سعید رشتیان، مستندساز در پاسخ به این سئوال که چرا مستندسازان کمتر به سراغ مضامین اجتماعی برای ساخت مستند می‌روند به خبرنگار مهر گفت: برای هر فیلمسازی از جمله مستندساز یکی از مهمترین مسائل پخش و عرضه آثار تولید شده است. مسلماً برای تولید فیلم باید سفارش‌دهنده وجود داشته باشد و بدون برنامه‌ریزی نمی‌توان کاری انجام دهد. سفارش‌دهنده مستند هم تلویزیون و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است. وقتی سفارش‌دهنده گرایش به سمت تولید مستندهای اجتماعی ندارد، به همین دلیل تولید مستندهای اجتماعی هم پایین می‌آید. سرمایه‌گذاری روی مستند کار ساده‌ای نیست.
این مستندساز درباره اینکه چه مسیری را مستندسازان برای تعامل با تلویزیون طی بکنند که در هنگام پخش، مستندهای اجتماعی دستخوش تغییرات نشوند، گفت: تا جایی که من اطلاع دارم اقدام برنامه‌ریزی شده در این باره انجام نشده است. البته برخی مواقع پیش آمده مستندسازان پیگیر مستند خودشان شده‌اند، اما حرکت دسته جمعی صورت نگرفته است. در مجموع مستندساز برای ساخت مستندهای اجتماعی با محدودیت‌های زیادی رو به رو است.
وی درباره راه‌اندازی شبکه مستقل مستند که تا چه اندازه در حل این مشکل می‌تواند موثر باشد، توضیح داد: این شبکه به صورت آزمایشی افتتاح شده، اما دیجیتالی است و باید در خانه‌ها تلویزیون‌ها دیجیتالی باشد. برای این شبکه می‌توان مستندهای زیادی در ژانرهای مختلف تولید کرد. البته تا زمانی که تلویزیون دیجیتالی نباشد، تاثیر مستندها در این شبکه هم محدود خواهد بود.
رشتیان خاطرنشان ساخت: ما در تلویزیون و رادیو گزارش‌های اجتماعی همچون "در شهر" داریم. نباید گزارش‌های اجتماعی را فیلم مستند اجتماعی بدانیم، چرا که هر کدام تعریف خودش را دارد. در مجموع ارگان‌های سفارش‌دهنده مستند باید از ساخت مستندهای اجتماعی حمایت کنند. وقتی بودجه فیلم محدود باشد، مستندساز به ناچار از تحقیق می‌زند. قطعاً باید پژوهش در مستندهای اجتماعی مورد توجه قرار بگیرد.