به گزارش خبرگزاری مهر، در نظریه برخورد بزرگ عنوان شده است سیاره ای در ابعاد مریخ به نام "تیا" در حدود 62 میلیون سال پس از تولد منظومه خورشیدی به زمین اولیه برخورد کرده است. هسته آهنی و نیکلی هر دو سیاره در کنار یکدیگر زمین را تشکیل داده اند و در عین حال جبه و پوسته سبکتر سیلیکاتی برای شکل گیری ماه به فضا تزریق شده اند که این پدیده می تواند توضیح دهنده جرم پایین تر ماه نسبت به زمین باشد.
پیش بینی های رایانه ای نشان می دهد در حدود 80 درصد از کره ماه از یک برخورد کننده و 20 درصد آن از سیاره ابتدایی زمین به وجود آمده است. اما محققان دانشگاه کیپ غربی در آفریقای جنوبی و دانشگاه آمستردام معتقدند این تئوری دارای یک نقص است. به گفته آنها زمین در بخشی از زمان حجمی از صخره های مذاب بوده است که تنها نیروی گرانش مانع از گسیختگی مواد آن تحت تاثیر چرخش شدید شده است. در همین زمان بوده است که ضربه ای کوچک توانسته قطره ای از زمین مذاب را به مدار پرتاب کرده و به تدریج ماه را تشکیل داده باشد.
این نظریه بارهای متوالی عنوان شده است اما به دلیل عدم توانایی در اثبات منشا نیرویی که بتواند حجمی در ابعاد ماه را از زمین جدا کرده و در مدار آن قرار دهد، این نظریه همیشه رد شده است. با این حال محققان به تازگی اعلام کرده اند چنین انرژی از انفجار هسته ای در اعماق سیاره زمین به وجود آمده است.
به گفته آنها تمرکز بالای عناصر رادیواکتیو از قبیل اورانیوم و توریوم در نزدیکی پوسته زمین می تواند منجر به خروج زنجیره ای از واکنشهای هسته ای و بروز انفجار شده باشد، انفجاری که مواد را به فضا پرتاب کرده و به تدریج ماه را تشکیل داده است.
بر اساس گزارش سی بی سی، حضور رآکتورهای طبیعی هسته ای بر روی زمین پدیده هایی شناخته شده هستند و فیزیکدان فرانسوی فرانسیس پرین نیز شواهدی را از وقوع واکنشهای زنجیره ای هسته ای در میلیاردها سال پیش در گابن کشف کرده است.