به گزارش خبرنگار اعزامی مهر به دوحه قطر، نگاهی به تاریخچه دیدارهای تیم ملی فوتبال ایران برابر قطر نشان می دهد که در 13 باری که تاکنون با این تیم بازی کرده‌ایم در 8 دیدار به پیروزی رسیده‌ایم، در دو بازی به تساوی رضایت داده‌ایم و در سه دیدار هم مغلوب شده‌ایم. شاید این برای فوتبال ایران اتفاق خوبی باشد که تعداد پیروزی‌هایش بیشتر از حریف نه چندان نامدار و البته کم افتخارش است.
اما واقعیت این است که قطر در سال‌های اخیر پیشرفت قابل توجهی در فوتبال داشته است. آنها نه تنها از نظر فنی توانسته‌اند خود را با استفاده از ابزارهای مختلف به جایگاه قابل قبولی برسانند، بلکه از تمام ابزار و اداوات لازم برای پیشرفت یک فوتبال نیز استفاده کرده‌اند.
قطری‌ها حالا ورزشگاه‌هایی در اختیار دارند که هر کدام به تنهایی می تواند میزبان یک بازی بین تیم‌های بزرگ دنیا باشد. ورزشگاه‌هایی که تمامی امکانات یک ورزشگاه استاندارد در سطح اول دنیا را دارد و حتی دقیق‌ترین ناظران فدراسیون بین المللی فوتبال - فیفا - هم نمی تواند به آنها ایرادی وارد کند.
آنها ورزشگاهی به نام خلیفه را در مرکز مجموعه ورزشی اسپایر در اختیار دارند که برگزار کننده دیدارهای بزرگی چون دیدار برزیل و آرژانتین بوده و می تواند دیدارهای مهمتر و بزرگتر از این دیدار - که البته به ندرت وجود خواهد داشت - را میزبانی کند. ورزشگاهی که سرآمد همه ورزشگاه‌های قطر در تمامی امکانات و فضای زیباست.
به همه این اتفاقات مثبت در فوتبال قطر باید استفاده از بازیکنان خارجی برای تیم ملی فوتبال کشورشان را هم اضافه کرد که هر چند یک ضعف برای فوتبال قطر محسوب می شود اما همین اتفاق توانسته قطر را به جمع مدعیان قهرمانی در آسیا برساند. تیمی که در دوره‌های گذشته جام ملت‌های آسیا خیلی زود حذف می شد حالا در حد و اندازه‌های یک مدعی ظاهر شده و نتایج خوبی کسب کرده است.
در فهرست بازیکنان تیم ملی قطر که در پانزدهمین دوره جام ملت‌های آسیا حضور پیدا کرده‌اند، بیش از هشت بازیکن ملیتی غیر قطری دارند اما با ترفندهای این کشور پیراهن "عنابی" قطر را بر تن کرده‌اند و از قضا از مردان تاثیرگذار تیم ملی این کشور هستند.
سباستین سوریا از اروگوئه، حسین یاسر از مصر، قاسم برهان از آفریقا، محمد کاسولا از سودان، وسام ریکز از فلسطین، محمد السید از سودان، فابیو سزار از برزیل و ... از جمله بازیکنانی هستند که در سال‌های اخیر ملیت قطری را پذیرفته‌اند و در جام ملت‌های آسیا پیراهن این تیم را برتن کرده‌اند.
به نظر می رسد با توجه به در پیش بودن میزبانی قطر در جام جهانی 2022 این روند شکل جدیدتری به خود خواهد گرفت و قطری‌ها برای آنکه بتوانند در بین تیم‌های جهان هم حرفی برای گفتن داشته باشند به سراغ بازیکنانی از چهار گوشه جهان خواهند رفت تا بهترین‌ها را با پول برای خودشان کنند و در جام جهانی خوش بدرخشند.
قطری‌ها برای آنکه فوتبالشان پیشرفت کند دست به هر کار مثبت و تاثیرگذاری می زنند و زمانی که خودشان نیروی انسانی کافی برای این پیشرفت را در اختیار ندارند سراغ نیروهایی از کشورهای دیگر می روند تا ضعف‌هایشان را بپوشانند و هر طور شده نام قطر را در فوتبال آسیا و جهان مطرح کنند.
آنها همه ابزارهای لازم برای مطرح شدن نام کشورشان را در اختیار دارند و از آن به بهترین شکل ممکن استفاده می کنند اما در ایران که نیروی انسانی و بازیکن به وفور پیدا می شود و قطری‌ها آرزوی داشتن بخش کوچکی از این سرمایه انسانی را دارند، همه سرمایه های‌مان را به امان خود رها کرده‌ایم و نه دنبال ورزشگاهی آبرومند هستیم و نه به دنبال حفظ نیروهای‌مان و نه به دنبال بلندآوازه تر کردن نام "ایران".
-----------------------------
رضا خسروی - دوحه قطر