به گزارش خبرگزاری مهر، علی معلم دامغانی در شب شعر حوزه هنری حضور یافت و درباره بیدل و خصوصیات شعر او با جوانان سخن گفت. در حاشیه این نشست گفتگویی با وی انجام گرفته است که می‌خوانید.
چرا از میان این همه شاعر پارسی سرا به بیدل رو آوردید. مزیت خاصی نسبت به سایر شعرا دارد؟
سوال بسیار مشکلی است. بیدل شاعری است که بین ما غریب مانده؛ هم به حسب زبان و هم به نام و نشان. این شاعر جزیره‌ای است بکر و زیبا که به تازگی آن را کشف کرده‌ایم. بیدل را از آن جهت بکر می‌دانم که دیوانش تفاوتهای بسیاری با دیوان سایر شعرا دارد به طور مثال در خواندن دیوان خاقانی یا منوچهری نیاز به این داریم که به طور مداوم اصطلاحات نجومی، طبی، فقهی و... را از سایر کتابها معنا کنیم اما دیوان بیدل هیچ گونه دشواری لغوی ندارد و دشواریهایش در ساخت و بافت شعر است نه در لغات به کار گرفته شده.
این دشواری را ناشی از چه می دانید؟ از کجا آمده و چگونه به ساخت و بافت شعر نفوذ کرده است؟
بیدل مردی است که در هند سرزمین شگفتیها به دنیا آمده است؛ با بودیسم، اسلام، قرآن، حکمت، فلسفه ارسطو، ابن سینا، سهروردی، فلوطین و بسیاری دیگر آشنایی دارد. حتی از افکار خسروانیان و فهلویون ایرانی نیز به خوبی آگاه است. پس در واقع همه این دانستنیها در حکم جعبه ابزاری در آمده و بیدل از همه اینها بهره برده و شعرش مبدل شده به قاره‌ای جدید که با تمام آنچه تا به حال دیده و می شناخته‌ایم متفاوت است.
چرا برای جوانان بیدل می خوانید. گمان می کنید تاثیر خاصی بر روند شعر نسل جدید خواهد داشت؟
جوانان از کلیشه‌های قدیم خسته شده‌اند و برای رهایی از این کلیشه‌ها در پی یافتن و شکل دادن الگوهایی تازه هستند که به گمان من بیدل می‌تواند چنین خلئی را پر کند. کلیشه‌های قدیمی جدای از این که در گفتار وجود دارند در اندیشه‌ها و باورهای شعرهای گذشته نیز موج می‌زنند اما نگاه بیدل با اینکه از نظر معنایی تفاوتهایی دارد، باورهای گذشته را نیز در شکلی دیگر در خلال اشعار خویش متجلی کرده و به نسل جوان نشان می‌دهد که ابزارهای گذشته همیشه ظرفیتهای خود را خواهند داشت و با همان ابزارها می توان جهان تازه ای خلق کرد.
پس به گمان شما بیدل می تواند در شعر آینده ایران تاثیر گذار باشد و روندی تازه را ایجاد کند؟
بیدل به شعر معاصر ما بسیار نزدیک است و در شعر آینده نیز تاثیرات ژرفی را خواهد داشت. شعر فارسی رودخانه‌ای است که در حال حاضر بخش عمده‌ای از این رودخانه را طی کرده‌ایم و ساحل پشت سر ما اندک اندک در حال گمشدن است و دریک فضای مه آلود فرو می رود. بسیاری چون توان دیدن آن ساحل را ندارند انکارش می کنند و می‌گویند وجود ندارد اما ساحل مقابل که پیش روی ماست نشان خواهد داد ساحل آینده نیز جنس ساحل گذشته را خواهد داشت و جهان در عین کهنگی نو و در عین نو بودن کهنه است.