به گزارش خبرنگار مهر نشست مطبوعاتی نمایش "جن‌گیر"به کارگردانی کوروش نریمانی که یکی از پرتماشاگرترین نمایش‌های سال 1388 بود و دوباره در سال 1389 اجرا رفته است روز یکشنبه در سالن شماره یک تماشاخانه ایرانشهر با حضور کارگردان، منوچهرشجاع: طراح‌صحنه، پانته‌آ حمیدخانی: طراح لباس، هومن خدادوست و سامان کرمی: بازیگران این نمایش برگزار شد.
در این نشست نریمانی ابتدا درباره اجرای نمایش "جن‌گیر" گفت: به نظر من این شایسته نیست که نمایشها تنها با 15 یا 30 اجرا به کارشان پایان دهند چون این تعداد اجرا برای جذب مخاطب بسیار کم است. جای خالی رپرتوار تئاتر همیشه حس شده است و امروزه بیشتر از همیشه مورد نیاز است. باید با یک برنامه ریزی دقیق اجراهایی که از نظر صاحب نظران، منتقدان و مخاطبان جذاب است را دوباره اجرا کرد. این مسئله راه مناسب را برای شناخت تئاتر کشور فراهم می‌کند.
وی ادامه داد: نمایش "جن‌گیر" اولین گام و نزدیک‌ترین گام در اجراهای مجدد یک نمایش بوده و توانسته با وضعیت و شرایط بهتراز قبل برای تماشاگران روی صحنه برود. با مدیریت منظم و صمیمی تماشاخانه ایرانشهر شرایط مناسبی برای اجرای "جن‌گیر" فراهم شد.
کارگردان "والس مرده‌شوران" گفت: هیچگاه به معنای واقعی،گروه تئاتر در ایران به وجود نیامده است و به دلیل برنامه‌ریزی‌های نادرستی که برای اجراهای نمایش وجود دارد، هیچ گروهی نمی‌توانند برای همیشه کنار یکدیگر بمانند و ناچار جذب تئاترهای دیگر می‌شوند. به عنوان مثال خود من هنوز بعد از 9 ماه مشخص نشده است نمایش بعدی‌ام قرار است در چه سالنی و چه زمانی روی صحنه برود. این مسئله برای اجراهای مجدد سخت‌تر است.
نریمانی در پاسخ به سئوال درباره چگونگی شکل‌گیری نمایش "جن‌گیر" گفت: طرح نمایش از ابتدا به این صورت نبود که ما در حال حاضر شاهد آن هستیم. مکان و امکانات نمایش قرار بود به صورت دیگری اجرا شود. اما بنا به حساسیتی که نشان داده شد مجبور شدیم مکان نمایش را به یک خیاط خانه انتقال دهیم.
وی افزود: نمایش‌هایی که تاکنون من نوشته‌ام از یک فضای فانتزی با تیپ‌های نمایشی دور از دسترس بهره برده‌اند. یکی از نقاط قوت این کار نیزدستیابی به فضاوتیپ‌های مختلف است که هم جذاب باشد و هم مخاطب را به فضاهای امروزی راهنمایی کند. از نمایش "شبهای آوینیون" ما این برنامه‌ریزی‌ها را انجام دادیم همچنین در نمایش‌های "والس مرده شوران" و "دون کامیلو" نیزاین اتفاق افتاد.
وی در پاسخ به این سئوال که آیا "جن‌گیر" را می‌توان به شکلی گروتسک ایرانی نامید؟ گفت: بله. ترس، واهمه، کمدی و خنده وابستگی مهمی با یکدیگر دارند. این حس‌های متضاد فضایی می‌سازند که من به آن جریان اندیشمندانه می‌گویم. زمانی که نگرانی‌های انسان از حدی فراتر می‌رود مجبور است بخندد. خنده واکنشی طبیعی در قبال ناملایمات زندگی است.
