به گزارش خبرگزاری مهر، جایزه نوبل برای پزشکی یا فیزیولوژی در وصیت نامه آلفرد نوبل در سال 1895 مطرح شد و نخستین بار در سال 1901 اولین جایزه آن اعطا شد. در سال 2010 جایزه نوبل پزشکی به رابرت جی .ادواردز به خاطر مقاومت دربرابر محدودیتهای اجتماعی و ابداع و توسعه تکنیک باروری مصنوعی که تاکنون منجر به متولد شدن 4 میلیون انسان در سرتاسر جهان شده است، اعطا شد.
اولین جایزه برنده نوبل پزشکی جهان در سال 1901 به "امیل ون برینگ" به خاطر مطالعاتش در زمینه سرم درمانی بیماری دیفتری اختصاص یافته بود.
برندگان این جایزه مهم پزشکی از سال 1901 تا 2009 به شرح زیر است:
1901 – امیل آدولف فن برینگ (Emil Adolf von Behring) از آلمان
1902- رونالد راس (Ronald Ross) از انگلیس
1903- نیلز رایبرگ فینسن (Niels Ryberg Finsen) از دانمارک
1904- ایوان پترویچ پافولف (Ivan Petrovich Pavlov) از روسیه
1905- رابرت کخ (Robert Koch) از آلمان به پاس کشفیات مهمی که درباره بیماری سل کرد.
1906- کامیلیو گولجی (Camillo Golgi) از ایتالیا و "سانتیاگو رامون کایال (Santiago Ramón Cajal) از اسپانیا
1907- چارلز لوئیس (Charles Louis) و آلفونس لاوران (Alphonse Laveran) از فرانسه
1908- ایلیا ایلیس مسنیکوف (Ilija Ilic) از روسیه و پل ارلیش (Paul Ehrlich) از آلمان
1909- امیل تئودور کوچر (Emil Theodor Kocher) از سوئیس
1910- آلبرش کوسل (Albrecht Kossel) از آلمان
1911- آلوار گولستراند (Allvar Gullstrand) از سوئد
1912- الکسی کاره (Alexis Carrel) از فرانسه
1913- شارل رابرت ریشه (Charles Robert Richet) از فرانسه
1914- رابرت بارانی (Robert Bárány) از اتریش
1915 تا 1918 در طول جنگ جهانی اول این جایزه اعطا نشد
1919- ژول بورده (Jules Bordet) از بلژیک برای کشف دستگاه ایمنی
1920- شاک آگوست استینبرگ کروا (Schack August Steenberg Krogh) از دانمارک
1921- جایزه اعطا نشد.
1922- دو جایزه مستقل اعطا شد اولی به آرچیبالد ویویان هیل (Archibald Vivian Hill) از انگلیس و دومی به اوتو فریتزمیرهوف (Otto Fritz Meyerhof) از آلمان
1923- فردریک گرانت بنتینگ (Frederick Grant Banting) از کانادا و جان جیمز ریچارد مکلید (John James Richard Macleod) از انگلیس برای کشف انسولین
1924- ویلیم آینتروفن (Willem Einthoven) از هلند برای کشف مکانیزم الکتروکاردیوگرام
1925- جایزه اعطا نشد.
1926- یوهانس آندریاش گریب فیبیگر (Johannes Andreas Grib Fibiger) از دانمارک
1927- ژولیوس واگنر ژارگ (Julius Wagner-Jauregg) از اتریش
1928- شارل ژول هنری نیکوله (Charles Jules Henri Nicolle) از فرانسه برای تحقیقاتی که درباره حصبه انجام داد.
1929- در این سال دو جایزه مجزا اعطا شد اولی به کریستین آیئیکمن (Christiaan Eijkman) از هلند و دومی به فردریک گاولند هاپکینز (Frederick Gowland Hopkins) از انگلیس
1930- کارل لند اشتاینر (Karl Landsteiner) از اتریش برای کشف گروههای خونی
1931- اوتو هانریش واربورگ (Otto Heinrich Warburg) از آلمان
1932- چارلز اسکات شرینگتون (Charles Scott Sherrington) و ادگار داگلاس آدرین (Edgar Douglas Adrian) از انگلیس برای کشف عملکردهای نورونها
1933- توماس هانت مورگان (Thomas Hunt Morgan) از آمریکا برای کشف نقش کروموزمها در وراثت
1934- جورج هایت وایپل (George Hoyt Whipple) ، جورج ریچاردز مینوت (George Richards Minot) و ویلیام پری (William Parry Murphy) از آمریکا
1935- هانس اشپمن (Hans Spemann) از آلمان برای کشف در اثر سازمان دهنده در توسعه جنینی
1936- هنری هالت دایل (Henry Hallett Dale) از انگلیس و اوتو لئووی (Otto Loewi) از اتریش برای کشف ارسال شیمیایی پالسهای عصبی
1937- آلبرت اشزنت گیورگی فن ناگیرپاپولت (Albert Szent-Györgyi von Nagyrapolt) از مجارستان
1938- کورنلی ژین فرانسیس هیمن (Corneille Jean François Heymans) از بلژیک
1939- گرهارد دومگک (Gerhard Domagk) از آلمان
از 1940 تا 1942 به دلیل جنگ جهانی دوم این جایزه اعطا نشد.
