قم - خبرگزاری مهر: اولین مراسم سالگرد وفات آیت الله بهجت با حضور مراجع تقلید و مسئولان کشوری و استانی در مسجد اعظم قم برگزار شد.

به گزارش خبرنگار مهر در قم، در این مراسم که شامگاه یک شنبه همزمان با شب شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) با شرکت حضرات آیات وحید خراسانی، شبیری زنجانی، مکارم شیرازی، صافی گلپایگانی، علوی، جوادی آملی، امینی ، طاهری خرم‌آبادی، جمعی از نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، به همراه اقشار مختلف مردم و مقلدان این مرجع تقلید برگزار شد، حاضرین با گرامیداشت یاد مرحوم آیت الله محمد تقی بهجت فومنی، در رسای بانوی دوعالم، حضرت صدیقه طاهره(س) به سوگواری پرداختند.

رئیس مؤسسه امام خمینی(ره) در این مراسم، آیت الله بهجت را انسانی دانست که هدف خلقت را درک کرده بود و راه رسیدن به آن را به دیگران نشان می‌داد.

آیت الله محمد تقی مصباح یزدی گفت: اگر از من بپرسند که آیت الله بهجت را تعریف کن می‌گویم کسی که می‌دانست برای چه آفریده شده، چه راهی را باید برود تا به مقصد برسد و این راه را چگونه به دیگران نشان دهد.

وی افزود: ما بی‌هدف به وجود نیامده‌ایم و باید بر اساس توانایی‌های اختیاری خودمان به آن جایگاه برسیم.

مصباح یزدی ادامه داد: باید این مسیر را شناخت و اگر این کار را انجام ندادیم تنبلی کرده‌ایم و به مقصد نخواهیم رسید.

این استاد فلسفه با بیان اینکه هر انسان عاقلی باید به این سئوال پاسخ دهد که برای چه می‌خواهد زندگی کند و هدف از خلقت چیست اظهار داشت: بر اساس اعتقادات دینی ما راه آسان شده است و می‌توانیم  بر اساس قرآن و روایات بفهمیم که هدف از آفرینش چیست.
 
وی عبادت خدا را هدف اصلی خلقت دانست و خاطر نشان کرد: بسیاری از مردم عادی می‌پرسند که مگر خدا به عبادت ما احتیاج داشته که ما را برای عبادت خلق کرده است؟

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم گفت: این تصور بسیاری اشتباهی است، چرا که خدا به هیچ چیز احتیاج ندارد و از عبادات ما نیز بهره‌ای نصیب او نمی‌شود.

مصباح با بیان این که با انجام نوافل و مستحبات می‌توانیم به خدا نزدیک شده و محبوب او شویم تصریح کرد: بنده به جایی می‌رسد که به چشم و گوش خدا تبدیل می‌شود.

وی اظهار داشت: انسان‌ها وقتی مقامات را درک می‌کنند که به آن رسیده باشند و تا قبل از آن تنها بر اساس تشبیهات است که تصویری در ذهنشان شکل می‌گیرد.

مصباح یزدی با اشاره به شهادت حضرت زهرا(س) گفت: وقتی حضرت زهرا در محراب عبادت می‌ایستاد  بدنش می‌لرزید و خدا بر فرشتگان به عبادت او مباهات می‌کرد.

وی ادامه داد: برای بنده از نوجوانی این سئوال مطرح بود که ائمه اطهار(ع) معصوم بوده‌اند، پس چرا در مقابل خدا اینقدر احساس خوف می‌کردند.

استاد حوزه علمیه قم افزود: آیت الله بهجت وقتی صلوات می‌فرستاد آنچنان گریه می‌کرد که خود من برای توبه از هیچ گناهی آنقدر گریه نکرده‌ام.

مصباح گفت: ایشان چیزی را درک کرده بودند که آن گریه نتیجه آن همان درک بود و اگر می‌بینید که ما گریه نمی‌کنیم به دلیل عدم درک حقیقت‌ها است.

وی با طرح سئوالی اظهار داشت: شاید به ذهن مطرح شود که مگر بهجت ناراحتی یا دردی داشت که به شدت گریه می‌کرد چون انسانی گریه می‌کند که دردی به او رسیده باشد.

این استاد فلسفه خاطر نشان کرد: ایشان به شدت از نماز و عبادت لذت می‌برد و این گریه‌ها به دلیل همان لذت بوده است.

وی ادامه داد: خود ایشان بارها می‌گفتند که اگر سلاطین لذت نماز را درک کنند سلطنت را کنار خواهند گذاشت.

مصباح کرده با بیان اینکه انسان با دیدن عرفا حالت پیامبران را درک می‌کند، گفت: ما در حدی نیستیم که حالت ایشان را به درستی درک کنیم و تنها با توسل به تشبیهات چیزهایی می‌فهمیم.

وی تصریح کرد: ما هدف را قرب الهی می‌دانیم که این هدف با کاخ زیبا، لباس راحت و غذا به قرب الهی میسر نخواهد شد.

رئیس مؤسسه امام خمینی(ره) با اشاره به این که اگر بخواهیم در مسیر رشد قدم برداریم خدا می‌تواند دست ما را بگیرد گفت: خدا ما را قدم به قدم پیش خواهد برد تا جایی که محبوب خدا شویم.

آیت الله مصباح، افرادی را که مسیر حق را نمی‌پیمایند طفیلی خلقت دانست و اظهار داشت: ما به هر اندازه که به معصومین و اولیا الهی نزدیک شویم به خدا مقرب‌تر خواهیم شد.

وی گفت: خدا راه دیگری نیز برای تقرب نشان داده است و آن شفاعت است. خدا به واسطه شفاعت ضعف‌های ما را جبران می‌کند.

عضو مجلس خبرگان رهبری با بیان این که برای رسیدن به قرب الهی تنها یک راه وجود دارد و آن هم عبادت است اظهار داشت: هر عملی که عبادت نباشد به تقرب مربوط نمی‌باشد حتی اگر ظاهری زاهدانه و عبادی داشته باشد.

وی گفت: تکیه کلام بهجت ترک محرمات و عمل به واجبات بود.

استاد حوزه علمیه افزود: البته او که این حرف را می‌زد برایش مثل چراغ روشن بود و به وضوح درک می‌کرد که عبادت در سحرگاه چه نوری در قلب قرار می‌دهد ولی ما ته قلبمان شک داریم و باورمان نیست چرا که اگر باورمان بود جدی‌تر می‌شدیم.