به گزارش خبرنگار مهر، نتیجه کاوشهای باستانشناسی در روسیه حکایت از آن دارد که در سده سوم پیش از میلاد، زردوزی و تولید پارچههای زربفت در ایران رواج داشته و ایرانیان به وسیله نخهای زرین که به ظرافت تابیده شده بود تصویر برگ مو و پیچک را روی پارچه پشمی میدوختند و این دوختهها به قدری زیبا بود که شاردن، نویسنده فرانسوی در سیاحت نامه خود بارها ظرافت زردوزیها و گل دوزیهای ایرانی را که به باور خودش برتر از گلدوزی اروپائیان و ترکان بوده ستوده است.
گلابتوندوزی نوعی دوزندگی است که جنبه تزیینی دارد. روزگاری از الیاف طلا در این نوع دوخت استفاده می شد؛ اما در حال حاضر گلابتون دوزی با الیاف طلا در ایران رایج نیست و به جای آن از نخ هایی با روکش زلایی و نقره ای در دوخت استفاده میشود.
اگرچه گلابتون دوزی در شهرهایی چون تهران، کاشان، اصفهان، شیراز، قزوین، بندرلنگه و... رواج دارد اما بیش از هر چیز، هنر زنان هرمزگان و شهرهای بندرلنگه، بندرعباس و میناب است و کمتر زن و دختری را در استان هرمزگان میتوان یافت که با هنر گلابتوندوزی آشنایی نداشته باشد و از این هنر در حاشیه لباس و لبه پرده و دیوارکوب و پشتی و کوسن جای قرآن و جای قلمدان استفاده نکند.
نقوشی که در گلابتوندوزی بیشتر مورداستفاده قرار میگیرد عبارت است از پیچک ترنج، گل ساعتی، نقش محرابی، گلهای اسلیمی، گلهای ختائی، نقش بازوبندی، بته روحی، محرماتی یا ستونی، بته جقهای، سروچه و انواع گلها؛ گاهی از تصویر افراد هم در گلابتون دوزی استفاده میشود.
نظر شما