نریمانی خاطرنشان کرد: فضای فانتزی در این نمایش فضای گسترده‌تر در اختیار من گذاشت تا خودم را در چارچوب روزمره انسانها حبس نکنم و مضامینی را بیان کنم که تاریخ مصرف نداشته و در آینده هم کاربرد داشته باشد. تا زمانی که به نشانه‌هایی برای برون رفت از یک وضعیت نگاه کنیم نمی‌توانیم با مخاطب ارتباط برقرار کنیم. تنها زمانی که این نشانه‌ها در ارتباط با زندگی روزمره مخاطب باشد، می‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد.
در ادامه این جلسه منوچهر شجاع طراح صحنه این نمایش درباره تفاوت رنگ و دکور با کارهای قبلی‌اش گفت: در یک نگاه کلی فضا و تفکری که کارگردان به وجود آورده غیرواقعی است و من به عنوان طراح صحنه تصور کردم که باید کاری انجام شود که براساس فضایی که متن به من ارایه می‌دهد.
وی ادامه داد: این تفکر قرار است هم زیبا باشد و هم کاربردی. بنابراین فضا از همه جزئیات واقعی به نفع کار خالی شد تا نمایش به سمت کاربرد صحنه‌ای و تفکر کارگردان پیش برود. از رنگها در این نمایش بیشتر در پارچه‌های لباس بازیگران استفاده شد اما صحنه زیاد فانتزی نشده است چون فضا بین واقعی و غیرواقعی در جریان است.
نریمانی در دنباله صحبت‌های شجاع خاطرنشان کرد: فضای "جن‌گیر" بین واقعیت و غیرواقعیت است. این غیرواقعیت چیزی است که گروه فکر می‌کرد غیر واقعیت است .اما تلاش کردیم به توهم و پیش زمینه مخاطب درباره جن‌ها دامن نزنیم. چون کسی تا به امروز لباسی را که جن‌ها می‌پوشند ندیده است. بنابراین ما ذهنیتی از لباس جن‌ها را به صحنه آوردیم. تئاتر آیینه زندگی نیست ، در بهترین شکل ممکن ذره‌‌بینی است روبروی زندگی.
وی درباره تبلیغات نمایش گفت: هنر نمایش نه تنها به شکل رپرتوار بلکه تئاتر خصوصی نیز به شدت نیازمند تبلیغات شهری است. تبلیغات نقش بزرگی در شهری مثل تهران بر عهده دارد و وظیفه دارد تا مخاطب را نه تنها با تئاتر بلکه با سالن‌های مختلف هنری آشنا کنند.
این کارگردان ادامه داد: علیرغم تلاشهایی که مدیریت تماشاخانه ایرانشهرانجام داده است اما هنوز مسئولان شهرداری به کارکرد تبلیغات شهری آگاه نیستند و ما مجبور شدیم برای دور بعدی تبلیغات با هزینه شخصی اقدام کنیم. مسئول مستقیم و مسلم نظافت روحی مردم شهرداری است و باید بیشتر به امر تبلیغات توجه کند.
وی خاطرنشان کرد: وزارتخانه‌ای دولتی هیچ بودجه‌ای را اختصاص به امر فرهنگ و تئاتر کشور نمی‌دهد. کمبود و نبود اقدامات فرهنگی در کشور دیده می‌شود. اگر مدیری در سطح کلان حوزه فرهنگ را نشناسد نمی‌تواند ابزارهای فرهنگ را در دست بگیرد. حتی تلویزیون نیز که مدام داعیه فرهنگ سازی دارد و برای بیشتر برنامه‌های خود از هنرمندان تئاتر استفاده می کند، حاضر نیست برای تبلیغ هیچ نمایشی حتی 30 ثانیه تیزر پخش کند.
نریمانی گفت: وظیفه تلویزیون اطلاع رسانی است که در این کار نیز کوتاهی می‌کند. ما برای تبلیغات این نمایش تلاش کردیم که با جنبه‌های دیگری از جمله چاپ تراکت، به صورت اینترنتی و ارسال اس ام اس به تبلیغ بپردازیم که خوشبختانه پیشینه کارهای قبلی ما تبلیغ مناسبی برای جذب تماشاگر بوده است و ثابت کرده‌ایم بدون حمایت هم می‌توان تئاتر اجرا کرد. من به این نتیجه رسیده‌ام که گروه‌های نمایشی باید روی پای خود و خلاقیت خود بایستند.