اين شاعر و منتقد ادبيات در گفت و گو با خبرنگار ادبي مهر با بيان اين مطلب افزود : ابياتي از حافظ را مي توانيم به عنوان مثال بياوريم كه در آنها مستقيما چند سوره و آيه از كلام الله مجيد مورد اشاره قرار گرفته است ، مانند : كمر كوه ، كم است از كمر مور اينجا / نااميد از در رحمت مشو اي باده پرست ... در اين بيت ، حافظ به سوره هاي مباركه فتح ، بقره و زمر نظر داشته است.
علي رضا قزوه تصريح كرد : در ابيات ديگري هم مي توانيم به ارتباط محكم شاعر با وادي احاديث پي ببريم ، مثل همين بيت كه مي گويد : دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند / گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند. در اين بيت حديثي در ذهن مخاطب خطور مي كند كه مي فرمايد : من گل آدم را به دستان خويش ، چهل پگاه سرشتم.
قزوه ياد آور شد : حافظ علاوه بر اين كه حافظ قرآن بوده است ، اهل ستيز و شاعر اعتراض هم بوده است ، در روزگاري كه امير مبارزالدين در شيراز حاكم و سردمدار بوده است ، حاكم با او مخالفت مي كرده و در آثارش نيش هايي را متوجه حاكم وقت مي كند ، امير آن دوران مانند طالبان روزگار ما بوده و حافظ به نوعي با او مبارزه مي كرده است ، مبارزه ديگر حافظ با صوفياني بوده است كه تصوف را دكان دو نبش خود مي پنداشتند ، اگر چه حافظ خودش با اصل عرفان و تصوف هيچ نزاعي نداشته و غزل و عرفان ما را به اوج خود رساند.
شاعر از نخلستان تا خيابان گفت : حافظ اهل عرفان مبارزه و ستيز بود ، حتي در آن زمان عده اي از عالمان بودند كه قرآن را وسيله روزي خود كرده بودند و حافظ با آنها هم مخالفت جدي داشت و به طنز آنها را " حيوان خوش علف " مي خواند.
اين شاعر تصريح كرد : عرفاني كه حافظ از آن سخن مي گويد ، عرفاني ناب ، اصيل و مثبت و از جنس عرفان شمس است ، از سويي ديگر ارادت حافظ به خاندان ائمه اطهار و خاندان صدق مثال زدني است ، اين خاندان ، حافظ را بيمه كردند ، حافظ يك سني شيعي دل بود و به ائمه احترام گذاشت.