. اما دیگر با حضور گردشگران هیچ زنی نمی تواند جلوی در خانه اش بنشیند چون گردشگران از هر رفتار آنها می خواهند عکس بگیرند به خصوص از آنهایی که لباس سنتی به تن دارند.

این معتمد روستا از آسیب هایی که گردشگران به روستا زده‌اند می‌گوید: یک درخت کهنسالی در سرچشمه روستا قراردارد که سوخته است. این کار همان گردشگران است. کسی به رفتار گردشگران در روستا نظارت نمی کند. بچه های ما دیگر به خاطر این حجم زیاد از افراد غریبه و رفتار نادرست گردشگران کمتر به روستا می آیند.

داماد او هم می گوید: شهرداری روزی سه بار روستا را تمیز می کند اما بازهم روستا پر از زباله است چون گردشگران رعایت نمی کنند. آنها می خواهند وارد هر خانه ای شوند و از هرچیزی عکس بگیرند.

دلخوری گردشگران و میزبانان از یکدیگر در روستای ابیانه همچنان مسئله‌ای است که حل نشده و مسئولیت آن را هم کسی بر عهده نمی‌گیرد تنها اقدام انجام شده ورودی ده هزار تومانی برای روستاست که چه در فصل گردشگری و غیر آن از هر مسافر ورودی دریافت می‌کنند برای اینکه شاید راهی باشد برای اینکه کمتر کسی وارد شود و اینکه اگر گردشگری به روستا می‌رود از کنار این بودجه برای امور روستا هزینه شود.