به گزارش خبرگزاری مهر، نشست «گفتگوی علمی نقش سازمانهای بین المللی درگسترش روابط فرهنگی» صبح 18 خردادماه با سخنرانی دکتر ابومحمد عسگرخانی از صاحب‌نظران حوزه روابط بین الملل و رئیس مرکز مطالعات عالی بین المللی دانشگاه تهران با حضور مدیران و کارشناسان در محل این سازمان برگزار شد.
در ابتدای این مراسم که توسط اداره کل سازمان های بین المللی این سازمان برگزار شد، حجت‌الاسلام امینیان مدیر کل سازمانهای بین المللی سخنانی را در خصوص اهمیت و جایگاه ویژه سازمانهای بین‌المللی در سطح ملی، منطقه‌ای و جهانی بیان کرد .
در ادامه دکتر عسگرخانی در سخنانی با تاکید بر نقش برجسته سازمانهای بین‌المللی در کشورهای جهان و تاثیر گذاری بر روابط بین‌الملل گفت: همان طور که اجرای روابط بین‌الملل نسبت به گذشته سخت‌تر و تعیین کننده‌تر شده، مطالعه آن نیز پیچیده‌تر گردیده است. وقتی بحث از شیوه مطالعه می‌شود بلافاصله از نظریه و نظریه‌های مختلف، دامنه و حوزه مطالعه، سطح تحلیل و ابزار مطالعه در روابط بین‌الملل سخن به میان می‌آید.
وی اظهار داشت: هر نظریه در روابط بین‌الملل همچون سایرعلوم به بخشی از دانش اطلاق می‌شود که با عرضه یک کل‌نگری ما را در درک مصداق‌ها و موارد جزئی از زندگی روابط بین‌المللی یاری می‌کند. نظریه در واقع ابزاری است که به ما کمک می‌کند تا دانسته‌های خود را سازمان دهیم و اولویت‌های تحقیق را تعیین و سئوالات مهم را مطرح کنیم و برای آنها پاسخ مناسب بیابیم و روش‌های تحقیق علمی مناسب را برای اثبات و استدلال به صورت منظم به کار ببریم.
دکتر عسگرخانی در ادامه افزود : نظریه به عبارت فلسفه علم، یک سازه یا ساخته نمادینی است که از فرضیه‌های مرتبط به هم با تعریف قوانین، قضایا و اصول موضوعی و دیدگاهی نسبت به مسائل ارائه می دهد. از آنجا که مشکل اصلی در روابط بین‌الملل مسئله جنگ است و اینکه چگونه می‌توان با پرهیز از جنگ ناب‌ترین ارزش‌های خودی را حفظ کرد و صلح پایدار را برقرار نمود، هر نظریه تلاش می‌کند تا الگوی رفتاری Behavioral Pattern تکرار شونده‌ای را برای حفظ نظم از طریق دقت علمی، پیش‌بینی و کنترل دیگر امور بین‌الملل عرضه نماید.
رئیس مرکزمطالعات عالی بین المللی دانشگاه تهران در ادامه به برخی از سؤالات پاسخ داد . وی در پاسخ به سوال یکی از کارشناسان در خصوص چرایی عدم استفاده و اجازه دولتهای بزرگ از دانش هسته‌ای برای کشورهای دیگر، اظهار داشت: معاهده منع اشاعه سلاحهای هسته ای (NPT) در دوران جنگ سرد منعقد شد و دولت وقت ایران برای دوره نافذ بودن این معاهده تا سال ۱۹۹۵ آن را امضا کرده بود. نکته حائز اهمیت در این معاهده این است که جهان را به دو طبقه داراها (کشورهای دارای سلاح هسته ای) و ندارها (کشورهای فاقد سلاح هسته ای) تقسیم می‌کنند.
وی در ادامه تاکید کرد : مواد ۱ و ۲ این معاهده صریحاً تأکید دارد که کشورهای دارای سلاح های هسته ای به هیچ وجه نباید این قبیل تسلیحات و یا تکنولوژی آن را در اختیار ندارها قرار دهند. ضمن اینکه کشورهای ندار نیز متعهد می‌شوند در صدد تحصیل اینگونه تسلیحات نباشند.
وی با بیان اینکه حقایق روابط بین‌الملل بایستی به مردم کشورمان گفته شود و مردم در جریان اهداف قدرتهای هسته‌ای قرار گیرند، تصریح کرد: اگرچه بحث تحریم، مشکلاتی را برای هر کشوری ایجاد می‌کند، اما در مقابل، هسته ای شدن ایران معادلات را به کلی عوض خواهد کرد.