1943- در این دوره دو جایزه مجزا اعطا شد. اولی به هنریک کارل پیتر دام (Henrik Carl Peter Dam) از دانمارک برای کشف ویتامین K و دومی به ادوارد آدلبرت دویزی (Edward Adelbert Doisy) از آمریکا برای کشف فرمول شیمیایی ویتامین K
1944- جوزف ارلانگر (Joseph Erlanger) و هربرت اسپسر گاسر (Herbert Spencer Gasser) از آمریکا
1945- الکساندر فلمینگ (Alexander Fleming) و ارنست بوریس چین (Ernst Boris Chain) از انگلیس و هوآرد والتر فلوری (Howard Walter Florey) از آلمان برای کشف بسیار مهم پینیسیلین و اثرات درمانی آن در بسیاری از بیماریهای مسری و عفونی
1946- هرمن جوزف مولر (Hermann Joseph Muller) از آمریکا
1947- در این دوره این جایزه به صورت مجزا به دو گروه اعطا شد اولی به کارل فردیناند کوری (Carl Ferdinand Cor) و گرتی ترزا کوری (Gerty Theresa Cori) از چکوسلواکی و ناتا رادنیتس (nata Radnitz ) از آمریکا برای کشف مکانزیمهای تبدیل کیلگوژن و دومی به برناردو آلبرتور هاسوی (Bernardo Alberto Houssay) از آرژانتین برای کشف نقش لب پیشین هیپوفیز در متابولیسم قندها
1948- پل هرمن مولر (Paul Hermann Müller) از سوئیس
1949- این جایزه به صورت مجزا به دو نفر اعطا شد اولی به والتر رودلف هس (Walter Rudolf Hess) از سوئیس و دومی به آنتونیو کائتانو دو آبردو فریر اگاس مونیز (Antonio Caetano De Abreu Freire Egas Moniz) از پرتغال
1950- ادوارد کالوین کندال (Edward Calvin Kendall) از آمریکا/ سوئیس، تادیوتس رایشتین (Tadeusz Reichstein) از لهستان و فیلیپ شووالتر هنچ (Philip Showalter Hench) از آمریکا
1951- ماکس تیلر (Max Theiler) از آفریقای جنوبی برای کشف تب زرد و روش درمان آن
1952- سلمن آبراهام (Selman Abraham) از آمریکا
1953- در این دوره جایزه به صورت مستقل به دو نفر اعطا شد. اولی به هانس آدولف کربس (Hans Adolf Krebs) از آلمان غربی و دومی به فریتس آلبرت لیپمن (Fritz Albert Lipmann) از آمریکا
1954- جان فرانکلین ایندرس (John Franklin Enders) ، توماس هانکل (Thomas Huckle Weller) و فردریک چپمن رابینز(Frederick Chapman Robbins) از آمریکا
1955- اکسل هوکو تئودور (Axel Hugo Theodor Theorell) از سوئد
1956- آندره فردریک کورناند (André Frédéric Cournand) از آمریکا/ فرانسه، ورنر فورسمن (Werner Forssmann) از آلمان غربی و دیکینسون ریچاردز (Dickinson W. Richards) از آمریکا
1957- دانیل بووه (Daniel Bovet) از ایتالیا/ سوئیس
1958- جورج ولز بیدل (George Wells Beadle) و ادوارد لاری تاتوم (Edward Lawrie Tatum) از آمریکا
1959- سورو اوچا (Severo Ochoa) از آمریکا / اسپانیا و آرتور کورنبرگ (Arthur Kornberg) از آمریکا
1960- فرانک مکفارلان برنت(Frank Macfarlane Burnet) از استرالیا، پیتر برایان مداور (Peter Brian Medawar ) از انگلیس
1961- گورک فن بکیسی (Georg von Békésy) از آمریکا- مجارستان
1962- فرانسیس هری کمپتنون کریک (Francis Harry Compton Crick) از انگلیس ، جیمز دوی واتسون (James Dewey Watson) از آمریکا و مائوریس هیو فردریک ویلکینز (Maurice Hugh Frederick Wilkins) از انگلیس/ نیوزلند
