افسانه احسانی در گفتگو با خبرنگار مهر به ضرورت اختصاص فضایی به عروسک های بومی در مرکز هر استان خبر داد و گفت: عروسک‌ها نشان دهنده غم و شادی و خوشی و ناخوشی و باور مردم هر منطقه است. بگذریم از این که مناطقی چون خراسان جنوبی و هرمزگان و خوزستان عروسک های بومی خود را دارند و این عروسک‌ها باید حفظ شوند. از این رو لازم است در مرکز هر استان، موزه ای برای عروسک‌ها وجود داشته باشد.
به گفته این احیاکننده عروسک‌های بومی، دوتوک‌ها، قرچوق‌های ترکمن صحرا، قنداقی‌ها و لیلی‌ها یا همان بازبازک‌ها، در شمار عروسک های اصیل اند که بهتر است اصالت خود را حفظ کنند و به همان شکل باقی بمانند اما باقی عروسک‌ها، حالت مردم شناسی دارند. برای مثال، عروسک‌های قزوین مردم شناسی هستند. یعنی لباس محلی تن شان می‌کنند و جز این ارزش دیگری ندارند؛ در حالی که ما دنبال عروسک‌های خیلی اصیل هستیم.
احسانی در پاسخ به این که برای معرفی عروسک‌های بومی و ارئه بهتر آن چه باید کرد گفت: فرهنگ مردم ما همچنان شفاهی است و این تبلیغ، دهان به دهان اتفاق می‌افتد. من عروسک‌ساز نیستم و نمی‌خواهم سرعت ساخت عروسک‌ها بالا رود من می‌خواهم کسی که فلسفه عروسک‌ها را درک کرده و دغدغه‌اش را دارد به مخاطب و خریدار تبدیل شود. از سوی دیگر دلم می‌خواهد عروسک‌های بومی در یک فضای فرهنگی ارائه شوند. برای مثال، امسال در جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان شرکت کردیم و برای معرفی بیشتر عروسک‌های بومی و فرهنگ و آداب و رسوم خود، ۸۰ عروسک محلی را، که به شکل تندیس درآمده بود، در اختیار برگزیدگان این جشنواره گذاشتیم و استقبال از این عروسک‌ها به قدری بود که هیئت داوران بخش بین‌الملل هم از ما عروسک ساختند.
او به طرح ترسیب کربن اشاره و بیان کرد: طرح «ترسیب کربن» بخشی از برنامه سازمان ملل است؛ برنامه‌ای برای کاستن از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای و حفاظت از محیط زیست. ترسیب کربن به جذب دی اکسید کربن توسط گیاهان و کاهش اثر سوء گرمایش زمین گفته می‌شود. جالب این که دو هفته پیش اعلام شد، طرح ترسیب جزو ۱۰ طرح برتر سازمان ملل بوده؛ ما بخشی از این طرح بودیم و پروژه ما هم توجه به هنر بومی برای حفظ منابع طبیعی بود. از این رو به ساخت و احیای عروسک ها به عنوان بخشی از هنر بومی پرداختیم که با اقبال عمومی هم مواجه شد.
نظر شما