بهزاد پورمحمد در گفتگو با خبرنگار مهر در ساری اظهار داشت: بررسیهای زمین شناسی و دیرینه شناسی موید این مهم بوده که موقعیت قاره ها در دورانهای مختلف زمین شناسی با وضعیت فعلی آن بسیار متفاوت و شکل کنونی آن نتیجه میلیونها سال تغییرات و تکامل پوسته زمین بوده است.
وی خاطر نشان کرد: بر اساس نظریه دانشمندان، قاره ها میلیونها سال پیش به صورت خشکی واحدی به نام "پانگه آ" بوده و این ابر قاره بزرگ پس از مدتی به دو قاره بزرگ "اوراسیا" در شمال و"گندوانا" در جنوب تقسیم و اقیانوس بزرگی به نام تتیس در میان این دو قاره شکل گرفت.
پورمحمد با اشاره به اینکه نگاهی به نقشه های جهانی لرزه خیری نشان می دهد که اکثریت زمین لرزه ها به صورت یکنواخت در سراسر کره خاکی پراکنده نبودند، تصریح کرد: نظریه زمین ساختهای صفحه ای قرار داشتن مکان های فوق در بین صفحات پوسته جامد زمین را دلیل عدم رخ دادن زلزله ها در همه اقصی نقاط جهان برشمرد.
کارشناس ارشد حوادث دانشگاه تهران با بیان اینکه پژوهشگران زمین شناسی هشت صفحه برای پوسته جامد زمین در نظر گرفته اند، یادآور شد: با نگاهی به نقشه های توزیع جغرافیایی می توان دریافت که اکثر زمین لرزه های دنیا در سه منطقه یا کمربند اصلی رخ داده و این مناطق به عنوان مناطق زلزله خیز دنیا محسوب می شوند.
وی با اعلام این مهم که حدود 15 درصد زمین لرزه های جهان در منطقه چین خورده آلپ هیمالیا صورت می گیرد، گفت: این منطقه به واسطه اینکه محل برخورد صفحه اوراسیا با صفحات هند، عربستان و آفریقا بوده سبب تشکیل کوهستان ها و زلزله های کم عمق فراوان در جنوب اروپا، شمال آفریقا و خاورمیانه می شود.
پورمحمد با بیان اینکه 80 درصد زمین لرزه های جهان در کمربند حاشیه اقیانوس آرام اتفاق می افتد، افزود: این منطقه شامل کمربند زلزله خیز 40 هزار کیلومتری معروف به حلقه آتش بوده که از سواحل غربی آمریکای شمالی و جنوبی آغاز و پس از عبور از آلاسکا، مجمع الجزایر آلوشن و چین به سوی فیلیپین، اندونزی و استرالیا سرازیر می شود.
استاد دانشگاه تهران با اشاره به اینکه هم اکنون حدود پنج درصد زمین لرزه های جهان در کمربند میانی اقیانوس اطلس به وقوع می پیوندند، خاطر نشان کرد: در این منطقه عموما زلزله های ملایمی رخ می دهد که به استثنای گودال های اقیانوسی، کانون زمین لرزه هایی بوده که در عمق 50 کیلومتری زمین رخ می دهد.
وی با بیان اینکه در طول تاریخ معاصر دنیا زلزله های بزرگی به خود دیده است از زمین لرزه شیلی در سال 1960 به عنوان بزرگترین زمین لرزه قرن معاصر میلادی یاد کرد و افزود: این زمین لرزه که همراه با سونامی، رانش زمین، سیل و آتش فشان بوده حدود دو میلیون نفر انسان را بی خانمان کرده است.
به گفته پورمحمد، زمین لرزه های سال 1964 و 1957 آلاسکا، 1952 هاوایی و 1906 اکوادور با بیش از 9 ریشتر در ردیف زلزله های مهیب رخ داده در جهان طی 50 سال اخیر بوده است.
معاون سابق برنامه ریزی و آمادگی سازمان امداد و نجات جمعیت هلال احمر کشور همچنین زلزله های منیسای ایتالیا، گانسوی چین، کانتوی ژاپن، کویته پاکستان، عشق آباد ترکمنستان، شمبوته پرو، شانگ های چین، رودبار ایران در ابعاد میانگین 7.5 تا 8.6 در مقیاس ریشتر را از سهمگین ترین زمین لرزه های صورت گرفته در آسیا و اروپا طی سال های 1908 تا 1990 عنوان کرد.
به گفته وی، بیشترین و کمترین تلفات جانی زمین لرزه های فوق به ترتیب مربوط به زمین لرزه های 1976 شانگ های چین با 655 هزار کشته و سال 1990 رودبار ایران با بیش از 50 هزار نفر کشته می شود.
مدیرکل اسبق بازسازی و حوادث غیرمترقبه مازندران با بیان اینکه زلزله های 1995 ژاپن و 2003 بم ایران از زلزله های مخرب جهان طی 20 سال اخیر بوده است، افزود: پس از وقوع زلزله بم، بالغ بر 27 زمین لرزه مخرب نیز همان سال در جهان به وقوع پیوسته که تلفات جانی بسیاری به همراه داشته است.
وی با اشاره به اینکه مهیب ترین و مخرب ترین زلزله 200 سال گذشته هائیتی و یک سال گذشته جهان زلزله هفت ریشتری هاییتی بوده است، افزود: سازمان ملل متحد این زمین لرزه را فاجعه ای قلمداد کرده که تا سال 2010 مردمان این بخش از کره خاکی را دامنگیر خود خواهد کرد.