1963- جان کارو اکلز (John Carew Eccles) از استرلیا، الن لیود هاجکین (Alan Lloyd Hodgkin) از انگلیس و اندرو فیلینگ هاکسلی (Andrew Fielding Huxley) از انگلیس
1964- کونراد بلاچ (Konrad Bloch) از آمریکا/ آلمان غربی و فئودور لینن (Feodor Lynen ) از آلمان غربی برای کشف مکانیزم تنظیم متابولیسم کلسترول و اسیدهای چرب
1965- فرانسیس یاکوب (François Jacob)، آندره لوف (André Lwoff) و ژاکوئه مونو (Jacques Monod) از فرانسه برای کشف کنترل ژنتیک سنتزهای آنزیمها و ویروسها
1966- فرانسیس پیتون رویس (Francis Peyton Rous) برای کشف ویروسهای توموری و چارلز بی. هایگینز (Charles B. Huggins) از آمریکا
1967- راگنار گرانیت از سوئد، هالدان کفر هارتلین از فنلاند و جورج والد از آمریکا
1968- رابرت هالی هار گابیند کورانا از آمریکا/ هند و مارشال نیرنبرگ از آمریکا
1969- ماکس دلبروک هرشی ز آمریکا/ آلمان غربی و سالوادو لوریا از ایتالیا برای کشف مکانیزم تکثیر و ساختار ژنتیکی ویروسها
1970- برنارد کاتس از انگلیس، اولف فن ائولر از سوئد و ژولیوس اکسلرود از آمریکا
1971- ایرل ویلبور ساترلند از آمریکا برای کشف عملکرد هورمونها
1972- جرالد ام. ادلمن از آمریکا و رادنی رابرت پورتر از انگلیس برای کشف ساختار شیمیایی پادتنها
1973- کارل فن فریش از آلمان غربی/ اتریش، نیکلاس تینبرگن از انگلیس/ هلند
1974- آلبرت کلاد از بلژیک، کریستین دو کو از بلژیک و جورج ای. پالاد از آمریکا/ رومانی برای کشف سازان ساختاری و عملکردی سلول
1975- دیوید بالتیمور از آمریکا، رناتو دولبکو از ایتالیا و هوارد مارتین تمین از آمریکا
1976- بارچ بلومبرگ و دی. کارلتون گایداسک از آمریکا
1977- راجر گویلمین از آمریکا/ فرانسه و اندرو ویکتور شالی از آمریکا/ لهستان
1978- وارنر اربر از سوئیس، دانیل ناتانس از آمریکا و هامیلیتون او. اسمیت از آمریکا
1979- آلن ام. کورماک از آمریکا/ آفریقای جنوبی، کادفری ان هاسفید از انگلیس
1980- باری بناسراف از آمریکا/ ونزوئلا، ژین داسه از فرانسه و جورج دی. اسنل از آمریکا
1981- راجر اسپری از آمریکا برای کشف عملکرد تخصصی نیمکره های مغزی
1981- دیوید اچ. هابل از آمریکا/ کانادا و تورستن ان ویسل از سوئد
1982- سون برگ استورم از سوئد
1983- باربارا مک کلینتاک از آمریکا برای کشف عناصر ژنتیکی متحرک
1984- نیلز کاج یرن گئورگز از دانمارک و کوهلر سزار ملیستین از آلمان غربی/ آرژانتین
1985- مایکل اس. براون و جوزف ال. گولداستین از آمریکا
1986- استنلی کوهن از آمریکا و ریتا لوی مونتالچینی از ایتالیا برای کشف و شناسایی فاکتورهای رشد سلولی
1987- سوسومو تونگاوا از ژاپن برای کشف مکانزیم ژنتیکی بر پایه تنوع پادتنی
1988- جیمز بلاک از انگلیس، گرترود الیون و جورج اچ. هیچینگز از آمریکا
1989- جی. مایکل بیشاپ، هارولد ای. وارموس از آمریکا
1990- جوزف ای. موری و ای. دانال توماس از آمریکا
1991- اروین نهر و برت ساکمن از آلمان برای کشف عملکرد کانالهای یونی منفرد سلولی
1992- ادموند اچ. فیشر، ادوین جی. کربس از آمریکا
1993- ریچارد جی. رابرتس از انگلیس، فیلیپس شارپ از آمریکا
1994- آلفرد جی. گیلمن و مارتین رادبل از آمریکا برای کشف پروتئین G در ترجمه سیگنال سلولی
1995- ادوارد یس. لویس از آمریکا، کریستین نوسلین فولهارد از آمریکا، اریک اف. ویشاس از آمریکا
