به گزارش خبرنگارمهر در بیرجند، عباسعلی وفایی عصر چهارشنبه در نخستین نشست علمی همایش ملی ادبیات در دانشگاه بیرجند افزود: بحث پژوهش‌های میان رشته ای که به تازگی مطرح شده است بدون شک سبب تغییر نگاه سنتی به ادبیات در بین دانشجویان و اساتید می شود.
وی تصریح کرد: گرایش دانشجویان رشته ادبیات به سایر رشته ها از جمله زبان شناسی آفت بزرگی است که باید با تغییر روشهای تدریس سنتی ادبیات و معنی کردن صرف کلمات و ابیات سخت جلوی آن را گرفت.
رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی در ادامه سخنانش برگزاری اینگونه همایش‌ها را سبب پویایی ادبیات و جلوگیری از سخنرانی‌ها و تدریس‌هایی بیهوده دانست و اظهار داشت: این همایش‌ها باید اساتید دانشگاه‌ها را به سوی تحقیق و افزایش دانش‌های خود سوق دهد.
وفایی به آفت اساتیدی اشاره کرد که بعد از گذشت سال‌ها تدریس هنوز نه یک کتاب جدید، نه یک مقاله نو و نه یک ایده جدیدی در راستای گسترش ادبیات فارسی ندارند.
نماینده حوزه پژوهش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری نیز در این نخستین نشست علمی همایش بر انجام پژوهش در حوزه ادبیات تاکید کرد و اظهار داشت: این روندی که در کشور به وجود امده و استادی که توانایی تدریس ندارد به حوزه پژوهش تبعید می‌شود روند غلطی است و سبب کاهش بار علمی پژوهش‌ها می‌شود.
احمد تمیم داری به بیان اینکه باید بر اساس نرمال‌های جهانی هر استاد حداقل بر دو زبان رسمی دنیا تسلط داشته باشد، گفت: نه تنها این مهم در میان برخی اساتید دانشگاه‌های ما وجود ندارد بلکه آنان به ترجمه آثار فاخر هم توجه‌ای ندارند.
استاد دانشگاه علامه طباطبایی همچنین به نهضت ترجمه اشاره کرد و افزود: باید با تمام توان آثار فاخر و ارزشمند سایر زبان ها را برای استفاده دانشجویان و سایر اساتید کشور ترجمه کنیم.
وی ادبیات را به دو نوع ادبیات محض و علمی تقسیم کرد و گفت: در قرآن خداوند تاکید بر زیبانگری و زیبااندیشی دارد و ادبیات نیز راهی به سوی اندیشه زیباگرایی است.
تمیم داری افزود: زیباشناسی که به عنوان یک مبحث مهم در علم فلسفه مطرح است در همه ادبیات ملل به عنوان نهضتی ایجاد شده است و این همان بخش ادبیات محض است.
وی اضافه کرد: ادبیات علمی شامل همه مسائل اخلاقی، اجتماعی، مالی و سایرحوزه‌های اجتماعی می شود.
نماینده حوزه پژوهش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به وجود بیش از 15 هزار شاعر فارسی زبان در سراسر دنیا اشاره کرد و گفت: اکثر این شاعران دارای دیوان هستند و بخش اعظمی از دیوان آنان مربوط به اشعراشان است پس با جرات می توان گفت زبان فارسی دارای بیشترین شعر در میان سایر ادبیات‌های ملل است.