1996- پیتر سی. داهرتی از استرالیا، رولف ام. زینکرناگل از سوئد
1997- استنلی بی. پروسنر از آمریکا
1998- رابرت اف. فورچکات و لوئیس جی. اگنارو فرید موراد از آمریکا برای کشف برای اکسید نیترید به عنوان مولکول سیگنال در دستگاه قلبی عروقی
1999- گونتر بلوبل از آلمان/ آمریکا
2000- آروید کارلسون از سوئد، پل گرینگارد و اریک آر. کاندل از آمریکا/ اتریش
2001- لیلاند اچ. هارول از آمریکا، آر. تیموثی هانت و پل ام. نرس از انگلیس برای کشف فاکتورهای کلیدی تنظیم چرخه سلولی
2002- سیدنی برنر از انگلیس/ آفریقای جنوبی، اچ. رابرت هورویتس از آمریکا و جان ای. سولستون از انگلیس برای کشف تنظیم ژنتیکی توسعه اندامها و درباره مرگ سلولی برنامه ریزی شده
2003- پل سی. لاتربور از آمریکا و پیتر منسفیلد از انگلیس برای کشف رزونانس مغناطیسی
2004- ریچارد اکسل و لیندا بی. باک از آمریکا برای کشف در عرصه گیرنده های بویایی سازمان دستگاه بویایی
2005- باری جی. مارشال و جی. رابین وارن از استرالیا
2006- اندرو زی. فایر و کریگ سی. ملو از آمریکا برای کشف پدیده تداخل RNA و توالی ژنتیکی زنیجره دوتایی RNA
2007- ماریو کاپکی از آمریکا/ ایتالیا، الیور اوانس از انگلیس و الیور اسمیتیز از انگلیس/ آمریکا توسعه فناوری هدف یابی ژن در سلولهای بنیادی جنینی (ES cells) به شهرت رسیده است. این فناوری امروز توسط تمام محققان دنیا برای ایجاد موش های با جهش های ژنتیکی مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت این فناوری در حدی است که محققان می توانند با استفاده از آن ژن مورد نظر خود را برای انجام یک عملکرد خاص تغییر دهند.
محققان می توانند به کمک این فناوری مواد DNA ژنوم موش را تغییر دهند و امکان ارزیابی جزئیات عملکرد هر ژن را در مدت توسعه جنینی و یا در مراحل بعدی فراهم کنند.
2008- هارالد زرهاوسن (Harald Zurhausen) محقق و دانشمند مرکز مطالعات سرطان هیدلبرگ آلمان را به دلیل کشف تاثیر ویروس پاپیلوما بر سرطان رحم در انسان به عنوان برنده نوبل پزشکی در سال 2008 میلادی اعلام کردند.
همچنین دو محقق فرانسوی به نامهای فرانسیس بارسینوس (Francoise) و لوک مونتگنیه (Luc Montagnier) از سازمان ویروس شناسی موسسه پاستور در پاریس به دلیل کشف ویروس عامل نقصان در سیستم دفاعی بدن انسان یا HIV که عامل بروز بیماری ایدز شناخته شده است به عنوان برندگان بعدی این جایزه اعلام شدند.
2009- الیزابت بلک برن و کارول گریدر و جک زوستاک را مشترکا به دلیل کشف "چگونگی محافظت تلومرازها و آنزیم تلومراز از کروموزومها" به عنوان برنده نوبل پزشکی یا فیزیولوژی سال 2009 میلادی اعلام کردند.
الیزابت بلک برن (Elizabeth H. Blackburn) از دانشگاه کالیفرنیا، کارول گریدر (Carol W. Greider) از دانشگاه جان هاپکینز و جک زوستاک (Jack W. Szostak) از موسسه هاوارد هاگز و دانشگاه پزشکی هاروارد هر سه از آمریکا به صورت مشترک این جایزه گرانبها را دریافت کردند.
2010- این جایزه به رابرت ادواردز اعطا شد. مشارکت و تلاشهای ادواردز عامل شکل گیری نوآوری بزرگی در علم پزشکی شد و تلاشهای وی برای گسترش و رواج استفاده از IVF طی 32 سال گذشته منجر به متولد شدن بیش از 5/4 میلیون کودک در سرتاسر جهان شده است.